Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την νικηφόρα πρεμιέρα της Εθνικής απέναντι στην Ιταλία, γεγονός σημαντικό από μόνο του, αλλά μάλλον... όχι και τόσο σημαντικό μπροστά σε άλλα, που αφορούν την ίδια τη ζωή και καθιστούν ανούσια κάθε άλλη κουβέντα.
Μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου, θα μας επιτρέψει η υπέροχη Δέσποινα Βανδή να διαφωνήσουμε για λίγο μαζί της. «Έρωτα θέλει η ζωή, και όχι πόλεμο», τραγουδά σε ένα από τα πιο όμορφα, ίσως και υποτιμημένα, άσματά της. Εμείς, όμως, μακριά από σκοπούς, τραγούδια, χορούς και πανηγύρια, θα πούμε ένα... σκέτο «Si vis pacem para bellum», ήτοι «αν θες ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο», σε ένα από τα πιο διάστημα ρωμαϊκά ρητά.
Εντάξει, μπορούμε και να... παραφράσουμε λίγο και την τελευταία φράση, λέγοντας πως «αν θέλεις επιτυχία, ετοιμάσου για πόλεμο». Και η Εθνική αυτό ακριβώς έδειξε απέναντι στην Ιταλία. Γνωρίζοντας πολύ καλά το ποιες είναι αρετές και ποιες οι αδυναμίες της, μπήκε σαφέστατα με σκοπό να δείξει στη «Σκουάντρα Ατζούρα» και σε κάθε άλλη ομάδα, ότι δεν πρόκειται κανείς... να την ξεφορτωθεί εύκολα και αγωνιστικά θα το κάνει με όσο περισσότερη στιβαρότητα μπορεί. Το λεγόμενο και ως solid.
Αυτό γνωρίζουμε να κάνουμε καλά κι αυτό θα κάνουμε. Και είναι κάτι που μας αρέσει, να βλέπουμε τους αθλητές του Βασίλη Σπανούλη έτοιμους να καταθέσουν την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους σε κάθε κατοχή. Από τις στιγμές «σόου» του Γιάννη και τις «ενέσεις» του Σλούκα, του Μήτογλου και του Τολιόπουλου, μέχρι τις βουτιές απάντων, προεξάρχοντος του Θανάση, που σκόραρε και το τρίποντο που τελείωσε τους Ιταλούς, πανηγυρίζοντας νωρίτερα κάθε κατοχή, λες και ήταν η τελευταία του παιχνιδιού, ή της καριέρας του.
Μπορεί να φαίνεται απλοϊκό, αλλά με τέτοια στοιχεία μπορούμε να υπερκαλύψουμε όσες φανερές αδυναμίες έχουμε. Φάνηκε και στην πρεμιέρα με τους παίκτες του Ποτσέκο, από τα 12 επιθετικά τους ριμπάουντ, εκ των οποίων τα περισσότερα στο πρώτο ημίχρονο, που τους κράτησαν μέσα στο ματς, μέχρι τα 16 λάθη μας, καθώς ο Σλούκας με αναλογία 4-4 σε ασίστ-λάθη δε βρέθηκε στην καλύτερη δημιουργική του βραδιά, ενώ ο Σπανούλης εμπιστεύτηκε άλλους παίκτες του ως χειριστές και όχι τον Κατσίβελη των 34 δευτερολέπτων.
Ακόμη και η άμυνα-«μπετόν αρμέ», που δέχθηκε 66 πόντους, έχει φανεί πως υπάρχουν τρωτά της σημεία, όπως η προσωπική άμυνα, μόνο που απέναντι στην Ιταλία, εκτός ελάχιστων στιγμών τους με καλή κυκλοφορία, δεν αποδείχθηκε μεγάλο πρόβλημα, όταν περάστηκαν «χειροπέδες» σε Γκαλινάρι και Φοντέκιο από ένα «δάσος» ελληνικών χεριών και ορισμένους... μανιακούς, όπως ο Θανάσης στις περισσότερες περιπτώσεις, που δεν τους άφηναν ούτε εκατοστό στο παρκέ να ανασάνουν. Ο Σπανούλης θεώρησε, όπως όλα δείχνουν, ότι δεν μπορούσε να απειληθεί με τα δύο εν λόγω «όπλα» τους να βρίσκονται σε «αφλογιστία» και, όσο κι αν πάλεψαν κυρίως ο Μέλι με τον Νιανγκ, με εκλάμψεις του Σπανιόλο, και αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο.
Όλα αυτά τα στοιχεία, φυσικά, εξηγούν το καλό «μακιγιάζ» των 27/52 σουτ και των 7/18 τριπόντων, έναντι του πολύ «φτωχού» απολογισμού με 23/65 σουτ και 7/27 της Ιταλίας, που σε πολλές στιγμές είδε να της μένει η μπάλα στα χέρια. Ένα «μακιγιάζ» που ήρθε χάρη στην ελληνική ενέργεια, διάθεση και αποφασιστικότητα, να αξιοποιήσει περισσότερο τις 13 λιγότερες κατοχές της (4-12 επιθετικά ριμπάουντ και 16-11 λάθη), κάτι που κατάφερε.
Ο Γιάννης Αθηναίου το είπε επίσης πολύ απλά, αλλά και εύστοχα, μετά το παιχνίδι, σημειώνοντας τον παράγοντα της συγκέντρωσης, να πάρεις το ματς της πρεμιέρας, όπως κι αν έρθει η νίκη, για να συνεχίσεις και να βγάλεις όσο περνά η διοργάνωση τις αρετές σου. Σε μια πρεμιέρα, που να θυμίσουμε ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία και η Σλοβενία του Ντόντσιτς, είδαν τη Γεωργία και την οικοδέσποινα Πολωνία αντίστοιχα, να... περνούν από πάνω τους, μπλέκοντας για τη συνέχεια.
Θεμελιώδες, λοιπόν, που ήμασταν στους νικητές της πρεμιέρας, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Και ακόμη πιο ουσιώδες, που η Εθνική μπήκε εξαρχής στο παρκέ, με ένα γήπεδο που τη στήριζε με τον υπέροχο παλμό του από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο (σ.σ. έχουν κι αυτά φυσικά τη σημασία τους), βάζοντάς τη σε αντίστοιχο ρυθμό, με σκοπό να «πολεμήσει». Κι αυτό θα κάνει έως το τέλος.
Υ.Γ. Ο αθλητισμός είναι το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας. Πρώτα, είναι η ίδια η ζωή και οι Έλληνες φίλαθλοι το απέδειξαν, δείχνοντας έμπρακτα τη σκέψη τους στον πραγματικό μαχητή, τον Ακίλε Πολονάρα. Το παιχνίδι περνά σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε τέτοια γεγονότα. Και δικαιώνοντας το όνομά του, ο Πολονάρα έχει ήδη δείξει δύο φορές πώς είναι να αποτελείς έναν αληθινό πολεμιστή και νικητή της ζωής. Κι ευχόμαστε σύντομα ο επόμενος πανηγυρισμός του να είναι στο παρκέ, και όχι στο δωμάτιο του νοσοκομείου, όπου βρισκόταν στον αγώνα της αγαπημένης του «Σκουάντρα Ατζούρα».
