Οι 10 πρώτες αγωνιστικές της φετινής Ευρωλίγκας είναι ένα επαρκές χρονικό διάστημα για να εντοπίσουμε τη νέα πραγματικότητα που δημιουργείται και την απόλυτη επιβεβαίωση ορισμένων κλισέ στην πράξη. Η απουσία των ρωσικών συλλόγων από τη διοργάνωση έχει ανακατέψει την τράπουλα καθώς οι ακριβοπληρωμένοι αθλητές τους ταξίδεψαν ομοιόμορφα για άλλους προορισμούς, προσφέροντας μας έναν άνευ προηγουμένου ανταγωνισμό. Όπως δήλωσε ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Άλμπα, ακόμα και ο τελευταίος στη βαθμολογία είναι ικανός να προκαλέσει ζημιές σε διεκδικητές της τετράδας.
Οι εποχές, κατά τις οποίες μπορούσες με τη μεγάλη διαφορά δυναμικής από τον αντίπαλο να σφραγίσεις τη νίκη σε ένα ημίχρονο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί καθώς βλέπουμε ότι κάθε αναμέτρηση μπορεί από το πουθενά να πάρει τροπή "θρίλερ". Εκτός των άλλων, το χτίσιμο μιας αξιοσημείωτης διαφοράς δεν έχει την βαρύτητα του παρελθόντος καθώς η ικανότητα όλο και περισσότερων παικτών να εκτελούν από μακριά σε συνδυασμό με τον γρηγορότερο τρόπο παιχνιδιού επιτρέπει την πραγματοποίηση μεγάλων σερί και την αλλαγή του μομέντουμ σε μια στιγμή.
Πέρα από την Φενέρ που παρουσιάζει κυριαρχικό πρόσωπο καμία άλλη ομάδα δεν έχει ξεχωρίσει σε μεγάλο βαθμό, εκείνες στα χαμηλότερα επίπεδα της κατάταξης έχουν το αξιοπρεπές 3-7, και οι προβλέψεις για τον τελικό νικητή της Ευρωλίγκας είναι πιο δύσκολες από ποτέ. Είναι σίγουρο πως τα δεδομένα σε 2 μήνες από τώρα μπορεί να είναι απολύτως διαφορετικά, όμως μετά το πέρας μιας ακόμα απαιτητικής "διαβολοβδομάδας" θεωρούμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για μια ανάλυση της δυναμικής των 18 συλλόγων, με ιδιαίτερη φυσικά αναφορά στους δύο εκπροσώπους του ελληνικού μπάσκετ.
Τα φαβορί στην αφετηρία
Φενέρ(9-1)
Κοιτώντας στην κορυφή της βαθμολογίας συναντάμε τη Φενέρ του Δημήτρη Ιτούδη, η οποία έχτισε το καλοκαίρι ένα πολύ ισχυρό ρόστερ θέλοντας να επιστρέφει στην ελίτ της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά την εποχή όπου βρισκόταν στο τιμόνι της ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Μέσα σε 2 μόλις μήνες παρουσιάζει ένα σύνολο με χημεία, ομοιογένεια και πλεονεκτήματα τόσο κοντά όσο και μακριά από το καλάθι. Ενδεικτική η αρμονία ανάμεσα στις εύστοχες προσπάθειες της σε σουτ δύο(21.8) και τριών πόντων(10.5).
Σκότι Ουίλμπεκιν και Νικ Καλάθης συνυπάρχουν αρμονικά στην περιφέρεια της και αποτελούν τους κινητήριους μοχλούς της στην οργάνωση του παιχνιδιού ενώ συνολικά 4 παίκτες(Μότλει, Χέιζ, Ουίλμπεκιν, Γκούντουριτς) διατηρούν διψήφια νούμερα στο σκοράρισμα ενώ σε ομαδικό επίπεδο η πρωταθλήτρια Τούρκιας βρίσκεται στη δεύτερη θέση στους πόντους ανά αγώνα(86.9), και στις πρώτες 5 σε πολλές στατιστικές κατηγορίες.
