Είναι από αυτές τις μέρες που δεν θες να έρθουν, αλλά είναι νομοτελειακό. Αυτές οι μέρες που τεράστιοι αθλητές αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την ενεργό δράση. Κρεμάνε τα παπούτσια του και νιώθεις πως το κενό που αφήνουν δεν θα καλυφθεί ποτέ. Υπό μία έννοια είναι και αλήθεια, γιατί κανένας δεν μοιάζει με τον επόμενο, όσο κι αν μας αρέσουν οι συγκρίσεις. Ένας τέτοιος παίκτης άφησε τα παρκέ στις 19 Απριλίου 1987: Ο τεράστιος Τζούλιους Έρβινγκ! Ο Dr J!
Η ατάκα του Τζόνι Κερ ίσως ήταν ίσως ήταν αυτή που λέει τα περισσότερα για αυτό που οι τυχεροί πρόλαβαν να δουν: «Ο Τζούλιους Έρβινγκ όταν ήταν νέος ήταν σαν τον Τόμας Έντισον. Κάθε βράδυ εφηύρε και κάτι καινούριο!» Το γεγονός ότι η φανέλα του έχει αποσυρθεί όχι από μία, αλλά δύο ομάδες λέει επίσης πολλά: Βρίσκεται στην οροφή των γηπέδων και των Μπρούκλιν Νετς (τότε Νιουρ Γιορκ Νετς) με το νούμερο 32 και των Φιλαδέλφεια Σίξερς με τους οποίους έγραψε ιστορία, με το νούμερο 6.
Ήταν ένας παίκτης που έκανε τα πάντα στο γήπεδο, μπορούσε να παίξει σε διαφορετικές θέσεις και να δώσει τα πάντα σε επίθεση, αλλά και σε άμυνα. Μπορούσε να μαρκάρει τον καλύτερο γκαρντ, τον καλύτερο φόργουορντ, να παίξει 40 λεπτά και ταυτόχρονα ήταν εξαιρετικός πασέρ, χειριστής της μπάλας... Στην ιστορία έμεινε για τους αριθμούς και τη σταστιτική, για τα όσα έδειχναν στην πράξη το πόσο πολυσύνθετος παίκτης είναι. Στο μυαλό και στην καρδιά όλων έμεινε όμως για τις εντυπωσιακές φάσεις που μας χάρισε και μνημονεύονται ως σήμερα για τη χάρη, τη δύναμη, την αθλητικότητα και, για να επιστρέψουμε στον Τζόνι Κερ, την εφευρετικότητα.
Ο Dr J μπορούσε να αλλάξει απόφαση στον αέρα, να περάσει το σώμα του κάτω από τη στεφάνη, να αλλάξει χέρι, να καρφώσει με όποιον τρόπο ήθελε, να βρει τρόπο να αποφύγει «πετώντας» τον κάθε αμυντικό. Μέχρι σήμερα, με τόσους παίκτες που ήρθαν μετά από αυτόν, κρατά άνετα τη θέση του ανάμεσα στους παίκτες που μπορούσαν να καρφώσουν πι θεαματικά την μπάλα στο καλάθι. Ήταν ο πρώτος που κάρφωσε από τη γραμμή των ελεύθερων βολών και πρόσθεσε στα καρφώματα εκτός από δύναμη και χάρη, μια σχεδόν χορευτική διάσταση.
Ήταν και αυτός που θα έκανε... αυτό. Μην περιμένετε περιγραφή... Η εικόνα και ο Μάτζικ Τζόνσον μιλάνε σίγουρα καλύτερα...
Όλα αυτά δεν τα έκανε μόνο στη ροή του αγώνα, αλλά και στα πιο καθοριστικά του σημεία. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που είχε χαρίσει τη νίκη στην ομάδα του. Ανήκει στο Hall of Fame φυσικά, μια θέση που του χάρισε όλη του η πορεία, οι κάτι παραπάνω από 30.000 πόντοι που σημείωσε στην καριέρα του στο ΑΒΑ και στο διάδοχό του, το ΝΒΑ, τα τρία πρωταθλήματα (δύο στο ΑΒΑ και ένα στο ΝΒΑ), τα 10.525 ριμπάουντ και οι 5.176 ασίστ, οι ατομικές διακρίσεις.
Φαινόταν από μικρός άλλωστε που θα φτάσει... Νεοϋορκέζος βέρος, από το East Meadow και από τα 13 του κάτοικος του Rousevelt, όπου πήγε και Γυμνάσιο. Κάπου εκεί για να ξέρετε ήρθε και το παρατσούκλι Dr. Του το έδωσε ένας φίλος του, ο Λίον Σάντερς, όπως το εξηγεί ο ίδιος: «Είχα ένα φίλο, τον Λίον, ο οποίος μένει τώρα στην Ατλάντα και άρχισα εγώ να τον αποκαλώ «Τhe professor» και αυτός άρχισε να με αποκαλεί «The doctor». Ήταν ουσιαστικά ένα πείραγμα μεταξύ φίλων. Αργότερα, όταν έπαιζα στο Rucker Park στο Xάρλεμ (θρυλικά playground στα οποία έπαιξαν πολλά μεγάλα ονόματα του ΝΒΑ), κάποιοι με φώναζαν «Μαύρο Μωυσή» ή «Χουντίνι». Και τους είπα. Αν θέλετε να με φωνάζετε με ένα παρατσούκλι, μπορείτε να με αποκαλείτε “Doctor”. Με το καιρό το παρατσούκλι έγινε Dr. Julius και τελικά Dr. J».
Η Μασαχουσέτη ήταν το επόμενο βήμα του. Θέλετε τον εντυπωσιακό απολογισμό του; 26.3 πόντοι και 20.2 ριμπάουντ μέσο όρος! Ένας από τους μόλις έξι παίκτες που είχαν στην καριέρα τους στο NCAA μέσο όρο πάνω από 20 στις δύο αυτές κατηγορίες. Πριν πάρει το πτυχίο του έκανε το άλμα στο ΑΒΑ το 1971. Επειδή όμως οι γονείς είναι παντού ίδιοι, το είχαν μαράζι που το παιδί τους δεν πήρε και ένα... χαρτί να είναι εξασφαλισμένο το μέλλον του. Τους έκανε όμως τη χάρη, τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στη μητέρα του και 15 χρόνια μετά πήρε και το πτυχίο του. Όπως και στο μπάσκετ έτσι και στη ζωή ο Dr J δεν άφηνε πράγματα στη μέση. Φρόντιζε να τα ολοκληρώνει με τον δικό του τρόπο, εντυπωσιάζοντας φίλους, φιλάθλους ή ακόμη, τελικά, και συγγενείς! Είναι άλλωστε ο τύπος που και στα 63 του κάρφωνε...
