Η Εθνική Ανδρών ξεκινά την νέα της περιπέτεια στο Ευρωμπάσκετ 2022 από το Μιλάνο και το Basketa.gr αναλύει τα ατού της «γαλανόλευκης» και το πώς θα αντιμετωπίσει τα αρνητικά της σημεία, στο δρόμο για την επιτυχία.
Η ώρα η μεγάλη ήρθε. Η Εθνική Ανδρών, έχοντας μια ολόκληρη χώρα στο πλευρό της, μπαίνει στη «μάχη» του Ευρωμπάσκετ, με την Κροατία ως πρώτη αντίπαλο σήμερα (2/9) στις 6 το απόγευμα, σε μια αρχή που αναμένεται ήδη με προκλήσεις, αν σκεφτεί κανείς πως αύριο (3/9, 22:00) θα βρούμε μπροστά μας τους οικοδεσπότες του ομίλου μας Ιταλούς.
Μετά από ένα μήνα, όπου ο Δημήτρης Ιτούδης μόνο το πιο εύκολο έργο δεν είχε στη δημιουργία της ομάδας, που θα παραταχθεί τελικά στα παρκέ του Τορίνο και ύστερα, λογικά, σε εκείνα του Βερολίνου, αφού δεν κατάφερε ούτε μέρα να δουλέψει όπως και με όσους ακριβώς ήθελε, περιμένοντας μέχρι και την τελευταία στιγμή για την τελική δωδεκάδα, η στιγμή της αλήθειας έχει έρθει και η περιπέτεια αρχίζει.
Σε αυτό το ταξίδι, φυσικά, η Εθνική μας έχει τα δικά της «όπλα». Με πολλούς να τη θεωρούν ισχυρή, οφείλει με τη σειρά της να προσφέρει τις αποδείξεις, αν και πιο μεγάλο είναι το διακύβευμα του να εμπνεύσει ξανά τον κόσμο της. Το Basketa.gr αναλύει το ποια είναι τα ατού της «γαλανόλευκης» σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, ελπίζοντας να εξελιχθούν σε… συνταγή επιτυχίας.
Εν αρχή ην… ο Γιάννης με «πυξίδα» το τρέξιμο και τη μαχητικότητα
Είναι λογικό τα φλας να πηγαίνουν πάνω του. Είναι, άλλωστε, πρωταθλητής ΝΒΑ ως ηγέτης των Μπακς και δύο φορές MVP του κορυφαίου πρωταθλήματος. Είναι λογικό, επομένως, η Εθνική να βασίζεται πάνω του, μα και οι αντίπαλοί του να αναζητούν τρόπους να τον αντιμετωπίσουν σε αυτή τη διοργάνωση.
Το πρώτο, άλλωστε, φάνηκε και στα δύο επίσημα παιχνίδια με τη Σερβία και το Βέλγιο για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου και χωρίς να… γκαζώσει ιδιαίτερα στο δεύτερο ματς, κατάφερε συνδυαστικά να φτάσει τους 33 πόντους ανά αγώνα, χώρια το τι άλλο μπορεί να σημαίνει η παρουσία του στο παρκέ, πέραν της εκτέλεσης, δηλαδή στη δημιουργία ή την άμυνα. Εξαρτάται, βέβαια, το πού θα δώσει περισσότερη βάση ο Ιτούδης, καθώς πολλά μπορεί να προσφέρει, αλλά σίγουρα θα του ζητηθεί να κάνει ορισμένα πράγματα περισσότερο, ανάλογα το τι θα καταφέρει να πάρει και από τους υπόλοιπους.
Το θέμα, όμως, είναι και το πώς θα ανταποκριθούν, τόσο ο ίδιος όσο και η Εθνική, στις αδυναμίες του, που σίγουρα θα επιχειρήσουν οι αντίπαλοί μας να εκμεταλλευτούν. Η σταθερή του αδυναμία στο τρίποντο σε σύγκριση με άλλους τομείς του παιχνιδιού, για παράδειγμα, ή η αστάθεια που έχει δείξει έως τώρα στις βολές (10/14 με τη Σερβία και 3/9 με το Βέλγιο), θα γίνουν σίγουρα στόχος, ειδικά όσο προχωρά το παιχνίδι προς το τέλος του και όλα θα κρίνονται στις λεπτομέρειες.
