Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για την νίκη πρωτιάς της Εθνικής απέναντι στην Ισπανία, που έχει πολλές σημειολογίες και, κυρίως, αποτέλεσε μια προσομοίωση όσων ακολουθούν στη Ρίγα με πρώτο αντίπαλο το Ισραήλ στα νοκ άουτ, καθώς το... Ευρωμπάσκετ τώρα αρχίζει.
Η Εθνική έκανε, όπως αναφέραμε και μετά το ματς με τη Βοσνία, πολύ πιο δύσκολη τη ζωή της από όσο χρειαζόταν. Αίφνης, όμως, της παρουσιάστηκε ένα σκηνικό ειδυλλιακό, που σίγουρα δε θα είχαν ως πρωτεύον στο μυαλό τους οι παίκτες του Βασίλη Σπανούλη, αλλά όσο κι αν το αρνούνται, μάλλον θα το είχαν σε κάποια γωνιά του.
Ελάτε, παραδεχτείτε το. Όταν είδατε τη Βοσνία να θριαμβεύει έναντι της Γεωργίας, όλοι το ίδιο σκεφτήκαμε. Εκτός από την κατάκτηση της πρωτιάς, που δημιουργεί ένα ευνοϊκό μονοπάτι μέχρι την τετράδα, ήταν ευκαιρία όχι απλά να τους κερδίσουμε, με βάση τη δυναμική των δύο ομάδων, αλλά να τους πετάξουμε και εκτός συνέχειας. Οι «σφαλιάρες» στο παρελθόν, άλλωστε, ήταν πολλές και είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά τον ισπανικό θρίαμβο, μας είχαν κερδίσει οκτώ φορές σε εννέα παιχνίδια. Και η μία νίκη το 2013, με προπονητή τον Αντρέα Τρινκιέρι, δεν είχε και αντίκρισμα.
Μιλάμε για σκηνικό... ηδονής για την ελληνική ομάδα και τους φίλους της, που για χρόνια ήθελαν να βρεθεί μια ευκαιρία να τους ρίξουμε στο καναβάτσο. Από την άλλη, όμως, αυτό πρόσθετε έναν επιπλέον βαθμό δυσκολίας στον αγώνα. Ακόμη κι αν οι Ισπανοί αγωνίζονταν με μια από τις πιο «φτωχές» αποστολές της ιστορίας τους, ίσως την πιο «φτωχή» της τελευταίας 20ετίας, δε θα τα παρατούσαν ποτέ. Η φανέλα είναι πολύ «βαριά» και «χτίστηκε» με την τρομερή τους αγωνιστική πορεία αυτά τα 20 χρόνια, δημιουργώντας τη σπουδαιότερη και πιο επιτυχημένη μπασκετική σχολή της Ευρώπης, η οποία έφτασε σε σημείο να πάρει την πρωτοβουλία να εμπιστευτεί δύο 19χρονους να «κουβαλήσουν το βάρος» της, δίνοντάς τους, τις πρώτες παραστάσεις για ένα λαμπρό μέλλον.
Ακόμη κι αυτή η ομάδα, λοιπόν, χάρη στους παράγοντες της τεχνογνωσίας, του ειδικού βάρους της φανέλας και, επιπλέον, της προϊστορίας μαζί μας, παίζοντας για τη ζωή της μετά την νίκη της Βοσνίας, θα... μας έβγαζε την πίστη. Ήταν και για εμάς, όμως, μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε τι είναι αυτό, που θα συναντήσουμε στα νοκ άουτ. Αν νομίζει κανείς, ότι το Ισραήλ θα υποταχθεί χωρίς να πιάσουμε ξανά υψηλά επίπεδα απόδοσης, τότε ας... αλλάξει πλευρό. Πρόσφατη, άλλωστε, είναι η μεγαλειώδης εμφάνιση με τη Γαλλία, που έδειξε πόσο επικίνδυνοι είναι.
Τέτοια ήταν τα επίπεδα απόδοσής μας στο πρώτο ημίχρονο, σε ένα σεμινάριο δημιουργικής αξιοποίησης του Γιάννη Αντετοκούνμπο, με τον Σλούκα δημιουργικά και τον Ντόρσεϊ εκτελεστικά, κατά κύριο λόγο, να κατευθύνουν μαεστρικά την Εθνική, που μετά το αρχικό 13-13 πέρασε «χειροπέδες» στους Ισπανούς. Ο Σκαριόλο μπορεί να είδε να μην του βγαίνει η «ζώνη», οπότε αποφάσισε σιγά σιγά να «φθείρει» τους παίκτες μας και να οι παίκτες του να αγωνίζονται στα όρια του φάουλ και ίσως πέρα από αυτά, ώστε να μας χαλάσουν το μυαλό. Τα λάθη δεν έλειψαν, με αποκορύφωμα τα δύο φάουλ σε τρίποντο στα τελευταία δευτερόλεπτα, κι έμειναν στο ματς έως το τέλος, παίρνοντας και το προβάδισμα δύο φορές.
Εκεί, κακά τα ψέματα, χρειάστηκε η προσωπικότητα. Μετά το 84-82 υπέρ τους, κάρφωμα του Γιάννη για το 84-84. Ακολουθούν μεγάλες άμυνες, με τον Καλαϊτζάκη ειδικά να είναι συγκλονιστικός, και ο Γιάννης περνά ξανά ως «οδοστρωτήρας» για το 84-86, για να έρθει ο Σλούκας με ένα λέι απ σε απίθανη πίεση, ενδεχομένως με φάουλ, και μια απορρόφηση επαφής από τον αντίπαλο εξαιρετικά δύσκολη, για το 84-88, προδιαγράφοντας το τέλος, που, για να τα λέμε όλα, χάρη και στην αστοχία τους από τις βολές, ήρθε νικηφόρα για τη «γαλανόλευκη».
Οι Ισπανοί... πούλησαν το τομάρι τους ακριβά, αλλά έπεσαν και σε μια ομάδα, που ακριβώς το ίδιο έχει σκοπό να κάνει, γνωρίζοντας πολύ καλά το τι μπορεί να κάνει σωστά και τι όχι. Ο solid χαρακτήρας μας, ακόμη και με τα... παιδικά λάθη στα τελευταία δευτερόλεπτα, που αναφέραμε, βρήκε τις στιγμές που χρειάστηκε, σε μια προσομοίωση των κρίσιμων αγώνων μας, που τώρα έρχονται, με πρώτο το Ισραήλ και στη συνέχεια, αν περάσουμε με το καλό, τη Λιθουανία ή την οικοδέσποινα Λετονία. Ακόμη κι αν σκοράραμε 90 πόντους, οι άμυνες στο τελευταίο δίλεπτο ήταν αυτές, που χρειάστηκαν για να «κλειδώσει» το αποτέλεσμα, μαζί με τις προσωπικές στιγμές παικτών που, όπως αναφέραμε, αντέχουν το βάρος.
Η Εθνική, λοιπόν, δυσκολεύτηκε και με βάση τα στοιχεία που αναφέραμε, θα ήταν αφελής να θεωρεί κανείς, ότι θα είχαμε εύκολο έργο. Καλό είναι, άλλωστε, να σκληραγωγείσαι, αν θέλεις να φτάσεις ψηλά. Κι αυτό είναι, που (ελπίζουμε ότι) θα δούμε από την Εθνική μέχρι το τέλος. Σκληρό καρύδι που θα βγαίνει στον «αφρό» από καταστάσεις «αίμα και άμμος». Έτσι το έχουμε μάθει και, μάλλον, έτσι μας αρέσει...
