Η Ελλάδα ετοιμάζεται να συμμετάσχει ξανά, σε τέσσερα χρόνια, στη μεγάλη γιορτή του Eurobasket, που έχει τη δική του ιστορία στα μέρη μας, και το Basketa.gr θυμάται όσα είχαν γίνει τις δύο προηγούμενες φορές, όπου η καρδιά του μπάσκετ χτύπησε στην χώρα μας.
Από το 1987 μέχρι και σήμερα, με σχεδόν 40 χρόνια να έχουν περάσει, υπάρχει... σαν θέσφατο, ότι η Ελλάδα είνα συνώνυμο του μπάσκετ. Δεν είναι μόνο οι επιτυχίες μας σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά και η «δίψα» για το άθλημα, που ποτέ δε στερεύει, σε μια λατρεία που περνά από γενιά σε γενιά.
Η χώρα μας αποτελεί επί της ουσίας ένα σπίτι του μπάσκετ και αυτό έχει φανεί κάθε φορά, που έχουμε αναλάβει κάποια διοργάνωση. Η τελευταία, σε εθνικό επίπεδο Ανδρών, ήταν στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 2024, με την ίδια διοργάνωση να έχει προηγηθεί το 2008 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 να φιλοξενείται νωρίτερα στα μέρη μας, ενώ σε συλλογικό επίπεδο ήταν το 2007 στο Final Four, που έφερε το τέταρτο ευρωπαϊκό στον Παναθηναϊκό, με άπαντες να επιθυμούν τη λάμψη μιας μεγάλης διοργάνωσης στην χώρα μας.
Κάπως έτσι, μέσα σε μόλις λίγα χρόνια η Ελλάδα γίνεται εκ νέου κέντρο του μπάσκετ. Πέρα από όσες διοργανώσεις πραγματοποιούνται συχνά σε νεαρές ηλικίες, μετά το Προολυμπιακό του 2023 και το Ευρωμπάσκετ Γυναικών του 2025, ο μεγάλος πόθος του Ευρωμπάσκετ 2029 γίνεται πραγματικότητα, με την Ελλάδα να υποδέχεται στο ΟΑΚΑ και από τη δική της πλευρά τη διοργάνωση. Το Ευρωμπάσκετ, άλλωστε, αποτελεί έναν... παντοτινό μας έρωτα, συμβολίζοντας πολλά και επιστρέφοντας μετά από 34 χρόνια και δύο διοργανώσεις με τη δική τους σημασία.
«Τίποτα, τίποτα δε μας σταματά»
Τι να πρωτοθυμηθείς από εκείνη τη διοργάνωση. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας έζησε τη στιγμή της «έκρηξης» του ελληνικού μπάσκετ, διαρκώντας μέχρι και σήμερα με την χώρα μας στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, σε 11 μέρες που θα μείνουν αξέχαστες για μια ζωή, για όσα έζησαν όλοι οι Έλληνες εκείνη την εποχή της μεγάλης ευημερίας.
«Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές», τραγούδησαν οι Φατμέ, με τους στίχους να συμβολίζουν πολλά, τόσο για το άθλημα όσο και για τις εποχές που ζούσαμε, πράγματι, τότε. Όλα αποτυπώθηκαν σε εκείνο το έπος με τη Σοβιετική Ένωση και τις δύο βολές του «τίμιου γίγαντα», του Αργύρη Καμπούρη, με την παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, υπό τις οδηγίες του Κώστα Πολίτη, να φτάνουν στο απόλυτο έπος απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.
Τα λόγια πια έχουν... στερέψει για όσα ζήσαμε τότε. Οι εικόνες είναι πολύ πιο χαρακτηριστικές και το 103-101 θα ηδονίζει άπαντες και μόνο στο άκουσμά του. Με αυτό τον τρόπο γράφηκε η ιστορία της πρώτης διοργάνωσης Ευρωμπάσκετ, που φιλοξένησε η χώρα μας, με τη δεύτερη να έχει επίσης τις δικές της αναμνήσεις.
«Λιέτουβα, Λιέτουβα» αλλά... Τζόρτζεβιτς
Αυτό ήταν το σύνθημα στα χείλη των Ελλήνων φιλάθλων, καθώς η ήττα από τους Γιουγκοσλάβους ήταν αρκετά σκληρή στον ημιτελικό. Η χώρα μας, οκτώ χρόνια μετά το απόλυτο έπος, διοργάνωνε στο ΟΑΚΑ, όπως θα κάνει και τώρα, το Ευρωμπάσκετ του 1995, επίσης με μια ομάδα που είχε μεγάλες επιδιώξεις.
Με τον Μάκη Δενδρινό στον πάγκο, τον διαχρονικό αρχηγό, Παναγιώτη Γιαννάκη, το μεγάλο σύμβολο του Φάνη Χριστοδούλου και μια σειρά από αθλητές, που άρχιζαν να γράφουν την ιστορία τους, η «γαλανόλευκη» έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, όπου όμως η Γιουγκοσλαβία του Μποντιρόγκα, του Ντανίλοβιτς, του Πάσπαλι, του Ντίβατς, του Τζόρτζεβιτς, του Ρέμπρατσα και τόσων ακόμη, αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο, περνώντας με 60-52 στον τελικό.
Εκεί, το ελληνικό έδειξε σαφή προτίμηση. Θέλησε την νίκη της Λιθουανίας του Σαμπόνις, του Μαρτσουλιόνις και του Κουρτινάιτις, όμως η ομαδάρα εκείνη του Ντούσαν Ίβκοβιτς, με βοηθούς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Μίλαν Μίνιτς και παρά τις απειλές... αποχώρησης των Λιθουανών, καθώς κατηγορούσαν τους αντιπάλους τους, ότι έκλεβαν, δεν μπορούσε να βρει ανταγωνισμό μέχρι τέλους από οποιονδήποτε αντίπαλο, με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς με 41 πόντους να «αποκρούει» κάθε ελληνική αποδοκιμασία και να φέρνει την κούπα στην τότε χώρα τους.
Με αυτό τον τρόπο, γράφηκε η ιστορία στο δεύτερο Ευρωμπάσκετ επί δικού μας εδάφους. Για το νέο κεφάλαιο, πρόκειται να μάθουμε σε τέσσερα χρόνια, με την χώρα μας παρούσα ξανά ως οικοδέσποινα σε μια μεγάλη γιορτή...