Μπαρτσελόνα(7-3)
Μετά από ένα νωθρό ξεκίνημα στην Ευρωλίγκα, οι Καταλανοί ανέβασαν στροφές και με 5 νίκες στις τελευταίες 6 αναμετρήσεις τους βρίσκονται μαζί με άλλες 3 ομάδες ακριβώς κάτω από τη Φενέρ στην κατάταξη με ρεκόρ 7-3. Για ακόμα μια χρονιά, η Μπαρτσελόνα αρέσκεται στο να διατηρεί χαμηλά τον ρυθμό καθώς τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο μόνο σε καταστάσεις καθαρού αιφνιδιασμού. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως σε καθαρά νούμερα μετρά μόλις την 10η καλύτερη επίθεση στη διοργάνωση(μ.ο:80.3π).
Προτιμά τον πλουραλισμό από τις ατομικές εκρήξεις και σε γενικές γραμμές και σε γενικές γραμμές το ο τρόπος παιχνιδιού της είναι ιδιαίτερα πειθαρχημένος με εμφανή την σφραγίδα του προπονητή της. Σπουδαία σεζόν από τον Νίκολας Λαπροβίτολα, ο οποίος μετρά κατά μέσο όρο 14.6 πόντους και 4.5 ασίστ με εκπληκτικά ποσοστά ευστοχίας(60% στο δίποντο, 47% στο τρίποντο). Στα ενθαρρυντικά το γεγονός πως ο Nίκολα Μίροτιτς, ο σούπερ σταρ των Μπλαουγκράνα, δεν έχει πατήσει ακόμα παρκέ τη φετινή σεζόν καθώς αντιμετωπίζει πρόβλημα τραυματισμού. Με μια φράση, μια πληρέστατη ομάδα που θα είναι μεγάλη έκπληξη αν δεν βρεθεί στην πρώτη 4άδα της κανονικής περιόδου.
Ρεάλ Μαδρίτης(7-3)
Για ακόμα μια φορά η βασίλισσα εμφανίστηκε ατσάλινη στα δύσκολα και με 5 συνεχόμενες ελεγχόμενες νίκες αναρριχήθηκε στο 7-3, γεγονός που ανακουφίζει τον Τσους Ματέο, ο οποίος σύμφωνα με φήμες βρέθηκε να παίζει το κεφάλι του πριν λίγες εβδομάδες. Αγωνιστικά οι αδυναμίες της εντοπίζονται κυρίως στην οργάνωση και στη δημιουργία καθώς βασίζει πολλά σε τρεις βετεράνους(Γιουλ, Ροντρίγκεθ,Κοζέρ) ενώ και ο τέταρτος πλέι μέικερ που διαθέτει, ο Ουίλιαμς Γκος που πρόσφατα επανήλθε στην ενεργό δράση, είναι αποδεδειγμένα παίκτης συγκεκριμένων δυνατοτήτων στην επίθεση.
Παραμένει αχτύπητη κοντά στο καλάθι με το σκιάχτρο του Ταβάρες δίπλα σε ευέλικτους φόργουορντ όπως ο Ντεκ και ο Γιαμπουσελέ, ενώ ο Μούσα των σχεδόν 15 πόντων ανά παιχνίδι αποτελεί ανάσα ανανέωσης στο γερασμένο ρόστερ της. Παρά τα προβλήματα της, λοιπόν, έχει τον τρόπο να πρωταγωνιστεί και να αποτελεί φόβητρο για τους αντιπάλους της.
Μονακό(7-3)
Στο 7-3 βρίσκονται και οι Μονεγάσκοι που ψάχνουν φέτος την απόλυτη υπέρβαση και την πρόκριση στο final four.Ομάδα ρυθμού, ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο, διαθέτει μια φονική τριάδα στην περιφέρεια με τους Τζέιμς, Οκόμπο και Λόιντ αλλά και μεγάλη αθλητικότητα στις θέσεις των φόργουορντ. Βγάζει μεγάλη ενέργεια στον αγωνιστικό χώρο και έχει αποδειχθεί ικανή να επικρατήσει σε διαφορετικά στυλ παιχνιδιού.
