Τη στιγμή που το “φαινόμενο” Κέιτλιν Κλαρκ δείχνει να αλλάζει το “σκηνικό” στον παγκόσμιο χάρτη του μπάσκετ γυναικών, στην Ελλάδα, οι νεαρές αθλήτριες που κλήθηκαν στην Εθνική Γυναικών κάνουν τα δικά τους όνειρα.
“Ανεβάζουν” σταδιακά τον πήχη των απαιτήσεων και των στόχων τους, και εστιάζουν όπως όλες οι παίκτριες το βλέμμα τους στο Ευρωμπάσκετ 2025 που θα φιλοξενηθεί στην Ελλάδα το επόμενο καλοκαίρι.
Η Χριστίνα Αναστασοπούλου, η Λυδία Χατήρα και η Βασιλική Χωλοπούλου, θυμήθηκαν πώς ένιωσαν την πρώτη φορά που κλήθηκαν στην Εθνική Γυναικών, μίλησαν για τα οφέλη του προπονητικού καμπ που βρίσκεται σε εξέλιξη στα Ιωάννινα, αλλά και για την Βάσω Μπεσκάκη, στη μνήμη της οποίας από το 2022 διεξάγεται το Διεθνές Τουρνουά μπάσκετ.
Πώς έχει μείνει στη μνήμη σας η πρώτη συμμετοχή σας στην Εθνική Γυναικών;
Χριστίνα Αναστασοπούλου: «Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Στην αρχή είχα πάρα πολύ άγχος για το τι θα αντιμετωπίσω. Πώς θα είμαι με τα κορίτσια, με τους προπονητές, κι αν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω. Οι πρώτοι αγώνες ήταν οι πιο δύσκολοι. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Είχα αγχωθεί τόσο πολύ, που ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει. Δεν το είχα νιώσει ποτέ ξανά στην καριέρα μου. Όταν μπαίνεις όμως μέσα στο παρκέ τα ξεχνάς όλα. Αυτό που μένει είναι ο ενθουσιασμός».
Λυδία Χατήρα: «Ήμουν πάρα πολύ αγχωμένη αλλά παράλληλα και πολύ ενθουσιασμένη, γιατί είναι μία εμπειρία που δεν τη ζεις εύκολα. Ήταν τιμή να βρεθώ για πρώτη φορά στην Εθνική Γυναικών σε ηλικία 17 χρόνων και να κάνω προπόνηση με τόσο έμπειρες παίκτριες. Στην αρχή φοβόμουν μήπως κάνω κάποιο λάθος και με κατέκριναν όλοι. Κάπως έτσι ήταν μέσα στο μυαλό μου γιατί για μένα η Εθνική ομάδα ήταν και παραμένει κάτι πολύ μεγάλο. Όταν μπαίνεις όμως στην ομάδα και γνωρίζεις τους ανθρώπους της, βλέπεις ότι σιγά σιγά γίνεται πιο εύκολο. Την ίδια στιγμή πάντως που έκανα αυτές τις σκέψεις, μου άρεσε πάρα πολύ που βρισκόμουν στην ομάδα. Το κλίμα ήταν πολύ οικείο και πολύ ευχάριστο. Οπότε, εν τέλει, η πρώτη συμμετοχή μου ήταν πολύ ωραία».
Βασιλική Χωλοπούλου: «Η δική μου πρώτη φορά ήταν σε ηλικία 15 χρόνων. Ήταν πολύ αγχωτικό. Σκεφτόμουν τι θα δω, πώς θα είναι, πώς θα μου συμπεριφερθούν, πώς θα με αντιμετωπίσουν ως μικρότερη, αλλά, μόλις μπήκα στην ομάδα όλοι με αγκάλιασαν. Τα κορίτσια, από τη μεγαλύτερη μέχρι την μικρότερη, οι προπονητές, όλοι ήταν εκεί, δίπλα στις νεότερες. Σ’ εμένα, στην Αγγελική (Ζιάκα) στη Λυδία που είχαμε κληθεί για πρώτη φορά. Μας έκαναν να νιώσουμε σαν οικογένεια και μας έβαλαν στο κλίμα πάρα πολύ γρήγορα. Ήταν σίγουρα κάτι πρωτόγνωρο και αγχωτικό τις πρώτες ημέρες, αλλά ήταν μια εμπειρία ζωής που κάθε μέρα την σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Ακόμη και τώρα. Όταν ακούω Εθνική ομάδα, σε οποιαδήποτε ηλικιακή κατηγορία, ανατριχιάζω. Θεωρώ ότι είναι τεράστια τιμή και υπερηφάνεια να εκπροσωπείς την χώρα σου. Πόσω μάλλον με την ομάδα των Γυναικών. Είναι κάτι τεράστιο. Είμαι ευγνώμων που είχα τόσο νωρίς αυτή την ευκαιρία».
Μπαίνετε στα αποδυτήρια, φοράτε τη φανέλα της Εθνικής ομάδας και βγαίνετε στον αγωνιστικό χώρο. Τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος εκείνη την στιγμή;
Χριστίνα Αναστασοπούλου: «Προσωπικά, σκέφτομαι να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, είτε παίξω είτε δεν παίξω. Όταν βρίσκεσαι στη 12άδα, στη 15άδα, ή στις επιλογές της Εθνικής Γυναικών, είναι κάτι τεράστιο κι ένα μεγάλο ατομικό επίτευγμα. Η πιο σημαντική και ανατριχιαστική στιγμή είναι αυτή της ανάκρουσης του Εθνικού ύμνου. Τότε καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο είναι αυτό που κάνεις. Εννοείται όμως ότι μόλις ξεκινήσει ο αγώνας, τα ξεχνάς όλα! Μένει μόνο ο ενθουσιασμός».
