Είναι ο τύπος που δεν θα διστάσει να πει την γνώμη του. Δεν θα το πολυσκεφτεί να προβεί σε σαρωτικές αλλαγές στην ζωή του. Από την κολύμβηση στο μπάσκετ, πρωταγωνιστής στην Α2, μέχρι την μετακόμιση στην Αγγλία, τις καταδύσεις... και το Λουτράκι!
Ο Φραγκίσκος Αμάτο θέλει να ορίζει ο ίδιος κάθε φορά τους στόχους τους. Για εκείνον το να βολτάρει όλη την Ευρώπη με την μηχανή του είναι κάτι μάλλον σύνηθες. Για άλλους φαίνεται βουνό. Ασυμβίβαστος, αυθόρμητος απολαμβάνει την αυτονομία του μακριά από τα μπασκετικά φώτα, έχοντας αποφασίσει ο ίδιος να χαθούν τα ίχνη του. Θα είχε τους λόγους του. Και τα εξηγεί όλα με το νι και με το σίγμα στην συνέντευξη-ποταμό στο basketa όπου δεν ξεχνά να αναφερθεί στις μεγάλες του αγάπες, στέλνοντας και μήνυμα στην Καρδίτσα και στον φίλο του Δεληγιάννη...
-Πώς ξεκίνησες στο μπάσκετ;
«Καταρχάς από το επίθετο αν είχε κάποιος την απορία έχω ιταλικές ρίζες μέσω του πατέρα μου. Αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νίκαια έχοντας Ελληνίδα μητέρα. Εζησα αρκετά καλοκαίρια στην Ιταλία, πήρα πολλά από την κουλτούρα τους. Το πρώτο άθλημα που ασχολήθηκα ήταν η κολύμβηση, μέχρι που ένα τότε, στέλεχος του Ιωνικού Νίκαιας με είδε (το 1989, ήμουν ένα ψηλόλιγνο παιδί για την ηλικία μου με μακρυά χέρια και πόδια) και πρότεινε στη μητέρα μου να δοκιμάσω το μπάσκετ στις ακαδημίες του Ιωνικού. Η μητέρα μου με ρώτησε αν ήθελα, είπα ναι και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι, η καριέρα μου στο άθλημα. Οι πρώτοι προπονητές μου στο παιδικό (Βασίλης Νιάκας και Σταμάτης Κουτσοδόντης) ήταν οι πρώτοι που με είδαν, πίστεψαν και ασχολήθηκαν εντατικά μαζί μου. Και στη συνέχεια ο Νίκος Τσοσκούνογλου που σαν προπονητής της αντρικής ομάδας με πίστεψε και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στην πρώτη ομάδα σε ηλικία 15 ετών».
-Δέθηκες σίγουρα με τον Ιωνικό αλλά και άλλες ιστορικές ομάδες της Αττικής
«Αν και έπαιξα σε αρκετές ομάδες θα ήθελα να σταθώ μονάχα σε τρεις. Η πρώτη είναι ο Ιωνικός Νίκαιας όπου ξεκίνησα την πορεία μου και ανδρώθηκα μπασκετικά. Στον Ιωνικό έζησα πολλά, καλές και κακές εμπειρίες. Η ομάδα θα είναι πάντα στην καρδιά μου, αλλά μπορώ να κρατήσω για μένα τα παράπονά μου από διάφορους ανθρώπους που πέρασαν κατά καιρούς από το σωματείο. Η δεύτερη ομάδα που θέλω να σταθώ είναι το Αιγάλεω. Ηταν η καλύτερη περίοδος της καριέρας μου, όχι μόνο γιατί στο τέλος της δεύτερης χρονιάς καταφέραμε να ανέβουμε Α1, αλλά επειδή υπήρχε απίστευτη χημεία και υγεία μέσα στην ομάδα και αυτό έβγαινε μέσα και έξω από το γήπεδο. Φυσικά όπως γίνεται πάντα, μετά την επιτυχία μαζεύτηκαν πολλοί καλοθελητές τριγύρω με αποτέλεσμα τα περισσότερα παιδιά από την παλιά ομάδα να αποχωρήσουν και να χαθεί αυτό που είχε δημιουργηθεί. Οπως και να έχει, δεν αλλάζει αυτό που καταφέραμε και δεν διαγράφει τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε. Τελευταία ομάδα που θα ήθελα να σταθώ είναι η Νήαρ Ηστ. Ηταν μια παρά πολύ δύσκολη χρονιά για όλους στην ομάδα εντός και εκτός γηπέδου (σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που ήρθε στην Ελλάδα). Και οι τρεις έχουν πάντα πιστό κοινό που τις ακολουθεί».