Παρουσιάζει πάντως αστάθειες στα μετόπισθεν, πιθανότατα λόγω της αδυναμίας των γκαρντ της στον συγκεκριμένο τομέα, όμως συνολικά έχει τα κορμιά να μαρκάρει με ένταση, στοιχείο που αποτυπώνεται στα 9.2 κλεψίματα που μετρά ανά παιχνίδι(8.6 για τον δεύτερο στη σχετική λίστα Ολυμπιακό). Μεγαλύτερος της αντίπαλος είναι μάλλον ο ίδιος της ο εαυτός σε στιγμές που νιώθει άβολα στο παρκέ. Το ταβάνι της είναι αναμφίβολα υψηλό και μένει να δούμε αν μπορεί να γράψει τη δική της χρυσή ιστορία στα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Αναντολού Εφές(5-5)
Ξεκινώντας πρέπει να αναφέρουμε ότι η ατομική ποιότητα της πρωταθλήτριας Ευρώπης είναι ικανή να ισοπεδώσει κάθε μπασκετική ανάλυση. Δεν γίνεται ωστόσο να μη σχολιάσουμε τη στατικότητα στις επιθέσεις της και το γεγονός ότι αυτές οδηγούνται συχνά σε τραβηγμένα σουτ. Η έλλειψη δημιουργίας από τα γκαρντ της λογικά θα μειωθεί αισθητά με την επάνοδο του Λάρκιν στην δράση και μένει να δούμε αν ο βραχύσωμος πλέι μέικερ μπορεί να συμβάλλει και στη μεταμόρφωση της εικόνας της ομάδας, και να μας ταξιδέψει πίσω στο 2020.
Μπορούμε να αναλύουμε για ώρες τα προβλήματα που παρουσιάζει η Εφές στο παιχνίδι της, ωστόσο στο τέλος της ημέρας ο Εργκίν Αταμάν οδηγεί ξανά και ξανά το σύνολο του στην κορυφή, αφήνοντας τους αντίπαλους του στα κρύα του λουτρού. Το θελκτικό μπάσκετ έχει πάει περίπατο, οι ορθές επιλογές παικτών συνεχίζουν όμως να τον επιβραβεύουν. Μίσιτς, Λάρκιν και Κλάιμπερν θα μπορούσαν κάλλιστα να αγωνίζονται(αν όχι τώρα σε κάποια πρόσφατη φάση της καριέρας τους) στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και κάθε προπονητής θα δεινοπαθήσει να βρει τρόπο εξουδετέρωσης του.
Αμυντικά, οι Τούρκοι παρουσιάζονται βελτιωμένοι to τελευταίο διάστημα και μετρούν 3 συνεχόμενες νίκες, αφήνοντας πίσω τους το εφιαλτικό για τη δυναμική τους 2-5. Αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, φαβορί για τη κατάκτηση της Ευρωλίγκας.
Ολίμπια Μιλάνο(3-7)
Αν υπήρχε Χρυσό Βατόμουρο για τις 10 πρώτες αγωνιστικές της Ευρωλίγκας θα το είχε στο τσεπάκι της. Η ιταλική ομάδα είναι ο ορισμός της απογοήτευσης παρά τις προσδοκίες που υπήρχαν για εκείνη πριν την έναρξη της σεζόν. Διαθέτει με διαφορά τη χειρότερη επίθεση της διοργάνωσης και ο απολογισμός των 3 νικών και 7 ηττών μάλλον την κολακεύει.
Η μετάβαση στη νέα εποχή μετά την (ομολογουμένως σωστή) απόφαση της Μιλάνο να μην ανανεώσει τα συμβόλαια των Ροντρίγκεζ και Ντιλέινι αποδεικνύεται σκέτος εφιάλτης ειδικά μετά τον τραυματισμό του Σαβόν Σιλντς, που αποτελεί μια σταθερά στην επίθεση της. Ο Χολ είναι σκιά του εαυτού του, ενώ ο Πάνγκος δεν προσφέρει όσα θα περίμενε ο προπονητής του. Από το βατερλό που επικρατεί στην περιφερειακή γραμμή των Ιταλών διασώζεται ο μαχητικός Μήτρου Λονγκ με 14.2 πόντους ανά παιχνίδι.
