Ο Ραφαήλ Αλαγάς εξηγεί στο Basketa.gr την επιβλητική εμφάνιση της Εθνικής απέναντι στη Γεωργία, με τη «γαλανόλευκη» να αρχίζει να φανερώνει την πλήρη της ταυτότητα, αγωνιστικά και πνευματικά, που θα την οδηγεί μέχρι το τέλος της διαδρομής της σε αυτό του Ευρωμπάσκετ.
Στον αγώνα της Εθνικής με τη Γεωργία πήραμε μια... εικόνα του τι θα βλέπαμε και μόνο από τις επιλογές του Τζίκιτς. Για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, με τον Σενγκέλια να παίζει ελάχιστα και τον Μπιτάτζε να «γράφει μηδέν» σε συμμετοχή, καθώς για τους Γεωργιανούς μάλλον τα σημαντικά μας, για να διασφαλιστεί πλήρως η πρόκριση, είναι με Βοσνία και Κύπρο, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μας απειλήσουν.
Αυτό δεν αναιρεί, ωστόσο, την εικόνα της Εθνικής και, κυρίως, το εύρος του σκορ, που ήταν μεγαλύτερο και από τον αγώνα με την Κύπρο. Μια ομάδα, που με βάση το σχέδιο του προπονητή της από την προηγούμενη κιόλας μέρα, εμφανίστηκε φρέσκια και έτοιμη να αντιμετωπίσει ένα δυναμικό και σκληρό αντίπαλο, κατάφερε να επιβληθεί με τέτοιο τρόπο, που μέχρι και ο ομοσπονδιακός τους τεχνικός παραδέχθηκε, ότι και με... φουλ μηχανές να έπαιζε η Γεωργία, μάλλον δε θα είχε ιδιαίτερη τύχη.
Αυτό δεν είναι και λίγο να το παραδέχεται ο προπονητής μιας ομάδας, που αγωνίζεται με αξιώσεις στο Ευρωμπάσκετ και το απέδειξε ιδιαίτερα στην πρεμιέρα με τους Ισπανούς. Και σημαίνει, ότι μάλλον οι διεθνείς μας έκαναν κάτι πάρα πολύ καλά στο παρκέ του Κλειστού «Σπύρος Κυπριανού». Για την ακρίβεια, αρκετά έκαναν πολύ καλά, με το τελικό +41 να είναι απλώς η... ωραία βιτρίνα πολλών στοιχείων, ποιυ οδήγησαν σε μια τέτοια επιβολή από την πλευρά μας.
Όπως είχαμε εξηγήσει λίγες ώρες πριν από τον αγώνα, το βασικό μας «όπλο» έπρεπε να είναι η σοβαρότητα και... απλά να κάνουμε τη δουλειά μας. Ακούγεται απλοϊκό σε μια ανάλυση, αλλά όταν βλέπεις έναν αντίπαλο, του οποίου οι επιδιώξεις για κάτι παραπάνω από απλά πρόκριση «γκρεμίζονται» κι αυτό προκαλεί εκνευρισμό, τότε το πιο βασικό για εσένα, και μάλιστα ως ανώτερη ομάδα, είναι να μην μπεις στη διαδικασία να ενδώσεις σε αυτή την νευρικότητα και να διατηρήσεις την αυτοκυριαρχία σου. Από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο, η Εθνική έδειξε, ότι πνευματικά δεν πρόκειται να της συμβεί κάτι τέτοιο, έχοντας έναν προπονητή, που εδώ και χρόνια, από την εποχή του ως αθλητής έως σήμερα, έχει υπάρξει μια από τις πιο ισχυρές πνευματικές προσωπικότητες, καθώς και πλειάδα παικτών με τέτοιες παραστάσεις, εμπειρία και σύνεση, που γνωρίζουν άριστα να διαχειριστούν μια τέτοια δυνητική κατάσταση.
