Ο Ραφαήλ Αλαγάς, μετά και την τελευταία ήττα του Παναθηναϊκού από την Παρτιζάν, δε στέκεται μόνο στο αποτέλεσμα, μα και σε όσα παρατηρήθηκαν εντός και εκτός παρκέ, που πρέπει να γίνουν αφορμή να σκεφτούν άπαντες το τι σημαίνει αυτός ο σύλλογος και το τι (πρέπει να) αντιπροσωπεύει.
Ο Παναθηναϊκός, το 2000, κατακτά το δεύτερο ευρωπαϊκό του τρόπαιο στη Θεσσαλονίκη, στο ξεκίνημα μιας εποχής, που κανείς δε θα ξεχάσει, πρώτα με την τρέλα των αδελφών Γιαννακόπουλων, ύστερα με την καθοδήγηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Την ίδια εποχή, κάνει πρεμιέρα η ταινία «Μονομάχος» με πρωταγωνιστές τους μοναδικούς Ράσελ Κρόου και Χοακίν Φοίνιξ, με το δεύτερο ως αυτοκράτορα Κόμμοδο να πνίγει στο σενάριο της ταινίας τον πατέρα του, Μάρκο Αυρήλιο, και να εκδιώκει το μεγάλο στρατηγό, Μάξιμο, που υποδυόταν ο πρώτος, προτού γυρίσει ως σκλάβος στο Κολοσσαίο, για να κερδίσει τη λατρεία του κόσμου και, στο τέλος, να σκοτώσει σε μονομαχία τον μονάρχη, τη μνήμη του οποίου κανείς δεν τίμησε ποτέ, αφού και στην ταινία τον άφησαν απλά στην αρένα να κείτεται νεκρός.
Από όλα αυτά, ιστορικά είναι τα ονόματα του Μάρκου Αυρηλίου και του Κόμμοδου, όπως και ότι ο δεύτερος ήταν τόσο αυταρχικός δικτάτορας στη δική του περίοδο, που η σύγκλητος ψήφισε την καταδίκη της μνήμης του. Στην ταινία, ο Μάξιμος «κουβαλά» πάντοτε μια από τις τελευταίες φράσεις του μεγάλου στρατηλάτη, που χάνει νωρίς τη ζωή του από τα χέρια του γιού του. «Η Ρώμη ήταν ένα όνειρο, κάποιος πρέπει να τους το θυμίσει», αναφέρει ο ηθοποιός Ρίτσαρντ Χάρις.
Το ίδιο ισχύει και για τον Παναθηναϊκό. Για να αποφύγουμε νωρίς τις παρεξηγήσεις, φυσικά, δεν επιχειρούμε κανέναν παραλληλισμό προσώπων, είτε από την ταινία είτε από την ιστορική πραγματικότητα με τους παριστάμενους στο «στρατόπεδο» των «πρασίνων». Επισημαίνουμε, όμως, ότι μέσα στα χρόνια ίσως και να παραμερίστηκε το γεγονός, ότι ο Παναθηναϊκός αποτέλεσε ένα όνειρο, όπως αυτό «χτίστηκε» τα τελευταία 35 χρόνια και από τότε, που η οικογένεια Γιαννακόπουλου ανέλαβε τη διοίκηση.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο μια ομάδα, που ξόδεψε, ηττήθηκε πολλές φορές με σκληρό τρόπο στην αρχή και στη συνέχεια δημιούργησε μια ευρωπαϊκή παντοκρατορία και, μαζί, την κορυφαία ομάδα όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό. Είναι κι ένας σύλλογος, από τον οποίο εμπνέονταν αξίες ιδιαίτερες, από το σεβασμό στο παιχνίδι και την εγκαρδιότητα προς κάθε μέλος του, έως και τη συμπεριφορά όλων των μελών του, επισήμων και μη, σε οποιαδήποτε κατάσταση.
Τα τελευταία χρόνια θα έλεγε κανείς, ότι το γεγονός πως τα αποτελέσματα δεν είναι ίδια σε σύγκριση με την εποχή της δόξας, έχει απορρυθμίσει κάπως αυτό, που κάποτε ήταν δεδομένο, μα και θαυμαστό από όλους. Τελευταία απόδειξη ήταν ακριβώς το παιχνίδι με την Παρτιζάν και ο Δημήτρης Ρήγας εξήγησε πολύ καλά το τι σήμαινε, εντός κι εκτός παρκέ, αυτό που είδαν, όσοι βρέθηκαν στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, επομένως δεν χρειάζεται να προσθέσουμε πολύ περισσότερα.
Δύο πράγματα είναι αυτά, που μπορούμε να επισημάνουμε. Για το ένα έχουμε μιλήσει ξανά και εξηγούσαμε το φαινόμενο του «πράσινου» πλανήτη και το γεγονός, ότι δεν είναι δυνατό στο αγωνιστικό κομμάτι άνθρωποι, που έχουν αφήσει σε άλλες περιπτώσεις τα διαπιστευτήριά τους, ξαφνικά να είναι ανίκανοι μόλις πατούν το πόδι τους στο ΟΑΚΑ, άρα η αιτία δεν πρέπει να αναζητηθεί πρωτίστως σε αυτούς.
Για το άλλο απλώς θα πούμε, ότι στον Παναθηναϊκό έχουν μια τεράστια ευκαιρία να αποφασίσουν το πώς θα εξετάσουν, θα ερμηνεύσουν και θα αξιοποιήσουν τη συγκεκριμένη νύχτα, σκεπτόμενοι το τι πρέπει να αντιπροσωπεύει ο σύλλογος. Γιατί για ζητήματα τέτοιας κρισιμότητας μιλάμε και όχι απλά το αν θα κερδίσει η ομάδα το επόμενο παιχνίδι της ή αν θα πάρει έναν τίτλο παραπάνω από τον «αιώνιο» αντίπαλο. Από αυτούς, άλλωστε, έχει μπόλικους και τίποτα απολύτως να αποδείξει σε κανέναν, εντός κι εκτός συνόρων, ειδικά όταν ο ίδιος ο οργανισμός, που του δείχνει ασέβεια από τη μέρα της δημιουργίας του, τον είχε αναγνωρίσει κάποτε ως κορυφαία ομάδα της 30ετίας.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι να ξεκαθαρίσουν άπαντες, εντός κι εκτός ομάδας, το τι σημαίνει το «τριφύλλι». «Η Ρώμη ήταν ένα όνειρο», ακούμε στο «Μονομάχο». Ενδεχομένως και να έκανε λάθος, γιατί η Ρώμη πάντοτε θα είναι ένα όνειρο, με την ελπίδα να ζωντανέψει ξανά. Αρκεί να υπάρχουν κι εκείνοι, που πρώτα θα το δουν, πέρα από όποια προσωρινά οφέλη φέρνει μια οποιαδήποτε ευκαιριακή κατάσταση, να το οραματιστούν και, τελικά, να το ξανακάνουν πραγματικότητα…