Παρεμπιπτόντως, η αδυναμία αυτή στην εκτέλεση είναι και το βασικό μας ελάττωμα ως σύνολο. Πολύς λόγος γίνεται, άλλωστε, εδώ και καιρό για το μακρινό σουτ, πλην Ντόρσεϊ, και τις βολές. Η λύση, όπως έχει αναφερθεί ξανά, είναι το να… τρέξουμε και να αποφύγουμε όσο μπορούμε αυτές τις καταστάσεις, αν και το θετικό είναι πως ο Γιάννης, στον οποίο προσαρμόζεται άλλωστε ο τρόπος παιχνιδιού μας, δείχνει πιο ικανός από ποτέ να ανταποκριθεί στις σετ καταστάσεις με τους κανόνες, που επιβάλλει η FIBA. Αυτή την εικόνα άφησε σε φιλικά και επίσημα και κάτι τέτοιο θα μας λύσει, φυσικά, τα χέρια σε σημαντικό βαθμό, μαζί με μια στοιχειώδη ευστοχία για να ανοίξουν οι άμυνες.
Μαζί με όλα αυτά, ένα ακόμη είναι σίγουρο και το έχει υποσχεθεί εξαρχής ο κόουτς Ιτούδης. Το ότι, δηλαδή, καμία μπάλα δε θα μένει χωρίς διεκδίκηση από ελληνικά χέρια. Το έχουμε δει σε όλα τα ματς έως τώρα και δεν έχουμε λόγο να μην πιστεύουμε, ότι δε θα δούμε κάτι παρόμοιο και σε Ιταλία-Γερμανία. Άπαντες οι παίκτες, άλλωστε, όπως και ο Γιάννης στο πώς έφτασε στον τίτλο του 2021 στο ΝΒΑ, έχουν τη δική τους ιστορία για το πώς δεν τα παράτησαν, όταν όλοι τους είχαν για χαμένους…
Οι λοχαγοί και… το απρόβλεπτο
Καθοριστικής σημασίας δεν είναι μόνο το σουτ, ή η όποια μας ικανότητα να τρέξουμε, κάτι που φυσικά θα επιδιώξουμε, αλλά θα αποδειχθεί και το πόσο θα μας το επιτρέψουν οι αντίπαλοί μας. Με τον Γιάννη ως αγωνιστικό ηγέτη θα χρειαστούν, φυσικά, και τα ανάλογα στηρίγματα, τα οποία βρίσκονται αρχικά στην περιφέρεια.
Μαζί με τον Αντετοκούνμπο, παρόμοιας νοοτροπίας ως προς την ηγεσία μιας ομάδας είναι ο Κώστας Σλούκας και ο Νικ Καλάθης. Είναι, παράλληλα, σε αγωνιστικό επίπεδο δύο εξαιρετικοί δημιουργοί, οι κορυφαίοι ίσως στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή μαζί με τον Βασίλιε Μίτσιτς, καθένας με διαφορετικές ικανότητες. Ο μεν Σλούκας ανταποκρίνεται καλύτερα σε σετ καταστάσεις και μπορεί να δημιουργεί σε αυτές και για τον εαυτό του, ο δε Καλάθης ταιριάζει περισσότερο ως προς το… τρέξιμο με τον Γιάννη.
Αμφότεροι έδειξαν στα προηγούμενα ματς, φιλικά και επίσημα, πόσο καθοριστικοί μπορούν να γίνουν δίπλα στον Γιάννη. Ο Σλούκας, βέβαια, ταλαιπωρείτο από το πρόβλημα τραυματισμού του, το οποίο «χτύπησε» ξανά στο ματς με τη Σερβία, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε και το πιο ασφαλές συμπέρασμα, αλλά η αγωνιστική του άνοδος στο τουρνουά Ακρόπολις, και δη στο ματς με την Τουρκία, έδειξε πόσο αναβαθμίζει η παρουσία του την ομάδα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τον Νικ, με την εικόνα του μεταξύ Σερβίας και Βελγίου να αλλάζει, τόσο σε όσα πρόσφερε όσο και στη γενική διάθεση, που είχε, με αντίστοιχο αντίκτυπο στο πώς παίζαμε και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Μαζί τους, φυσικά, υπάρχει σαν βασική λύση, για πολλούς λόγους, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο ομογενής γκαρντ, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση αγωνιστικά με τον Καλάθη και τον Σλούκα, αλλά έχει τα στοιχεία, που θέλουμε για να φτάσουμε μακριά. Έχει το σουτ και, μαζί, το στοιχείο του… απρόβλεπτου, που χρειαζόμασταν και αναζητούσαμε σε κάποιον παίκτη όλα αυτά τα χρόνια. Ενός παίκτη, δηλαδή, ο οποίος θα βάλει λίγο εγωισμό σε στιγμές, που μπορεί να «κολλήσουμε» ή να το χρειαζόμαστε για οποιονδήποτε άλλο λόγο, και με την ατομική του ποιότητα να μας «ξελασπώσει», με τα μηνύματα έως τώρα να είναι αρκετά θετικά, ιδίως από τη διάθεση που δείχνει έως τώρα να προσφέρει.
