Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για τους δύο «αιωνίους», που ηττήθηκαν στο δικό τους Game 3 ο καθένας για τα playoffs της Ευρωλίγκα και, παρότι μπορεί να έχουν... όλα τα δίκια του κόσμου στα παράπονά τους, η ουσία δεν αλλάζει, ότι σε λίγες δεκάδες ώρες κρίνονται, μαζί με ένα συνολικό όνειρο των Ελλήνων φιλάθλων για το μπάσκετ και το τι στιγμές θα μπορούσε να ζει σε κάτι παραπάνω από τρεις εβδομάδες από τη στιγμή, που μιλάμε.
Η ουσία δεν αλλάζει, όσα κι αν πούμε. Η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, πρέπει να κρατηθούν στη ζωή στο βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης (2/5) και αυτή είναι η πραγματικότητα, που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Να... ξεφύγουν από το κλίμα των ημερών των Παθών, αγνοώντας σκηνές σαν αυτές που μας έχουν προσφέρει κινηματογραφικά ο Φράνκο Τζεφιρέλι και ο Μελ Γκίμπσον, και να πάρουν μια πρόωρη Ανάσταση, για την ακρίβεια μια παράταση της παρουσίας τους στην Ευρωλίγκα.
Θέλετε να μιλήσουμε για τις... ομορφιές του Βελιγραδίου, τόσο στην φάση όπου ο Τζος Νίμπο πατάει όχι μία ούτε δύο, αλλά τρεις φορές τη βασική γραμμή όσο και σε εκείνη που ένα καθαρό κόψιμο του Ματίας Λεσόρ μετατρέπεται σε τζάμπολ και, κυρίως, κατοχή 14 δευτερολέπτων της Μακάμπι; Θέλετε να αναφερθούμε στο πολύ σπάνιο σφύριγμα στον Φίλιπ Πετρούσεφ και στην επαφή του με τον Τζαμπάρι Πάρκερ στο φινάλε της αναμέτρησης στο ΣΕΦ, σε μια απόφαση που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ληφθεί σε τόσο κομβικό σημείο, ή μήπως στην παράβαση της επαναφοράς των πέντε δευτερολέπτων στην φάση, όπου η Μπαρτσελόνα οδηγεί το Game 3 του ΣΕΦ στην παράταση;
Υπάρχει, φυσικά, αυτή η όψη. Και η Ευρωλίγκα, όπως και άπαντες οι οργανισμοί που έχουν τις τύχες του ευρωπαϊκού μπάσκετ στα χέρια τους, δεν έχουν μεριμνήσει στο ελάχιστο για να σταματήσουμε να βλέπουμε τους διαιτητές να γίνονται πρωταγωνιστές ακόμη και σε τέτοια παιχνίδια, που κρίνουν ολόκληρες χρονιές. Με έλλειψη ικανοτήτων και προσωπικότητας από την πλευρά τους να επιβληθούν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβεβαιώνουν μια από τις ρήσεις του Φίλιππου Συρίγου στο παρελθόν εναντίον τους, για το ρόλο που έχουν στον παγκόσμο αθλητισμό.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που λέει, ότι ο Παναθηναϊκός ήταν... μαλακός σαν το βούτυρο σε απελπιστικό βαθμό για σχεδόν 35 λεπτά στο Βελιγράδι, στο ένα από τα δύο παιχνίδια που καθορίζουν τη σεζόν του, τόσο στην Ευρωλίγκα όσο και γενικότερα, έχοντας ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών με τη δεύτερη θέση του στην κανονική περίοδο. Ακόμη και έτσι, βέβαια, μπορούσε να πάρει το αποτέλεσμα, προσέχοντας και από την πλευρά του τις μικρές λεπτομέρειες των τελευταίων δευτερολέπτων. Αυτή που ορίζει, επίσης, ότι ο Ολυμπιακός δε θα έπρεπε ποτέ να επιτρέψει τρία καθοριστικά, και ιδίως ελεύθερα, τρίποντα σε Αμπρίνες και Σατοράνσκι, όταν είχε την τύχη στα χέρια του σε κανονική περίοδο και παράταση.
Αυτές οι λεπτομέρειες, μεγαλύτερες ή μικρότερες, είναι που στην πραγματικότητα κρίνουν τα περισσότερα. Κι αν δεν τις προσέξουν οι δύο «αιώνιοι», τότε θα έχουν χάσει την πτήση για το Βερολίνο. Κάτι, που θα «πληγώσει» την ελπίδα, που επανήλθε φέτος στο ελληνικό μπάσκετ, το οποίο προτού ξεκινήσουν οι σειρές των playoffs της Ευρωλίγκα, ήλπιζε σε μια συνολικά τριπλή εκπροσώπηση σε Final Four, μαζί με εκείνη του Περιστερίου στο BCL, δείχνοντας και πάλι ισχυρό, πρωταγωνιστής στα ευρωπαϊκά μπασκετικά δρώμενα.
Ένα σενάριο, που είναι πιο σημαντικό από οποιαδήποτε κόντρα, η οποία σε ένα λογικό πλαίσιο βοηθά την κάθε πλευρά να εξελίσσεται και να γίνεται ισχυρότερη. Για να φτάσουμε να το σκεφτούμε αυτό ξανά, όμως, πρέπει να διαπιστώσουμε το πώς αντιδρούν οι δύο κορυφαίοι μας εκπρόσωποι, τώρα που... τα γάλατα έσφιξαν για τα καλά. Τώρα, που είτε κερδίζουν είτε πάνε σπίτι, μένουν στους εγχώριους στόχους και παρακολουθούν το Final Four από την τηλεόραση.
Πέρα από κάθε δικαιολογημένο παράπονο, η πραγματικότητα είναι μία και μοναδική. Και οι δυο τους κρίνονται σε μερικές δεκάδες ώρες από τώρα, σε Βελιγράδι και ΣΕΦ ξανά. Κρίνονται αυτοί, κρίνεται κι ένα ολόκληρο συνολικό όνειρο, που μπορεί να οδηγήσει σε άλλους δρόμους. Κι αυτό δεν αλλάζει επίσης...