Όλα τα υπόλοιπα, κάπως έτσι, ήρθαν απόλυτα φυσιολογικά. Η Εθνική παρουσιάστηκε ακόμη καλύτερη στην άμυνά της, η οποία ακόμη και στο τέλος έβγαζε τέτοια ένταση, με κάθε μπάλα των Γεωργιανών να απειλείται από ένα ελληνικό... πλοκάμι, με συνέπεια να τρέξουμε περισσότερο από ποτέ στο ανοικτό γήπεδο, ώστε να αξιοποιήσουμε τον Γιάννη με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Και στο σετ παιχνίδι, βέβαια, βρέθηκαν ξανά φάσεις, που επιβεβαίωσαν την άποψη του Σπανούλη, ότι δεν φοβάται το κομμάτι των σουτ. Το σημαντικό, βέβαια, είναι να μπουν αργότερα και όσο περνάμε στα κρίσιμα ματς, αλλά δεν το λες και λίγο που είμαστε στην πρώτη τετράδα σε ευστοχία από μακριά, συνήθως με αποφάσεις που έχουν προκύψει από ένα πολύ ώριμο παιχνίδι μας με ιδανική κυκλοφορία της μπάλας, είτε αυτό συμβαίνει με τη στιγμή που «σπάει» την μπάλα ο Γιάννης είτε με το πλήθος δημιουργών, που έχουμε στην περιφέρεια.
Το τελευταίο αξίζει να το κρατήσουμε, γιατί και ο Σλούκας μέχρι τώρα έχει σημειώσει μια παρουσία... τόσο όσο, ώστε να προσφέρει τη στιγμή, που χρειάζεται, τα καλύτερα παιχνίδια του δημιουργικά, ενδεχομένως και εκτελεστικά. Μπορεί με τη Γεωργία να ήταν πρώτος σε ασίστ με έξι στον απολογισμό του, αλλά δε λες και ότι βρέθηκε στην κορυφαία του απόδοση, γεγονός που υποδεικνύει και την κλάση του. Στο σύνολο, δε, δώσαμε 28 τελικές πάσες για μόλις 11 λάθη, τα οποία μειώνονται όσο περνά ο καιρός και αφήνουν ως μόνη εκκρεμότητα τα αμυντικά ριμπάουντ, με τα 16 σε τέτοιο ματς να μην είναι μικρός αριθμός, αλλά μάλλον θα χρειαστεί να ζήσουμε και να πεθάνουμε με αυτή μας την αδυναμία, κάτι που γνωρίζαμε εξαρχής.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πιο σημαντικό από το γεγονός, ότι ειδικά αυτή την φορά, ο Σπανούλης είχε δώδεκα παίκτες... στις επάλξεις. Έχει τονίσει πολλάκις, ότι όλοι θα χρειαστούν και πρέπει να είναι έτοιμοι, από τους βασικούς του rotation έως τους πιο πίσω στον πάγκο. Κορυφαία παραδείγματα ξανά οι Σαμοντούροβ και Κατσίβελης. Ο πρώτος από το «μηδέν» της πρεμιέρας έφτασε σε μια θετική παρουσία 15.5 λεπτών, ο δεύτερος βρίσκοντας ακόμη και το χέρι του από μακριά με δύο εκ των 14 τριπόντων μας σε 25 προσπάθειες. Χώρια όλοι οι υπόλοιποι, έτοιμοι ο καθένας να προσφέρει το δικό του κομμάτι στο «παζλ» της επιθυμητής εμφάνισης.
Το τελικό +41, λοιπόν, δεν ήρθε τυχαία κι ας παίξαμε με έναν αντίπαλο, που πράγματι δεν τα έδωσε όλα. Είναι το αποτέλεσμα όλων όσα αναφέραμε προηγουμένως, στο αγωνιστικό και το πνευματικό κομμάτι, τα οποία διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας για τα δύσκολα. Κι αυτά ίσως να έρθουν ήδη από τις 4 Σεπτεμβρίου, αλλά πρώτα πάμε στη Βοσνία, χωρίς να ασχολούμαστε για την ώρα με κάτι άλλο...