Το «βαρόμετρο» του «ζωγραφιστού»
Πρόκειται για έναν τομέα του παιχνιδιού, που εξελίσσεται σε καταλύτη όχι μόνο για το γεγονός, ότι οι «μάχες» της ρακέτας έκριναν, κρίνουν και θα κρίνουν εσαεί παγώνες και τίτλους. Σε αυτό το σημείο προστίθεται ακόμη ένας παράγοντας και αυτός είναι της υγείας των δύο βασικών μας παικτών στο «ζωγραφιστό», δηλαδή του Γιώργου Παπαγιάννη και του Κώστα Αντετοκούνμπο.
Ο «πύργος» της Εθνικής και του Παναθηναϊκού κατάφερε μόλις τις τελευταίες μέρες να ενσωματωθεί και ο νεότερος εκ των τριών αδελφών Αντετοκούνμπο σε αυτή τη δωδεκάδα χρειάστηκε μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση στο πρόβλημά του αυτές τις μέρες. Για τον πρώτο δε γνωρίζουμε ποια θα είναι ακριβώς η ενσωμάτωσή του στο παιχνίδι της Εθνικής και για το δεύτερο δεν μπορούμε ακόμη να εκτιμήσουμε το πότε, το πώς και το πόσο θα μπορεί να προσφέρει, ειδικά όσο η διοργάνωση προχωρά και… σοβαρεύει, αν και τα μηνύματα του Ιτούδη για την υγεία του και του ιδίου αγωνιστικά, είναι αρκετά θετικά, ώστε ο Παπαγιάννης να μη «σκάσει», έχοντας μόλις γυρίσει από τον τραυματισμό του.
Με λίγα λόγια, οι δύο εν λόγω παίκτες που αποτελούν τις βασικές λύσεις στη ρακέτα, με εντελώς κιόλας διαφορετικό παιχνίδι ο καθένας, κάτι που υπό κανονικές συνθήκες θα μας έδινε μια σπουδαία ευελιξία ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε παιχνιδιού, αποτελούν ερώτημα ως προς την απόδοσή τους και το «βάθος» του χρόνου, όπου μπορούν να ανταποκριθούν στο παρκέ, σε έναν τομέα όπου ο Ιτούδης θα συνεχίσει να αναζητά εναλλακτικές λύσεις, θα «επιστρατεύει» τον Γιάννη για να καλύπτει τα κενά, αφού επιθετικά μπορεί άνετα να επικρατήσει και από το «5», αλλά σίγουρα οι αντίπαλοι, ειδικά όταν θα μπορέσουν να έχουν ψηλούς με όγκο να παρατάξουν, ώστε να μας φθείρουν, θα επιχειρήσουν να «χτυπήσουν». Αν κατάφερναν Παπαγιάννης και Κώστας να ενισχύσουν ουσιαστικά τη ρακέτα και σύντομα, τα δεδομένα θα άλλαζαν.
Η υγεία η δουλειά στην Ιταλία, το «βάθος» και οι εμπνεύσεις
Αυτό που εύχεται ο Ιτούδης, αυτή τη στιγμή, είναι η ομάδα του να έχει υγεία. Να μην υπάρξει άλλο απρόοπτο εκτός από όσα μας απασχόλησαν ήδη τον τελευταίο μήνα, ώστε έστω και αυτή τη στιγμή να μπορέσουμε να δουλέψουμε σε ένα βαθμό, προκειμένου να παρουσιάσουμε όσα θέλουμε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, βαίνοντας κυρίως προς τη δεύτερη φάση.