Κι όταν ο προπονητής δίνει την εντολή να μπεις στο παιχνίδι; Προλαβαίνεις σ’ αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα να σκεφτείς;
Λυδία Χατήρα: «Όχι. Εκείνη τη στιγμή τα ξεχνάς όλα! Απλά μπαίνεις και παίζεις!».
Κι αν το σύστημα “βγει” με τρόπο τέτοιο που η μπάλα φτάσει στα χέρια σου και πρέπει να σουτάρεις; Δεν θα σκεφτείς; Λυδία Χατήρα: «Κανονικά δεν πρέπει να σκεφτείς. Αν το καλάθι είναι κενό, θα σουτάρεις».
Για να λες κανονικά, μάλλον υπάρχει κι ένα αλλά…
Λυδία Χατήρα: «Μπορεί να υπάρχουν κάποιες στιγμές που ίσως αγχωθείς λίγο. Όμως, ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση, πατάς γερά και σουτάρεις! Τέλος! Είναι η σωστή επιλογή εκείνη την στιγμή. Σ’ έχουν βάλει μέσα στο παιχνίδι. Σε εμπιστεύονται, γιατί όταν σε βάζουν στο παρκέ αυτό δείχνει εμπιστοσύνη, και προσπαθείς να δείξεις σε ‘κείνους που σε εμπιστεύτηκαν, «κοιτάξτε, μπορώ! Θα ανταπεξέλθω!»
Τη δεδομένη χρονική περίοδο, ελλείψει επίσημων αγωνιστικών υποχρεώσεων, η Εθνική ομάδα δουλεύει ώστε είναι έτοιμη το Νοέμβριο. Πόσο σάς βοηθάει να δείτε κάποια στοιχεία στο παιχνίδι σας και να προετοιμαστείτε για τον μεγάλο στόχο που είναι το Ευρωμπάσκετ 2025;
Χριστίνα Αναστασοπούλου: «Σίγουρα στόχος όλων των κοριτσιών είναι να πάμε όσο ψηλότερα γίνεται στο Ευρωμπάσκετ του 2025. Τα φιλικά παιχνίδια που θα διεξαχθούν στο τουρνουά “Βάσω Μπεσκάκη” είναι πολύ σημαντικά γιατί θα δείξουν που βρισκόμαστε. Σε ποιους τομείς θέλουμε βελτίωση, πώς λειτουργούμε ως ομάδα και ως παίκτριες ατομικά».
Λυδία Χατήρα: «Το συγκεκριμένο τουρνουά θα λειτουργήσει σαν οδηγός για το Ευρωμπάσκετ. Θα συμφωνήσω με αυτό που είπε η Χριστίνα. Θα βοηθήσει να δούμε που “στεκόμαστε” και δεν “στεκόμαστε” ως ομάδα και παράλληλα θα προσπαθήσουμε να βελτιωθούμε. Στο χρονικό περιθώριο που έχουμε από τώρα μέχρι το Ευρωμπάσκετ 2025, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε ώστε να είμαστε έτοιμες εκείνη την στιγμή».
Βασιλική Χωλοπούλου: «Προσωπικά όταν παίζω, είτε σε φιλικό ή επίσημο αγώνα, είτε είμαι στην προπόνηση, σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο. Δεν αλλάζει κάτι. Σίγουρα το πρόγραμμα με το οποίο οι προπονητές έχουν φτιάξει αυτό το δεκαήμερο προπονητικό καμπ με ατομικές και ομαδικές προπονήσεις, μάς βοηθάει αρκετά να “δεθούμε” λίγο παραπάνω. Να βρούμε τους αυτοματισμούς μας, να δούμε που είμαστε καλές και να βάλουμε κάποια πράγματα στο παιχνίδι μας που θα χρησιμοποιήσουμε σίγουρα στα “παράθυρα”, αλλά κι αργότερα στο Ευρωμπάσκετ που είναι ο βασικός στόχος».
Σε λίγες ημέρες θα διεξαχθεί στα Ιωάννινα το τουρνουά που θεσμοθετήθηκε από την ΕΟΚ στη μνήμη της Βάσως Μπεσκάκη. Τι γνωρίζετε για εκείνη;
Βασιλική Χωλοπούλου: «Προσωπικά δεν την έχω γνωρίσει. Έχω ακούσει όμως να μιλάνε για ‘κείνη. Κυρίως η Άρτεμις (Σπανού) και οι προπονητές μας. Έχω καταλάβει ότι ήταν ένας πολύ χαμογελαστός άνθρωπος. Ευδιάθετη και πάντα με το χαμόγελο. Μετέδιδε στους γύρω της την χαρά και την ενέργειά της».
Λυδία Χατήρα: «Κι εγώ το ίδιο. Δεν την είχα γνωρίσει αλλά είχα διαβάσει σε διάφορες συνεντεύξεις αυτό που ανέφερε η Βασιλική. Ότι ήταν ένας άνθρωπος που έφερνε πολύ χαρά στον χώρο και το χαμόγελό της έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται πολύ όμορφα».
Χριστίνα Αναστασοπούλου: «Είχε τύχει να την γνωρίσω, όχι όμως σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν μία πολύ θερμή προσωπικότητα και για τις αθλήτριες και για τους συνεργάτες της. Είχε θετική αύρα και είχα ακούσει ότι είχε προσφέρει πολλά στο γυναικείο μπάσκετ και ήταν πολύ εργατική. Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, ήταν ένας άνθρωπος που εφάρμοζε το “συνέχισε να προχωράς”.
