Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για τις μοναδικές στιγμές που έζησε ένα ολόκληρο έθνος στη Λεμεσό και την αναμέτρηση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά και τα λίγα αγωνιστικά, που προέκυψαν από τον αγώνα και μαζί με όσα έγιναν στον αγώνα των Γεωργιανών με την Ιταλία, συνθέτουν συγκεκριμένο σκηνικό για το πώς θα κάνουμε το «3 στα 3».
Έχουμε πει πολλές φορές, ότι ο αθλητισμός είναι το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή και υπάρχουν, φυσικά, πολλά πράγματα πάνω από αυτόν. Ο αθλητισμός, όμως, πολλές φορές μπορεί να ενώσει, ώστε να αναδείξει τα πρωτεύοντα της ζωής. Όπως δύο χώρες, που αισθάνονται το ίδιο, νιώθουν ενωμένες η μία με την άλλη, έχοντας ωστόσο χωριστεί για διάφορους ιστορικούς και γεωπολιτικούς λόγους, που δεν είναι το κατάλληλο μέρος να αναλύσουμε.
Ήταν δεδομένο, ότι η αναμέτρηση της Κύπρου με την Ελλάδα θα είχε τη δική του ιδιαιτερότητα. Μπορεί να αποδείχθηκε ιστορικά, ότι δεν ήταν η πρώτη φορά, που ακούστηκε κοινός εθνικός ύμνος (σ.σ. πρώτη φορά ήταν στο Ευρωμπάσκετ του 1939, όπως ανέφερε ο Δημήτρης Καρύδας στην Nova, με την Εσθονία να επικρατεί της Φινλανδίας με 91-1 για την ιστορία), ωστόσο το άκουσμα του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Διονύσιου Σολωμού, εκτελεσμένο εξαιρετικά από τον τραγουδιστή Σταύρο Κωνσταντίνου, μπορούσε να προκαλέσει στον θεατή και τον τηλεθεατή ένα δέος και μια ανατριχίλα, που ελάχιστες φορές θα ζήσει τη ζωή. Τους λόγους είπαμε, δεν χρειάζεται να τους εξηγήσουμε εδώ, άλλωστε όλοι τους γνωρίζουμε πάνω κάτω.
Αυτό ήταν και το κεντρικό θέμα της αναμέτρησης με την Κύπρο. Η συνάντηση αυτών των δύο ομάδων σε αυτό το μοναδικό σκηνικό στο «Σπύρος Κυπριανού», με άπαντες, είτε βρέθηκαν στο γήπεδο είτε το παρακολούθησαν από την τηλεόραση, να το κρατούν για πάντα στην καρδιά τους. Στο αγωνιστικό κομμάτι, εξάλλου, γνωρίζαμε ότι δε θα είχαμε και πολλά να αναλύσουμε.
Σε όσα έχουν σημασία, ξεκινώντας από τα θετικά, είδαμε μια Εθνική που στο δεύτερο ημίχρονο... άρχισε να παίρνει μπρος και να επιδιώκει να βρει ρυθμό εν όψει Γεωργίας, δίνοντας κυρίως την ευκαρία σε όσους αθλητές βρίσκονται πιο πίσω στο rotation να δηλώσουν παρόντες για τα κρίσιμα. Ο Βασίλης Σπανούλης πολλές φορές έχει επισημάνει, άλλωστε, ότι άπαντες πρέπει να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, κάτι που δεν είδαμε σε μεγάλο βαθμό στο πρώτο ημίχρονο, όπου μάλλον επικράτησε η χαλαρότητα, που φέρνει η λογική πως... ό,τι κι αν συνέβαινε, θα το παίρναμε το ματς. Είναι αρκετά σίγουρο, ότι θα υπήρξαν κάποια «γκάζια» στο ημίχρονο και, εν συνεχεία, οι παίκτες μας ήταν καλύτεροι, με τον Δημήτρη Κατσίβελη να ανεβάζει κατακόρυφα την απόδοσή του, τον Τάιλερ Ντόρσεϊ να βρίσκει το χέρι του και τον Αλέξανδρο Σαμοντούροβ να δείχνει, ότι σε επόμενα ματς θα είναι χρήσιμος.
