Εάν στα τέλη Γενάρη μας έλεγε κάποιος ότι ο Ηρακλής θα μπορούσε να φτάσει μέχρι το Final Four της Elite League, πιθανότατα δεν θα τον πιστεύαμε. Και μάλιστα δικαίως αφού σε καμία περίπτωση δεν φαινόταν πως θα μπορούσε αυτή η ομάδα να πραγματοποιήσει έκτοτε μία τόσο σπουδαία πορεία προς την τετράδα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή για να δούμε τον τρόπο με τον οποίο ο Ηρακλής έφτασε σε αυτό το σημείο.
Το μέτριο ξεκίνημα και οι μεταγραφές για ελπίδα
Για αρχή, ο "γηραιός" ήθελε να αφήσει πίσω του τον πικρό αποκλεισμό στα περσινά playoffs του πρωταθλήματος από τον Πανερυθραϊκό και αυτή την φορά να καταφέρει να βρεθεί στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος. Μεταγραφικές κινήσεις πριν την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου έγιναν πολλές, όμως ο Ηρακλής τα βρήκε... σκούρα από την αρχή.
Για την ακρίβεια οι τρεις ήττες στις πρώτες πέντε αγωνιστικές του πρωταθλήματος φανέρωναν από την αρχή τα αγωνιστικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η ομάδα της Θεσσαλονίκης. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πρώτες διορθωτικές κινήσεις δεν άργησαν να γίνουν και ήδη από τις 21/11, η ομάδα προχώρησε σε αλλαγή ξένου, αποκτώντας τον 34 Σέρβο Νίκολα Μαλάσεβιτς αντί του Αμερικανού Τζάστιν Μπέικερ. Στις αρχές του Δεκέμβρη, ο Ηρακλής πρόσθεσε επίσης στο ρόστερ του τους Μιχάλη Σπρίντζιο, Θωμά Κώττα αλλά και τον Νίκο Παπαρέγκα, ο οποίος επέστρεψε στον σύλλογο μετά από μισή χρονιά στα Μέγαρα.
Λίγο πριν την αλλαγή του έτους, ο Ηρακλής πραγματοποίησε ακόμη μία αλλαγή ξένου, με τον Σίνσιερ Κάρι να αντικαθιστά τον Κέντρικ Τόμσον. Παράλληλα, την πόρτα της εξόδου είδαν οι Μερμίγκης, Προίσκος και Ζορμπάς.
Ο "υπερησιακός" που άλλαξε τα πάντα
Ακόμα και μετά από αυτό το "σουλούπωμα" του ρόστερ ο Ηρακλής δεν βελετιώθηκε και συνέχισε να κινείται στην μετριότητα. Κάτι που έμελλε να αλλάξει στις 28 Ιανουαρίου του 2024. Την ημέρα αυτή, ο τότε προπονητής της ομάδας, Θανάσης Γιαπλές αποχωρεί ύστερα από δύο συνεχόμενες ήττες που έφερναν τους Θεσσαλονικείς σε ρεκόρ 9-9. Την ομάδα ανέλαβε να καθοδηγήσει μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης, ο Διονύσης Αγγέλου. Τι και αν ξεκίνησε ως υπηρεσιακός, απέδειξε γρήγορα ότι είναι ικανός να αναλάβει για τα καλά το τιμόνι της ομάδας και να την οδηγήσει ως το τέλος της χρονιάς. Ο "γηραιός" προσπάθησε βέβαια με περιπτώσεις όπως αυτή του Μάκη Γιατρά, που τελικά δεν καρποφόρησε.
Με το που μπήκε ο Φλεβάρης, είχε ήδη ξεκινήσει μία νέα εποχή για τον Ηρακλή. Τα δεδομένα είχαν αλλάξει εντελώς, με τους Θεσσαλονικείς να πετυχαίνουν επτά (!) συνεχόμενες νίκες. Για την ακρίβεια, έκαναν ένα επιμέρους σκορ 10-2 μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου. Το συνολικό ρεκόρ της ομάδας έγραψε 19-11 και ουσιαστικά ήταν το δεύτερο καλύτερο του πρωταθλήματος. Για κακή του τύχη όμως, ο Ηρακλής έμπλεξε σε μια ισοβαθμία μαζί με ακόμη τρεις ομάδες και ήταν αυτός που είχε το μειονέκτημα σε αυτήν, καταλαμβάνοντας την 5η θέση και χάνοντας το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs.
Απέναντι του στην τελική δοκιμασία για την τετράδα βρέθηκε η Μεγαρίδα, η οποία είχε το 2/2 στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, επομένως ξεκινούσε με ένα πολύ ισχυρό προβάδισμα σε μία σειρά έως τις τέσσερις νίκες. Ο "γηραιός" όμως ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα το τελευταίο τρίμηνο και το απέδειξε στο παρκέ. Τέσσερις συνεχόμενες νίκες απέναντι στην Μεγαρίδα και πρόκριση στο Final Four. Ένα πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση που επικρατούσε στον σύλλογο στο πρώτο μισό της σεζόν.
Με στόχο την επιστροφή και την καθιέρωση
Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα, ο Ηρακλής δεν έχει κανέναν λόγο να μην πιστεύει ότι μπορεί να επιστρέψει στη Basket League. Έχουν περάσει δύο χρόνια και ο "γηραίος" έχει σπουδαία ευκαιρία να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει. Άλλωστε πρόκειται για έναν ιστορικό σύλλογο, με συνεχόμενη παρουσία στην Α' Εθνική κατηγορία από το 1978 έως το 2006. Έκτοτε εξακολουθεί να ψάχνει την καθιέρωση που ενδέχεται να ξεκινήσει από αυτό το Final Four. Έφτασε μέχρι εδώ, γιατί όχι και πιο ψηλά;
