Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για την Εθνική και την άνετη επικράτηση κόντρα στο Βέλγιο, η οποία με τον τρόπο που ήρθε δείχνει πώς θα παρουσιαστούμε στο Ευρωμπάσκετ, με μια ομάδα που μπορεί να δείχνει στους αντιπάλους της ως «περιτύλιγμα» τον δις MVP του ΝΒΑ, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι μια «πολεμική μηχανή» με σχέδιο, που πολύ δύσκολα θα καμφθεί από τον οποιονδήποτε.
Όταν η Εθνική ξεκινούσε την προετοιμασία της εν όψει της «διπλής» πρόκλησης, που υπήρχε μπροστά της με τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και, φυσικά, το Ευρωμπάσκετ, ο Δημήτρης Ιτούδης και οι παίκτες του δεν υποσχέθηκαν ούτε διακρίσεις, ούτε μετάλλια, μήτε και… παρελάσεις. Υποσχέθηκαν επί της ουσίας, ότι σε κάθε ματς θα βλέπουμε δώδεκα «πολεμιστές», έτοιμους να πέσουν στο παρκέ για κάθε μπάλα, να κάνουν όσα χρειάζονται για να πετύχουν κάτι, που θα εμπνεύσει τον κόσμο.
Και ναι, δεν είναι τυχαίο το ρεκόρ που έκαναν στο ματς με το Βέλγιο, αλλά και τα τρία sold out στο ΟΑΚΑ μες στον Αύγουστο, οι Έλληνες φίλαθλοι. Στην ομάδα αυτή δε βλέπουν μόνο τη λάμψη του κορυφαίου, για πολλούς, παίκτη στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Δε βλέπουν μόνο τη λάμψη άλλων παικτών, με παραστάσεις στο κορυφαίο ευρωπαϊκό, και όχι μόνο επίπεδο, με κατακτήσεις τίτλων και ρόλο καταλύτη σε σπουδαία παιχνίδια, που έγραψαν ιστορία. Δε βλέπουν απλώς έναν κορυφαίο Ευρωπαίο προπονητή, που και μόνο με την παρουσία του δίνει υπόσταση σε αυτό, που θέλουν να παρουσιάσουν τα προαναφερθέντα πρόσωπα.
Βλέπουν μια ομάδα, η οποία πιστεύει στον εαυτό της και είναι πρόθυμη να αφήσει κατά μέρος την όποια «ακτινοβολία» φέρουν οι προσωπικότητές της, για να παρουσιάζεται σαν… μαχητής των δρόμων, αν χρειάζεται, στο παρκέ, έχοντας ένα σαφές πλάνο και μια συγκεκριμένη καθοδήγηση. Αν χρειαστεί η Εθνική να «τσαλακώνεται», για να αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις μιας συγκεκριμένης περίστασης, θα το κάνει και, μάλιστα, με το δικό της τρόπο που θα αρέσει.
Τον τελευταίο μήνα, μέσα από απαιτητικά φιλικά, και δη του Ακρόπολις, μια σκληρή δοκιμασία απέναντι στην «αστραφτερή» Σερβία του Νίκολα Γιόκιτς που έπαιζε… για τη ζωή της κι έναν αγώνα, όπου ήταν μεν σαφές φαβορί, αλλά με έναν ύπουλο και αξιόμαχο αντίπαλο, που στο πληρώνει ακριβά αν τον υποτιμήσεις, αυτό έδειξε η Εθνική. Μπορεί να αναγκάστηκε σε κάποιο βαθμό λόγω του γεγονότος, ότι δεν έχει υπάρξει ούτε μέρα πλήρης και δεν έχει μπορέσει να δουλέψει, όπως θα ήθελε, αλλά εκπληρώνει ακέραια, έως τώρα, με τα πλεονεκτήματα και τις ελλείψεις στο παιχνίδι της, που αμφότερα έχουμε επαναλάβει, τη δέσμευσή της.
Με το Ευρωμπάσκετ χθες (28/8) να απέχει κατά μόνο πέντε μέρες για εμάς, αλλά και μια πρόκριση να χρειάζεται να διασφαλιστεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο του επόμενου καλοκαιριού, ο αγώνας με το Βέλγιο μόνο εύκολος δεν ήταν. Είχαμε τα πάντα να χάσουμε και τίποτα ακριβώς να κερδίσουμε, αναφορικά με τα πιθανά αποτελέσματα, αλλά και την αύρα του αγώνα. Κι όπως είπαμε, το Βέλγιο είναι ένας αντίπαλος, που αν του δείξεις πως δεν τον θεωρείς και τόσο σοβαρό «εμπόδιο» και του αφήσεις τον αντίστοιχο χώρο, μπορεί να σου κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη. Ας το έχουμε υπόψη μας και για το «παράθυρο» του Νοεμβρίου, όπου θα μας λείπουν και παίκτες.