Αξίζει να σημειωθεί το εξής. Ο Σαμοντούροβ δεν μπήκε καθόλου στο ματς με την Ιταλία, ενώ ο Κατσίβελης έπαιξε το λιγότερο χρόνο, 34 δευτερόλεπτα. Ένιωσαν, ότι ήταν εκείνοι που έπρεπε να δείξουν τα περισσότερα στον Σπανούλη και, όπως ζητούσε από τα φιλικά, σαν εκείνο με το Ισραήλ πάλι στην Κύπρο, το έκαναν τελικά. Αυτό είναι ίσως το πιο μεγάλο κέρδος, μαζί με τη βελτίωση του Τάιλερ και τις σταθερά καλές επιδόσεις στο μακρινό σουτ, που όμως θα δοκιμαστούν στα επόμενα σοβαρά ματς.
Υπήρξαν, φυσικά, και σημεία που άξιζαν προσοχής για βελτίωση. Όταν σε ένα τέτοιο ματς, η Κύπρος παίρνει 15 επιθετικά ριμπάουντ, τότε πρέπει να ανησυχείς, από τη στιγμή που οι Γεωργιανοί είναι μια ομάδα «πολεμιστών», που σε κάθε μπάλα... λυσσάνε να πάνε πρώτοι. Κι αυτή η «λύσσα», βέβαια, μπορεί να χαλιναγωγηθεί, όπως έδειξε η Ιταλία του Ποτσέκο με εμφατικό τρόπο ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο του μεταξύ τους παιχνιδιού. Το χαλαρό πρώτο δεκάλεπτο θα το αποδώσουμε στη συγκίνηση της στιγμές και την προαναφερθείσα χαλαρότητα λόγω του επιπέδου του αντιπάλου, όμως πρέπει να επισημάνουμε, ότι σε τέτοια διοργάνωση με κάθε αντίπαλο πρέπει να είσαι πάντα σοβαρός.
Αυτό είναι και το πρώτο στοιχείο, που θα κρίνει το ματς με τη Γεωργία. Είδαμε τον Τζίκιτς και τους παίκτες του από το ματς με την Ιταλία, όταν δεν τους έβγαινε, να τα βάζουν έναντι... δικαίων και αδίκων για τη διαιτησία, δείχνοντας φανερά εκνευρισμένοι. Ο Σενγκέλια πρέπει να έκανε... ρεκόρ ύβρεων με τη γνωστή λέξη από «F», ο δε Μπιτάτζε τους έλεγε, ότι... χρηματίζονται, ενώ ο ομοσπονδιακός τους τεχνικός μίλησε για διαφορετικά κριτήρια.
Αυτή είναι η κουβέντα, που δεν πρέπει να επηρεάσει την Εθνική. Με οδηγό τη γενική σοβαρότητα των πρώτων δύο ματς, οι παίκτες του Σπανούλη δεν πρέπει να ενδώσουν σε αυτή την νευρικότητα και απλά να κάνουν τη δουλειά τους στο παρκέ. Και τότε, δε θα έχουν και κανένα πρόβλημα. Έχουμε παίκτες με αρκετή εμπειρία να ανταποκριθούν σε τέτοιου είδους προσπάθεια του αντιπάλου να... αποπροσανατολίσει το ματς, επομένως δεν έχουμε αμφιβολία, ότι θα βάλουν το μυαλό που πρέπει στην ομάδα, για να γίνουν όσα χρειάζεται αγωνιστικά στο παρκέ και τίποτα παραπάνω.
Όπως εξελίχθηκε η κατάσταση και με την ευκαιρία που είχε ο Σπανούλης να ξεκουράσει τους βασικούς του με την Κύπρο, άρα να έχουν περισσότερη ενέργεια και καθαρό μυαλό με τη Γεωργία, το ζητούμενο είναι ακριβώς αυτό. Το μυαλό και οι δυνάμεις έως το τέλος. Σε αυτή την φάση της διοργάνωσης, στοιχεία αρκετά για να μας οδηγήσουν σε νίκη. Κι αυτό χρειαζόμαστε, μια νίκη που θα μας φτιάξει για τα καλά...