Ο Τιμοτέ Λουβαβού Καμπαρό των 328 συμμετοχών στο ΝΒΑ έδειξε θετικά στοιχεία και προσέφερε κάποιες λύσεις κόντρα στη Φενέρ, όμως δεν είναι ο άνθρωπος που θα ηγηθεί στην οργάνωση του παιχνιδιού. Όπως και αν έχει, η ένταξη του στο έμψυχο δυναμικό του συλλόγου ενδεχομένως αποτελεί μια ηλιαχτίδα αισιοδοξίας για τον Ετόρε Μεσίνα, ο οποίος δήλωσε ευθέως ότι θα παραιτηθεί αν δεν βρει τρόπο να βάλει σύντομα την Ολίμπια στον σωστό δρόμο.
Οι αιώνιοι αντίπαλοι
Ολυμπιακός(7-3)
Οι Πειραιώτες ανήκουν κάλλιστα στην παραπάνω κατηγορία όμως επιλέξαμε να κάνουμε μια ξεχωριστή για τις δύο ελληνικές ομάδες και θα ξεκινήσουμε με τον Ολυμπιακό, ο οποίος βρίσκεται υψηλότερα στη βαθμολογία. Με ρεκόρ 7-3 βρίσκεται σταθερά στην πρώτη 4αδα, παρουσιάζοντας αρκετές αρετές στο παιχνίδι του αλλά και ορισμένες σημαντικές αδυναμίες. Η διατήρηση του βασικού του κορμού έχει παίξει κομβικό ρόλο στην καλή αγωνιστική εικόνα των ερυθρόλευκων, οι οποίοι την περσινή σεζόν βρέθηκαν μια ανάσα από την πρόκριση στον τελικό της Ευρωλίγκας.
Ο Σάσα Βεζένκοφ είναι σε ημιάγρια κατάσταση σημειώνοντας εντυπωσιακά νούμερα, ο Σλούκας είναι ο γνωστός Σλούκας σε σκοράρισμα και δημιουργία ενώ ο Φαλ είναι κέρβερος στους αιθέρες. Ο Παπανικολάου συνεχίζει να κάνει όλα τα μικρά πράγματα που περνάνε συνήθως απαρατήρητα στη στατιστική ενώ το ρομπότ Τόμας Ουάκαπ και ο εκτελεστής Γιαννούλης Λαρεντζάκης έχουν κάνει ένα βήμα μπροστά. Σε ατομικό επίπεδο, όμως στο σημείο αυτό γίνονται κατανοητά και τα προβλήματα του Ολυμπιακού. Οι ήδη υπάρχοντες στο ρόστερ παραμένουν ως επί το πλείστον θετικότατοι, όμως τα νέα πρόσωπα δεν δίνουν τις απαιτούμενες λύσεις.
Ο Τζόελ Μπολομπόι πραγματοποιεί με διαφορά τις καλύτερες εμφανίσεις εξ αυτών, όμως υπάρχουν αμφιβολίες για το αν μπορεί να κολλήσει στο παζλ της ομάδας τόσο καλά όσο ο Χασάν Μάρτιν που αντιμετώπιζε δυσκολίες στην άμυνα, διέθετε όμως εξαιρετικά τελειώματα από κοντινή απόσταση. Ο πρώην παίκτης της ΤΣΣΚΑ πάντως έχει θετική επίδραση στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, προσφέρει πράγματα στην άμυνα ενώ στη μέρα του έχει σημαντική επαφή με το αντίπαλο καλάθι. Αν ξεδιπλώσει περισσότερο και άλλες πτυχές του παιχνιδιού μπορεί να γίνει υπερπολύτιμος για τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Όσο για τον Ταρίκ Μπλακ πέρα από ορισμένες καλές στιγμές στην επίθεση δεν έχει βγάλει συνέπεια στο παιχνίδι του και αναμενόμενα έχει μικρό χρόνο συμμετοχής.
