Ο Ραφαήλ Αλαγάς σχολιάζει την απώλεια του Κυπέλλου Ελλάδας στην Κρήτη από τον Παναθηναϊκό, που σε πολλά χαρακτηριστικά του θυμίζει τον Ολυμπιακό της μεγάλης προ 15ετίας επένδυσης, τον οποίο εκείνος είχε «προσγειώσει», με την ελπίδα να μην αγνοήσει τα «σημάδια», προτού μπει στην τελική ευθεία για τους δύο μεγάλους στόχους, μετά από ήδη δύο χαμένους τίτλους με παρόμοιο τρόπο από τον «αιώνιο» αντίπαλο.
Έχουν περάσει ήδη 15 χρόνια από τότε, που οι δύο «αιώνιοι» βρίσκονταν στα καλύτερά τους. Δύο πανάκριβες και λαμπερές ομάδες, που «κονταροχτυπήθηκαν» για όλους τους τίτλους, με τον Ολυμπιακό της τεράστιας επένδυσης των αδελφών Αγγελόπουλων, με κυριότερη τότε μεταγραφή τον Τζος Τσίλντρες ανάμεσα σε άλλες, να επιχειρεί να «εκθρονίσει» τον Παναθηναϊκό, που... δεν έλεγε να αφήσει τα «σκήπτρα» του εντός συνόρων και διεκδικούσε μονίμως εκείνα εκτός συνόρων.
Το τότε δυναμικό «ντου» των «ερυθρολεύκων», όμως, βρήκε «τοίχο», όπως και τα προηγούμενα ή τα επόμενα έως το 2012. Ο λόγος ήταν πολύ απλός. Είχε μπροστά του έναν αντίπαλο με πολύ συγκεκριμένες σταθερές αγωνιστικά, από τον άνθρωπο που καθόταν στον πάγκο του (Ομπράντοβιτς) μέχρι τα βασικά «εργαλεία» στο παρκέ και τις αντίστοιχες ηγετικές προσωπικότητες, ενώ παράλληλα είχε «χτίσει» τη συνήθειά του να κερδίζει, όποτε... το απαιτούσε η περίσταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χρειάζεται να κάνει πολύ περισσότερα, προκειμένου να μπορεί να φτάνει στην πηγή και να γεύεται το γλυκό νέκταρ των τίτλων.
Έχουμε φτάσει στο 2024, για να βιώσει ακριβώς το ίδιο πράγμα ο Παναθηναϊκός. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε μεν το όραμα το καλοκαίρι και ο Εργκίν Αταμάν θέλησε να το υλοποιήσει, με τους «πράσινους» να προκαλούν αίσθηση με τη διάθεσή τους να επιστρέψουν άμεσα στην κορυφή, κάτι που φανέρωναν και οι αντίστοιχες δηλώσεις, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή.
Έχουμε επισημάνει ξανά το πόσες σημαντικές αλλαγές έχουν επιτελεστεί για όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού, ώστε σε κάθε επίπεδο να μοιάζει με ομάδα κορυφής, έχοντας κερδίσει πρωτίστως την αναγνώριση και την αγκαλιά του κόσμου του, αλλά αυτά από μόνα τους δεν φτάνουν. Η αληθινή εικόνα για το δρόμο, που έχει το «τριφύλλι» να διανύσει, φάνηκε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο στην Κρήτη.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να έχει μια ομάδα με ατομικό ταλέντο, που ανταγωνίζεται ανοικτά, ή ενδεχομένως είναι και καλύτερο του Ολυμπιακού, αν απομονώσουμε τους παίκτες θέση προς θέση. Μπορεί ακόμη και να μην έχει να ζηλέψει πολλά από τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ίσως σε ελάχιστες περιπτώσεις, άλλωστε, θα μπορούσε να ασχοληθεί με κάποιον εξ αυτών για την ενίσχυσή του. Αυτό που έχει δημιουργήσει, ωστόσο, ο «αιώνιος» αντίπαλος, δεν κερδίζεται με το ταλέντο μήτε με τη δυναμική ενίσχυση σε ένα καλοκαίρι, που προκύπτει από μια διάθεση επένδυσης, ώστε από τη μια μέρα στην άλλη να θέλεις να καταλάβεις την κορυφή, όταν προηγουμένως ήσουν ουραγός.
Ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει μέσα στα χρόνια να «χτίσει» τις βάσεις αυτές, που του έχουν προσφέρει τη... συνήθεια να κερδίζει τέτοια παιχνίδια και μόνο με την προσωπικότητά του, την ταυτότητα που διαθέτει ως ομάδα. Για να σας αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μπορείτε να δείτε και μόνο το πώς έχουν κερδίσει οι «αιώνιοι» ορισμένα εκτός έδρας παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, όπως με την Άλμπα στο Βερολίνο, ή τη Βιλερμπάν στη Λυών. Ακόμη και στην επιτυχία, δηλαδή, ο τρόπος είναι διαφορετικός. Ο Παναθηναϊκός το κάνει με ορμή, κινδυνεύοντας σε σημεία των αγώνων να χάσει τον προσανατολισμό του, αλλά καλύπτοντας τις αγωνιστικές αδυναμίες του με το ταλέντο των παικτών του, ο Ολυμπιακός το κάνει, επειδή... έμαθε να το κάνει με τα χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια, δε, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις εντός συνόρων διοργανώσεις. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, ο Ολυμπιακός έχει μάθει να παίρνει τα κρίσιμα παιχνίδια έναντι του «αιωνίου» αντιπάλου του, είτε χρειάζεται να επιτεθεί είτε να αμυνθεί αγωνιστικά, όπως έκανε απόλυτα επιτυχημένα και στην τελευταία περίπτωση στον τελικό του Κυπέλλου, στο Κλειστό της Νέας Αλικαρνασσού. Σε ένα σκηνικό, μάλιστα, παρόμοιο με εκείνο της Ρόδου για το Super Cup, μόνο που το διάστημα κυριαρχίας των νταμπλούχων Ελλάδας ήταν μικρότερο σε αυτή την περίπτωση.
Ο «ερυθρόλευκος» θρίαμβος, παράλληλα, ανέδειξε και τα σημεία, όπου πρέπει να στοχεύσει ο Παναθηναϊκός, για να ξεπεράσει το διάστημα καμπής, που περνά αυτή τη στιγμή. Αρκετοί παίκτες του δείχνουν σε αυτό το σημείο να είναι «σκασμένοι» από τα συνεχόμενα παιχνίδια με μεγάλο χρόνο συμμετοχής, με τραυματισμούς επίσης να εμφανίζονται, οι επιλογές λιγοστεύουν μετά τις επιστροφές παρά αυξάνονται τον τελευταίο καιρό, ενώ είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι ο Μπαρτζώκας στόχευσε επίμονα στη ρακέτα και στον Ματίας Λεσόρ, που δεν είχε συμπαραστάτη στη ρακέτα, αναδύοντας ξανά την κουβέντα, μήπως θα έπρεπε να υπάρξει ενίσχυση, αν και ο Εργκίν Αταμάν έχει φανεί επανειλημμένα σίγουρος για τις επιλογές του.
Όλη αυτή η πραγματικότητα, που «ξεδιπλώθηκε» στο Ηράκλειο της Κρήτης, ίσως μπορέσει να λειτουργήσει ως ένα «χαστούκι» στον Παναθηναϊκό, που σε μεγάλο βαθμό παραπέμπει σε... Ολυμπιακό του 2009, διαθέτοντας αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Μια ομάδα, που σε στιγμές μοιάζει σαν να πιστεύει πως θα κάνει... παρέλαση χάρη στη μεγάλη επένδυση ενός καλοκαιριού, συνειδητοποιώντας όμως, ότι πάντα θα βρίσκει «τοίχο» απέναντι σε σύνολα και αγωνιστικές νοοτροπίες «χτισμένες», ώστε να βάζουν τέτοιες προσεγγίσεις από κάτω.
Ενδεχομένως και ο Τούρκος τεχνικός να είχε αναγνωρίσει τα «σημάδια» αυτά και, για αυτό το λόγο, να ανέφερε επισταμένως, ότι την επόμενη κιόλας ημέρα η ομάδα του θα ξεχάσει το Κύπελλο. Είναι, ίσως, ο δεύτερος χαμένος τίτλος η «καμπάνα» στο κατάλληλο σημείο εν όψει της τελικής ευθείας για τις δύο διοργανώσεις, που έχει τονιστεί πως μετρούν περισσότερο, το πρωτάθλημα και η Ευρωλίγκα, με την ομάδα μάλιστα να έχει την ευκαιρία να δουλέψει στη διακοπή για τα «παράθυρα», έχοντας και σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα διαθέσιμο σε πλήρη ρυθμό τον Κώστα Σλούκα, τον ηγέτη από τον οποίο τόσα περιμένει. Αρκεί τα «σημάδια» αυτά να μην αγνοηθούν ξανά με τη «γλύκα» ορισμένων μεγάλων νικών, που μπορεί να έρθουν στο σύντομο μέλλον...