Πώς έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου ουσιστικά πριν από περίπου 13 χρόνια στα 33 σου και μετά τη Νήαρ Ηστ;
«Παρά τις πολύ δύσκολες καταστάσεις που πέρασα, εγώ κρατάω το γεγονός ότι όλες αυτές τις δυσκολίες μού άνοιξαν τα μάτια και μου έδωσαν να καταλάβω πως για να έχω ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να αφήσω πίσω τη ζωή μου σαν αθλητής (ειδικά στην Ελλάδα) και να εξερευνήσω αλλά options που είχα. Φυσικά γνωρίζοντας τον κόσμο του μπάσκετ από μέσα και έχοντας γνώση τις ελληνικής νοοτροπίας των ομάδων (τουλάχιστον όταν έπαιζα, δεν γνωρίζω για τώρα) το να συνεχίζα από ένα άλλο πόστο ή παίζοντας όσο... αντέχω, δεν το είδα ποτέ σαν λύση. Για παράδειγμα ποτέ δεν κατάλαβα πως είχε γίνει ευρέως αποδεκτό το... να μην πληρώνεσαι στην ώρα σου. Εχω να πω πως από άποψης οικονομικής στο Περιστέρι λειτουργούσαν όλα άψογα αλλά και στην Δάφνη παρά τα όσα καφενειακά λέγονται και παρά ότι έφυγα μέσα στην χρονιά λόγω διαφωνίας με τον αέιμνηστο κόουτς Παύλου, ο πρόεδρος Τζιβελέκας και προς τιμήν του δεν με ξέχασε και με πλήρωσε μέχρι κεραίας. Δεν κατάλαβα ποτέ επίσης πως ήταν τόσο εύκολο να κόβονται συμβόλαια μέσα στην σεζόν, αν θυμάστε συνέβαιεν πολύ συχνά στην Α2, με το έτσι θέλω να μένουν παίκτες χωρίς δουλειά και να πρέπει μέσω... των κανονισμών γραμμένους από τους “ειδικούς” να περιμένουν την άλλη χρονιά. Πώς γίνεται ομάδες με χρέη από παλιές χρονιές να παίρνουν άδεια να παίξουν και αλλά πολλά. Βέβαια η άποψή μου είναι πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά έπαιζαν (και πάντα θα παίζουν) οι παίκτες που ανέχονταν την κατάσταση και ποτέ δεν κατάφεραν να βάλουν το εγώ κάτω από το εμείς και ενωμένοι να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκε (με μεγαλύτερο παράδειγμα την απεργία φιάσκο 2008/2009)».
Και η Αγγλία πώς προέκυψε;
«Ολα αυτά με οδήγησαν να ρίξω “μαύρη πέτρα” οπως λέμε πίσω μου. Ετσι λοιπόν το 2011 έφυγα για Αγγλία, πήγα στο Λονδίνο όπου έκανα Bachelor και το Master σαν Aerospace Engineering στο Queen Mary University of London, δούλεψα σε ένα πρότζεκτ με μια ομάδα της F1 (Computational Fluids Dynamics), έκανα ένα research για μια μεγάλη εταιρία oil and gas. Αλλά τελικά κατέληξα να δουλεύω σαν banker σε μια μεγάλη αμερικανική τράπεζα.
Ποια ήταν η καλύτερη και χειρότερη στιγμή στα παρκέ;
Η καλύτερη στιγμή ήταν η άνοδος με το Αιγάλεω στην Α1. Η χειρότερη ήταν όταν κατάλαβα πως δεν άξιζε να σπαταλάω τον χρόνο μου και την ενέργειά μου άλλο και είχε έρθει η ώρα να προχωρήσω στη ζωή μου για ένα καλύτερο μέλλον».