Ο Ιζάια Κάναν είναι αυτός που(ενδεχομένως άδικα) έχει δεχτεί την μεγαλύτερη κριτική καθώς αναμενόμενα δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια του Τάιλερ Ντόρσεϊ. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν αδύνατον καθώς έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον προκάτοχό του και διαχειρίζεται πολύ λιγότερες μπάλες. Επιθετικά εκτός εξαιρέσεων παραμένει πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό του με μόλις 4.9 πόντους ανά παιχνίδι. Από την άλλη, η εξαιρετική αμυντική του εικόνα περνά απαρατήρητη και πιθανότατα αυτός είναι ο λόγος που παρά την δυστοκία του στις εκτελέσεις μοιάζει να "κουμπώνει" καλά με την αρχική 5αδα των νταμπλούχων Ελλάδας.
Τέλος, ο Άλεκ Πίτερς ήρθε για να πλαισιώσει τον Σάσα Βεζένκοφ όμως η σπουδαία παράσταση του Βούλγαρου είναι ο λόγος που το κενό στη θέση "4" δεν είναι αρκετά εμφανές. Ο Αμερικανός δεν έχει βρει τον ρόλο του, δεν χτυπά καθόλου κοντά στο καλάθι ενώ ούτε στην άμυνα έχει καταφέρει να ξεχωρίσει. Το καλό ποσοστό ευστοχίας (40.9%)του από την περίμετρο δεν λέει πολλά πράγματα καθώς τα περισσότερα τρίποντα που επιχειρεί είναι υπό καλές προϋποθέσεις. Είναι αθλητής με ποιότητα και πρέπει να ενεργοποιηθεί σε περισσότερους τομείς για να δίνει στον Βεζένκοφ τις ανάσες που χρειάζεται.
Σε ομαδικό επίπεδο, ο Ολυμπιακός κυκλοφορεί με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα την μπάλα όντας δεύτερος στις ασίστ στη διοργάνωση με 21.5 ανά μέσο όρο. Σημαντικό το γεγονός ότι τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται αποτελεσματικός στα κλειστά παιχνίδια, στοιχείο που θα πρέπει να διατηρήσει αν θέλει να στοχεύσει ψηλά. Θα προσεγγίσει το ιδανικό στην αγωνιστική του εικόνα αν περιορίσει τα κενά διαστήματα, από τα οποία προήλθαν οι ήττες από Βαλένθια και Μακάμπι.
Παναθηναϊκός(4-6)
Οι πράσινοι μετά από δύο πολύ άσχημες σεζόν έθεσαν ως ξεκάθαρο στόχο την επιστροφή τους στα playoffs της Ευρωλίγκας. Το έργο τους θα είναι δύσκολο, όμως σίγουρα δείχνουν πως βρίσκονται σε ένα δρόμο βελτίωσης ώστε να είναι ανταγωνιστικοί και να διεκδικήσουν με αξιώσεις την πρόκριση στην 8αδα. Σίγουρα για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό κάτι τέτοιο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχία όμως θα έχει πράγματα να αποκομίσει σε περίπτωση που πέσει μαχόμενος ακόμα και αν τελικά δεν κάνει πράξη την επιθυμία του.