Στο… χθες, πάντως, η Εθνική έκανε τα πάντα να μοιάζουν πολύ εύκολα. Δε διαπραγματεύτηκε ούτε στιγμή τη διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο ομάδων και αποφάσισε να το κάνει με το σκληρό τρόπο. Γνώριζε τις απουσίες της και είχε αντιληφθεί τι θα έκαναν οι σκληροτράχηλοι Βέλγοι, ώστε να την αναγκάσουν να τις αισθανθεί. Ένα συγκινητικό ΟΑΚΑ, όμως, τους… αποσβόλωσε στην αρχή και μια «χειμαρρώδης» ελληνική ομάδα… τους παρέσυρε στο 30-15 της πρώτης περιόδου, φτάνοντας και κοντά στο +20 από πολύ νωρίς, με τον Γιάννη αυτή την φορά να βλέπει τον Καλάθη ορεξάτο και τον Ντόρσεϊ ατρόμητο ως προς το να πάρει μεγάλες αποφάσεις, κάνοντας έτσι το ιδανικό ξεκίνημα.
Στην πορεία του αγώνα ήταν απολύτως λογικό να προβληθούν και οι αδυναμίες μας. Οι Βέλγοι έκαναν καλά δουλειά κατά διαστήματα στο να κλείνουν τους διαδρόμους και να μας προβληματίζουν ως προς το σουτ μας, τη στιγμή που πέραν της προαναφερθείσας τριάδας, δύσκολα βρίσκαμε να «ακουμπήσουμε» κάπου. Το κάναμε, τελικά, με το να εμπιστευτούμε μια άμυνα, η οποία πέρα από μερικές καλές τους στιγμές στην κυκλοφορία της μπάλας και ορισμένες «εκλάμψεις» σε ατομικές τους ενέργειες, δεν τους… χάρισε κάστανο, δείχνοντας, όπως και στο Βελιγράδι, μια ομάδα έτοιμη να «μασήσει σίδερα», όποιος κι αν βρίσκεται στο παρκέ.
Και οι 85 πόντοι, βέβαια, απέναντι σε έναν αντίπαλο, που έως τώρα στα προκριματικά είχε δεχθεί το πολύ 73 στη Σερβία, όπου μάλιστα πήρε ένα τεράστιο «διπλό», και σε όλα τα άλλα ματς κατέβασε το δείκτη κάτω από τους 70, είναι σημαντικοί. Φανταστείτε, δε, να υπήρχαν διαθέσιμοι εξαρχής και για όλη την προετοιμασία τουλάχιστον ο Σλούκας και ο Παπαγιάννης, κυρίως για τις συνεργασίες που θα έβγαζαν ως εμπλούτιση στο επιθετικό μας παιχνίδι. Τώρα που, λογικά, θα μπουν στη «μάχη» του Ευρωμπάσκετ, είναι ένα στοίχημα το πόσο γρήγορα μπορεί να μπουν στο… πνεύμα του τι καταθέτει η ομάδα στο παρκέ και να το υπηρετήσουν με την ίδια συνέπεια.
Το σίγουρο είναι, ότι από την πρεμιέρα με τους Κροάτες, το… σπαθί των παικτών του Ιτούδη θα «αστράφτει σαν την φωτιά». Και θα… αρπάξει το σκαλπ κάθε αντιπάλου, που δε θα είναι προετοιμασμένος να δει μια «πολεμική μηχανή» στα παρκέ του Μιλάνο και, ελπίζουμε, του Βερολίνου, βλέποντας μόνο το «περιτύλιγμα» του MVP του ΝΒΑ.
Με το σχέδιο να είναι επίσης, βέβαιο, ότι θα υπάρχει για κάθε αντίπαλη ομάδα, αυτός ο συνδυασμός θα είναι πολύ δύσκολο να καμφθεί. Ειδικά αν προσαρμοστούν άμεσα αυτοί, που όπως όλα δείχνουν, επιστρέφουν…