Απωθημένα καριέρας. Αν μετανιωσες για κάτι κάποια επιλογή.
«Το ότι δεν έπαιξα Α1 ίσως, αλλά δεν μετανιώνω για κάτι, ό,τι έγινε στο παρελθόν με έφερε εδώ που είμαι και είμαι οκ με αυτό. Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι και δεν ξέρω ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα».
Αν κρατάς επαφές αν μιλάς με συμπαίκτες παλιούς πχ από την παρέα του Αιγάλεω. Κάποιοι ακόμη παίζουν
«Εχω κρατήσει επαφή με πολύ λίγα από τα παιδιά που γνώρισα τα χρόνια που έπαιξα, οι περισσότεροι είναι από το Αιγάλεω όμως».
Διαφορές ζωής και όχι μόνο Ελλάδας Αγγλίας. Έπαιξες μάλιστα εκεί κιόλας λίγο
«Την πρώτη χρόνια των σπουδών μου έπαιξα μια χρόνια στη NBL Division 1 της Αγγλίας, το επίπεδο του μπάσκετ εκεί είναι αρκετά χαμηλό αλλά με βοήθησε να μάθω την γλώσσα αλλά και γενικότερα στο transition στη ζωή μου στην Αγγλία. Είναι αρκετά δύσκολο να προσαρμοστείς στο Λονδίνο, τα πρώτα χρόνια εκεί δυσκολεύτηκα παρά πολύ να μπω στους ρυθμούς, συν ότι ο καιρός και η ποιότητα ζωής δεν ειναι ίδια με την Ελλάδα, αλλά βέβαια έχει αλλά πράγματα τα οποία ήταν ο λόγος να μεταναστεύσω (πχ, τα πανεπιστήμια, επαγγελματική αποκατάσταση, αξιοκρατία, κτλ).
Κεφαλαιο καταδύσεις
«Γενικά προσπαθώ να κρατιέμαι active και να δοκιμάζω νέα πράγματα, όπως surfing, kite surfing, rock climbing. Πριν λίγους μήνες δοκίμασα καταδύσεις και το λάτρεψα και πριν από λίγες εβδομάδες έκανα το advanced open water padi qualification, για να μπορώ να βουτάω μέχρι 40m».
Τι σου αρέσει τι όχι στο ελληνικό μπάσκετ. Τι θα άλλαζες. Πως βλέπεις την Εθνική
«Δεν παρακολουθώ το ελληνικό πρωτάθλημα εδώ και παρά πολλά χρόνια, βλέπω μόνο Ευρωλίγκα και NBA (γιατί βολεύουν οι ώρες). Γνωρίζω μόνο (γιατί έχω επαφή με τον Χρήστο Δεληγιάννη) για την ομάδα της Καρδίτσας και από ό,τι ακούω έχει γίνει πολύ καλή δουλειά από τα παιδιά που στήσανε την ομάδα και υπάρχει μεγάλη στήριξη απο την πόλη. Εύχομαι αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί και να πάει όσο καλύτερα γίνεται γιατί το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται περισσότερες ομάδες με στόχο και όραμα που εκπέμπουν υγεία μέσα και έξω απο το γήπεδο».
Ενα μήνυμα για την Εθνική
«Για την εθνική ομάδα, γιατί εγώ πέρα από προεθνικές και στα μικρά κλιμάκια σε κάποια φιλικά δεν είχαν την τύχη, την τιμή να φορέσω το εθνόσημο, θέλω μόνο να πω πως ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, χρειάζεται υπομονή και στήριξη σε αυτό το μεταβατικό στάδιο που βρίσκεται και με πολλές ατυχίες. Οπότε ας αφήσουμε την κριτική για αργότερα, ας σταθούμε δίπλα τους στη δύσκολη προσπάθεια να επανέρθει η ομάδα στα τοπ, στην ελίτ, όπως την μάθαμε».