Δεν πρέπει ξεχνάμε άλλωστε ότι τη σεζόν 2020-2021 ο Ολυμπιακός έβαλε τις βάσεις για αυτό που παρουσιάζει έκτοτε παρά το γεγονός ότι σε εκείνο το διάστημα αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Το σενάριο αυτό είναι αρκετά ιδανικό, όμως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Το σίγουρο είναι πως το τριφύλλι θέλει να αφήσει πίσω του την μόνιμη παρουσία στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας και να μπει ξανά δυναμικά στην εξίσωση του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Αν επικεντρωθούμε στη φετινή αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού είναι εμφανές ότι ο Μπέικον τον έχει ανεβάσει επίπεδο καθώς αποτελεί έναν ικανότατο σκόρερ που δημιουργεί τρύπες στην αντίπαλη άμυνα. Η ομάδα του Ράντονιτς δεν έχει αρκετούς σουτέρ στη σύνθεση της και ως αποτέλεσμα ένας παίκτης σαν τον Αμερικανό φόργουορντ ήταν απαραίτητος για να ανακατέψει την τράπουλα και να δημιουργήσει διαδρόμους στην επίθεση.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, διαθέτει πλέι μέικερ "επιπέδου Ευρωλίγκας" με τον Ουόλτερς να είναι ο κινητήριος μοχλός στην οργάνωση του παιχνιδιού. Ο Ουίλιαμς προσφέρει εμπειρία και ποιότητα ενώ ο Πονίτκα έχει καλύψει και με το παραπάνω το κενό του Ιωάννη Παπαπέτρου. Από την άλλη, ο Γκριγκόνις δεν έχει πιάσει ακόμα υψηλά επίπεδα απόδοσης, ενώ ο Γκουντάιτις υστερεί σε φυσική κατάσταση και δεν είναι αποτελεσματικός στην άμυνα.
Μεγαλύτερη αδυναμία του Παναθηναϊκού είναι πιθανότατα η περιφερειακή άμυνα καθώς συχνά πυκνά οι αντίπαλοι του παίζουν ρολόι από την περίμετρο. Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει συνήθως στα πρώτα ημίχρονα των αγώνων με το τριφύλλι να αναγκάζεται να κυνηγά στο σκορ. Η οριακή νίκη κόντρα στη Μπολόνια του έδωσε πολύτιμο οξυγόνο, και αφού έριξε στο καναβάτσο και τη Βιλερμπάν, διατηρεί ρεκόρ 4-6 και θέλει να διατηρήσει το θετικό αυτό μομέντουμ στους 3 βατούς αγώνες που ακολουθούν κόντρα σε Ζαλγκίρις, Μιλάνο και Βαλένθια αντίστοιχα.
Η ευχάριστη έκπληξη
Η Ζαλγκίρις(6-4) που έζησε σπουδαίες μέρες τη διετία 2017-2019 με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στο final four του Βελιγραδίου, δείχνει ικανή να προκαλέσει ζημιές και να κυνηγήσει την είσοδο της στην 8αδα. Βασίζει πολλά στην καυτή έδρα της, κατάφερε όμως να πανηγυρίσει νίκες και μακριά από αυτή κόντρα σε Βιλερμπάν και Βαλένθια διατηρώντας πλέον ρεκόρ 6-4. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτής ανήκει στον Κίναν Έβανς, ο οποίος μετρά 15.9 πόντους και 4 ασίστ ανά παιχνίδι.
Ομάδες έδρας
Στην κατηγορία αυτή επιλέξαμε να τοποθετήσουμε τους Ερυθρό Αστέρα(4-6), Παρτιζάν(4-6), Μακάμπι(5-5) και Μπασκόνια(5-5). Οι Σέρβοι βγάζουν μεγαλύτερη αυταπάρνηση με την έλευση του κόουτς Ιβάνοβιτς ενώ το δίδυμο Νέντοβιτς-Βιλντόζα τους δημιουργεί προσδοκίες για τη συνέχεια. Η έτερη ομάδα του Βελιγραδίου διατηρεί αναμφίβολα το πιο ένθερμο κοινό στη φετινή Ευρωλίγκα, έχει αθλητικότητα κοντά στο καλάθι και ικανούς σκόρερ στην περίμετρο, πληγώνεται όμως από την έλλειψη καθαρού δημιουργού, στοιχείο που περιορίζει τις επιθετικές της δυνατότητες.
