Το Ευρωμπάσκετ 2022 ξεκινά για την Εθνική μας και ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για τη μεγάλη ευκαιρία που οι παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη να μείνουν στην ιστορία, όχι μόνο για μια πιθανή επιτυχία, αλλά κυρίως για μια νέα «έκρηξη» του ελληνικού μπάσκετ, που ήδη άρχισε τον τελευταίο μήνα να «σιγοβράζει» στο ΟΑΚΑ και θα φέρει φαρδιά πλατιά την «υπογραφή» τους σε Μιλάνο και Βερολίνο.
«Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές», είχαν τραγουδήσει οι Φατμέ με αφορμή την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987 από την Εθνική μας, αποτυπώνοντας ξεκάθαρα το κλίμα της εποχής, αλλά και όσα θα επακολουθούσαν για ένα άθλημα, που θα γινόταν εθνικό. Η σπουδαιότητα εκείνου του χρυσού μεταλλίου δε σχετιζόταν μονάχα με την ίδια την επιτυχία, αλλά κυρίως το γεγονός, ότι την επόμενη μέρα οι μπασκέτες σε κάθε γειτονιά γέμισαν, όλοι θέλησαν να γίνουν σαν εκείνους τους ήρωες κι έπιαναν μια μπάλα στα χέρια τους.
Πολύ περισσότερο, βέβαια, εκείνο το καλοκαίρι δημιούργησε γενιές και γενιές, που εκπροσώπησαν το ελληνικό μπάσκετ από κάθε πόστο και το ίδιο το άθλημα, φυσικά, τους έδωσε πολλά. Από τους αθλητές και τους προπονητές μέχρι οποιονδήποτε άλλο υπηρετεί το σπορ, άπαντες, ακόμη κι αν ακόμη δεν είχαν γεννηθεί τότε, βρήκαν την έμπνευσή τους ξεκινώντας σε εκείνο το μοναδικό γεγονός, αλλά και από όσα ακολούθησαν και κράτησαν ζωντανή την «φλόγα».
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε σε μια έντονη συζήτηση, βλέποντας το ελληνικό μπάσκετ να μη βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο, συλλογικά και εθνικά, με αυτό που κάποτε είχαμε συνηθίσει. Από εκεί που συζητούσαμε για κατακτήσεις παντού, βλέπουμε στις μικρές εθνικές και αυτή της Ανδρών, έως και τους συλλόγους μας, να ζητάμε απλά μια αξιοπρεπή παρουσία, με οτιδήποτε σημαίνει αυτό. Παράλληλα, αναζητούμε ένα πλάνο, το οποίο θα δώσει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση στο άθλημα και στο πώς επιθυμούμε να το παρουσιάζουμε από τη δική μας πλευρά, από το παρκέ μέχρι και εκτός αυτού. Και την ίδια ώρα, που εμείς βρισκόμαστε σε αυτή τη στασιμότητα και την κουβέντα για το πώς θα αλλάξει αυτό, βλέπουμε μεγάλες δυνάμεις σαν τη δική μας να έχουν ξεφύγει σε πολλούς τομείς, καθώς και άλλες χώρες, που κάποτε δεν αξιολογούσαμε ως ιδιαίτερες απειλές, να σημειώνουν αξιοσημείωτη ανάπτυξη.
Το κείμενι αυτό δε σκοπεύει να αναλύσει μία προς μία όλες τις παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ και δεν είναι και της παρούσης να το συζητήσουμε, τη στιγμή που η Εθνική Ανδρών, η βιτρίνα του κάθε αθλήματος, ετοιμάζεται για μια νέα προσπάθεια στο φετινό Ευρωμπάσκετ. Θέλει, όμως, να επισημάνει κάτι συγκεκριμένο, που μας λείπει εδώ και αρκετά χρόνια και ίσως σχετίζεται, εν μέρει, με τη μείωση των επιτυχιών, όπως την αναφέραμε προηγουμένως.
Αυτό που δείχνει να λείπει, λοιπόν, είναι η έμπνευση. Ο λόγος, που θα γίνει ορμή και θα στείλει πάλι εκατοντάδες, χιλιάδες παιδιά στο δρόμο του αθλητισμού, αρχικά, με όσα άπειρα θετικά αυτό συνεπάγεται, και ύστερα θα τα οδηγήσει να πάρουν ξανά μια μπάλα και να… οργώνουν τα παρκέ, ανοικτά και κλειστά. Μια νέα «σπίθα», μετά από εκείνη του 1987 κυρίως και την έτερη του 2005 κατά δεύτερο λόγο, αν κι αυτή ουσιαστικά προέκυψε από του 1987 και υπήρξε μια τρανή συνέχεια, που θα μετατραπεί σε μια καινούργια «έκρηξη» για το ελληνικό μπάσκετ.
Αυτή είναι και η πιο μεγάλη πρόκληση για τους παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη, που ξεκινούν σήμερα (2/9) τις υποχρεώσεις τους στο Μιλάνο κόντρα στην Κροατία. Η «μαγιά» υπάρχει ήδη, καθώς υπάρχουν ξανά αμέτρητα παιδάκια που κοιμούνται και ξυπνούν με το όνειρο να φτάσουν μια μέρα τα ανδραγαθήματα του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ, περιμένοντας μια μέρα να τα κάνει και με την Εθνική, ενώ τρεις φορές μέσα στον Αύγουστο το ΟΑΚΑ γέμισε χαμόγελα στα παιχνίδια της Επίσημης Αγαπημένης, φανερώνοντας την προσμονή και τη λαχτάρα του κόσμου, που έδειξε πως βρίσκεται αναφανδόν δίπλα της, σε ένα πλάνο, που πιστεύουν ακράδαντα όσοι έχουν ενταχθεί στο αγωνιστικό κομμάτι. Για αυτό και ο Δημήτρης Ιτούδης δέχθηκε προ μηνών, για αυτό και άπαντες οι παίκτες είναι το «ναι», το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη και, κυρίως, τους αρέσει που είναι μέρος της προσπάθειας.
Σε καμία περίπτωση, φυσικά, δε συγκρίνουμε εποχές. Το κοινωνικό και αθλητικό πλαίσιο είναι σε όλες διαφορετικό. Με βάση, όμως, τις σημερινές συνθήκες και την ώρα που συζητάμε το πού μπορεί να πορευτεί το ελληνικό μπάσκετ, η Εθνική μπορεί να δώσει μια σπουδαία απάντηση στα παρκέ του Μιλάνο και του Βερολίνου.
Και η απάντηση αυτή, μπορεί να είναι κάτι πιο σπουδαίο από την απλή κατάκτηση ενός μεταλλίου σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, μια διοργάνωση λατρεμένη, καθώς έχει συνδυαστεί με τόσες υπέροχες αναμνήσεις. Η δημιουργία μιας νέας εποχής για το άθλημα στην χώρα μας, μέσα από αυτή την περιπέτεια, βρίσκει μια σπουδαία ευκαιρία, που αν αξιοποιηθεί με την αντίστοιχη επιτυχία, θα μας κάνει να βρούμε ξανά το μεράκι μας και, μετά, ξανά τη θέση μας σε αυτό τον κόσμο…