Σε αυτό το κομμάτι μας βοηθά το γεγονός, ότι ο όμιλος μας αφήνει περιθώρια να το κάνουμε αυτό, ακόμη κι αν χάσουμε στα ματς με Κροατία και Ιταλία. Όταν για την… απλή πρόκριση πρέπει να κερδίσεις δύο από τα ματς με Μεγάλη Βρετανία, Ουκρανία και Εσθονία, είναι φυσιολογικό να θεωρείς, ως μια ομάδα με τις δικές μας δυνατότητες, ότι λογικά δε θα «καρδιοχτυπήσεις» για να περάσεις στο Βερολίνο, οπότε στο Μιλάνο και με την ελπίδα πως δε θα υπάρξει κάποια άλλη ατυχία, η Εθνική έχει ακόμη μερικές μέρες για το… μοντάρισμα της ομάδας, που θα πάει στα χιαστί παιχνίδια.
Μέχρι τότε, όμως, και κυρίως μέχρι οι παίκτες που είχαν τραυματιστεί να ενσωματωθούν κατάλληλα στο υπόλοιπο σύνολο, αρκετοί παίκτες μας θα έχουν ενισχυμένο ρόλο, ενώ άλλοι έχουν την ευκαιρία τους να δείξουν το πόσο μπορεί να τους υπολογίζει ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός, για να έχει η Εθνική «βάθος» στα πιο κρίσιμα παιχνίδια. Στην πρώτη κατηγορία βρίσκει κανείς παίκτες σαν τον φορμαρισμένο Κώστα Παπανικολάου ή τον πάντοτε ενθουσιώδη Θανάση Αντετοκούνμπο, αν και φυσικά δεν έχουν την ίδια πρωταγωνιστική θέση. Σε κάθε περίπτωση, είναι δύο παίκτες που σίγουρα θα είχαν σημαντικό ρόλο, καθένας από το δικό του μετερίζι, αλλά αυτές τις μέρες θα τραβήξουν… λίγο παραπάνω κουπί, αν και στα δύο έως τώρα επίσημα ματς διόλου απογοήτευσαν, ενώ φυσικά αναμένεται και η συμβολή ενός παίκτη με σπουδαίο ταλέντο που την τελευταία διετία βελτιώθηκε αγωνιστικά και ως προς την ηγεσία ή τη στήριξη της ηγεσίας ενός συνόλου, όπως ο Ιωάννης Παπαπέτρου.
Στη δεύτερη κατηγορία, υπάρχουν παίκτες που όλο αυτό τον καιρό κατάφεραν, καθένας στις δικές του καλές στιγμές ανά παιχνίδι, φιλικό ή επίσημο, να δείξουν τις αρετές τους. Ο Λαρεντζάκης κατέθεσε σε όλα τα ματς διάθεση, ο Λούντζης ήταν από τους πιο καθοριστικούς παίκτες στο να κυριαρχήσουμε επί των Γεωργιανών στο Ακρόπολις, ο Αγραβάνης πρόσθετε ακόμη έναν «πόλο» στη ρακέτα, όταν ήταν αυτός που μπορεί να παρουσιαστεί στο παρκέ. Πολλές φορές, φυσικά, αυτά έγιναν με τον Δημήτρη Ιτούδη να χρησιμοποιεί τρικ, τα οποία ο αντίπαλος προπονητής ίσως δεν ανέμενε και δεν μπόρεσε για λίγη ώρα να ανταποκριθεί, ειδικά στα σχήματα που είχαν αρκετό… ξύλο.
Αυτό είναι ακόμη ένα καθοριστικό στοιχείο, όπου αν αποδειχθούμε και τώρα έτοιμοι, μπορούμε να πάμε μακριά. Με την παρουσία του Δημήτρη Ιτούδη στον πάγκο, μπορούμε να περιμένουμε μια ομάδα όχι απλά προσαρμοστική στις απαιτήσεις ενός αγώνα, αλλά να κάνει και… ένα βήμα παραπέρα, ώστε να είναι μπροστά σε σύγκριση με τον αντίπαλό της. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός έδειξε σε φιλικά και επίσημα, ότι δε θα διστάσει, ανάλογα τις στιγμές, να δοκιμάσει σχήματα και πρόσωπα που μπορεί σε πρώτη φάση να προκαλούν εντύπωση, αλλά σίγουρα θα υπάρχει σκέψη πίσω από αυτά και θα μας βοηθήσουν στο να αλλάζουμε τα δεδομένα του παιχνιδιού.
Με όλα αυτά τα… υλικά να υπάρχουν στη διάθεσή μας και τη δίψα για κάτι αξιοσημείωτο, η συνταγή θα μπορούσε να «δέσει» και να δημιουργήσει μια ομάδα, η οποία είναι σίγουρο πως δε θα αφήσει τίποτα στη μοίρα της…