Οι Βάσκοι από την πλευρά τους παραμένουν ένα μεγάλο αίνιγμα. Ξεκίνησαν εκρηκτικά τη διοργάνωση, η σπουδαία προσθήκη του Χένρι κάπου τους μπέρδεψε σε αγωνιστικό επίπεδο, όμως το τελευταίο διάστημα δείχνουν πιο συμπαγείς μέσα στο παρκέ ενώ ο πρώην παίκτης της Φενέρ βρίσκει τα πατήματα του και τον ρόλο που είχε παλιά στην ομάδα. Η συγκεκριμένη μεταγραφή παρά τα θέματα που αρχικά δημιούργησε ήταν αναμφίβολα ορθή και σε περίπτωση που κουμπώσει γρήγορα με το υπόλοιπο σύνολο, μπορεί να το ανεβάσει επίπεδο. Για το τέλος, αφήσαμε τη Μακάμπι, της οποίας η εικόνα δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Σκληρή, δυναμική και ικανή να λυγίσει κάθε αντίπαλο στο Ισραήλ, μετριότατη και χωρίς νίκη μακριά από αυτό.
Μια κρύο μια... ζέστη
Άλμπα Βερολίνου(3-7), Βαλένθια(4-6) και Μπολόνια(4-6) για διαφορετικούς λόγους θα μπουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Οι Γερμανοί στη μέρα τους δείχνουν φτιαγμένοι για μεγάλοι πράγματα, μετρούν όμως 7 συνεχόμενες ήττες και σε αρκετές αναμετρήσεις δεν έχουν την απαραίτητη ένταση για μια ομάδα Ευρωλίγκας. Η Μπολόνια έχει ποιότητα αλλά και φοβερές μεταπτώσεις από παιχνίδι σε παιχνίδι ενώ η Βαλένθια έχει μάλλον κερδίσει τις εντυπώσεις με τις εμφανίσεις της στη φετινή σεζόν. Με τον Ντουμπλιεβιτς ένα επίπεδο κάτω σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς μεγάλα ονόματα και με ένα φαινομενικά αδύναμο ρόστερ έχει κάνει μεγάλες νίκες αλλά παράλληλα το ταβάνι δεν είναι πολύ ψηλό και δύσκολα θα θα είναι μεγάλη υπέρβαση αν βρεθεί κοντά στην πρόκριση στα play-offs.
Μια κατηγορία από μόνη της
Η Μπάγερν Μονάχου(3-7) δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα των δύο προηγούμενων ετών όταν και προκρίθηκε στα playoffs(έστω και με τις γνωστές συγκυρίες πέρυσι). Το ρόστερ της είναι αποδυναμωμένο και συχνά αγωνίζεται με ανορθόδοξα σχήματα, ενώ και ο Βλαντιμίρ Λούσιτς δείχνει ανήμπορος να την πάρει στις πλάτες του όπως άλλοτε. Οφείλουμε, ωστόσο να κρατήσουμε μια πισινή εξαιτίας της πρότερης αξιοθαύμαστης πορείας της.
Η απογοήτευση
Με όλο το σεβασμό στη Βιλερμπάν(3-7) και στις επιτυχίες της εντός των συνόρων, η γαλλική ομάδα δεν απέδειξε ποτέ από το 2019 που εισήλθε στην Ευρωλίγκα ότι ανήκει σε αυτό το επίπεδο. Παράγει νέους παίκτες, τους οποίους δεν μπορεί να κρατήσει για μεγάλο διάστημα(π.χ: Ουενμπανιάμα, Στράζελ) ενώ παράλληλα ποτέ δεν κατάφερε να χτίσει ένα πραγματικά αξιόμαχο ρόστερ. Η τάση της να δίνει χρόνο σε ανερχόμενα ταλέντα μόνο κατακριτέα δεν είναι, όμως από μόνη της δεν οδηγεί πουθενά. Τη φετινή σεζόν, είχε θέσει ως στόχο την πρόκριση στην 8αδα, όμως δύσκολα θα αποφύγει τις τελευταίες θέσεις στη βαθμολογία. Οι δύο παίκτες στους οποίους βασίστηκε το συγκεκριμένο οικοδόμημα δεν περνάνε και την πρώτη τους νιότη. Ο μεν Ντε Κολό δεν δείχνει ικανός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του ενώ η ατυχία χτύπησε την πόρτα του Ζοφρί Λοβέρν, ο οποίος θα μείνει εκτός δράσης εξαιτίας τραυματισμού για σημαντικό χρονικό διάστημα.
