Την ώρα που στο Βελιγράδι ο... Θεός του μπάσκετ απέδιδε δικαιοσύνη απέναντι στη μεγαλύτερη "απατεωνιά" εξ αρχής των παραθύρων το 2017, αυτή που έκαναν ο Αταμάν και η Εφές και οι... ανώτεροι με τον Μίτσιτς, στο Μονς η μάχη συνεχιζόταν ανελέητη και ήθελε ακόμα ένα δεκάλεπτο.
Η μοίρα ήθελε να εμπλακούν στην τελευταία φάση αυτού του αγώνα δύο εκ των μεγαλύτερων πρωταγωνιστών, ο ασταμάτητος Ομπασοχάν και ο σεληνιασμένος Λαρεντζάκης που έβαλε το κερασάκι στην χορταστική του επιθετική τούρτα με μία αμυντική προσπάθεια και έστειλε την Εθνική στο τσεκ ιν για Ασία.
Αυτή η Εθνική που ξεκίνησε με το... παρατσούκλι "των παραθύρων", πιστοποίησε για τρίτη φορά ότι μόνο ένα όνομα της αρμόζει. Των προκρίσεων. Των μεγάλων προκρίσεων. Των μεγάλων ραντεβού. Των μεγάλων ευκαιριών. Και όταν μετά μέσα στα αποδυτήρια στήθηκε το σχετικό γλέντι, ο Κώστας Παπανικολάου επιβεβαίωσε γιατί είναι αρχηγός. Πήρε το λόγο και υποκλίθηκε βαθιά σε όλους τους παίκτες που "κουβάλησαν" την ομάδα στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας, όταν ο Κώστας και οι άλλοι συμπαίκτες του που έχουν την εμπλοκή στην Ευρωλίγκα δεν μπορούσαν να είναι εκεί.
Εχει χάσει κάθε νόημα πια η επισήμανση των συνθηκών που διεξάγονται αυτά τα παράθυρα. Τα οποία άρχισαν με ένα ολόσωστο σκεπτικό από το FIBA και εξελίχθηκαν σε μια διαρκώς εντεινόμενη παρωδία που κάνει κακό στο μπάσκετ, φέρνει σε δύσκολη θέση παίκτες και άλλα πολλά. Ούτε και είναι της παρούσης άλλη μια ανάλυση για τις ευθύνες και άλλα φιλολογικά. Τουλάχιστον όχι σήμερα, όχι αυτές τις ώρες που για το ελληνικό μπάσκετ είναι πολύ σημαντικές.
Η Εθνική των προκρίσεων λοιπόν, έφερε άλλη μία. Και το ελληνικό μπάσκετ με τον κατ' εξοχήν εκφραστή του, την Εθνική ομάδα, θα δώσει το παρών σε άλλο ένα μεγάλο ραντεβού, στο Παγκόσμιο κύπελλο του 2023. Οπως το έκανε και σε αυτό το 2019, πάλι στην Ασία, όπως το έκανε και το περασμένο καλοκαίρι στο Ευρωμπάσκετ. H Εθνική των προκρίσεων δεν διεκδικεί κάποιον τίτλο που να γράφεται στα βιβλία της ιστορίας, κάποιο μετάλλιο, μα τα δικά της κατορθώματα γράφουν ιστορία.
Αν δεν είσαι στις μεγάλες διοργανώσεις, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να διεκδικήσεις κάτι εκεί. Και η Εθνική Ελλάδας θα είναι και πάλι σε μια μεγάλη διοργάνωση, επειδή μια ομάδα παικτών που ακούν τα μύρια όσα υποτιμητικά, βγάζουν μαγκιά, πάθος, εγωισμό, αυταπάρνηση, λατρεία για αυτή την ομάδα και εν τέλει τεράστια μπασκετικά "εγώ" και "μπορώ" και βάζουν το τρένο στις ράγες για να το φτάσουν μέχρι τον ποθητό τερματισμό.
Μπράβο σε όλους, αυτούς και φυσικά τους συμπαίκτες τους που με κάθε ευκαιρία και κόντρα σε λογικές επαγγελματισμού και... υγείας τρέχουν να συνδράμουν την προσπάθεια, και όλοι μαζί κρατάνε το ελληνικό μπάσκετ στον αφρό. Να είσαι εκεί, να διεκδικείς με πείσμα και κάποια στιγμή θα έρθει και η επόμενη επιτυχία... βάθρου.
