Η Εθνική Ανδρών υποδέχεται σήμερα (11/11, 19:00, Novasports Prime) τη Λετονία, με τη σύνθεσή της αποτελούμενη από παίκτες, που ουδέποτε δίστασαν σε οποιιαδήποτε κλήση για προκριματικά την τελευταία πενταετία, να έχει μπροστά της άλλη μια ευκαιρία να αποδείξει την αξία της.
Άλλο ένα «παράθυρο» έφτασε για την Εθνική, με την Επίσημη Αγαπημένη να έχει ήδη φροντίσει να ορίσει την τύχη της και, σε σημαντικό βαθμό, να έχει γίνει η δουλειά για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Από τη στιγμή, άλλωστε, που το ταξίδι προς την Ασία έγινε μια φορά με προορισμό την Κίνα, θα μπορούσαμε να το επαναλάβουμε, αυτή την φορά, για την Ιαπωνία, την Ινδονησία ή τις Φιλιππίνες, με στόχο τη διάκριση.
Πριν φτάσουμε μέχρι εκεί, όμως, οφείλουμε πρώτα να κάνουμε τη δουλειά. Η «γαλανόλευκη» βρίσκεται στο 4-2, πίσω μόνο από την πρωτοπόρο Λετονία του 5-1 και μπροστά από Βέλγιο (3-3), Σερβία (3-3), Τουρκία (2-4) και Μεγάλη Βρετανία (1-5). Οι Λετανοί και οι Βέλγοι είναι οι δύο ομάδες, που θα αντιμετωπίσουμε σε αυτό το «παράθυρο», με την χώρα της Βαλτικής να έρχεται σήμερα (11/11) στα «Δύο Αοράκια» με τον αέρα του πρωτοπόρου και μιας πλήρους, πλην Πορζίνγκις, ομάδας που θα θελήσει να τελειώσει άμεσα το θέμα της πρόκρισης.
Μπροστά τους παρατάσσουμε, από την πλευρά μας, μια ομάδα, που διατηρεί στο ρόστερ της μόλις έναν παίκτη σε σύγκριση με την αποστολή, που αγωνίστηκε στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ. Τα… κομάντο από το παρελθόν, όμως, έχουν αποδείξει πως μπορούν να ανταποκριθούν στις εκάστοτε ειδικές αποστολές και το Basketa.gr θυμάται τις αντίστοιχες περιπτώσεις.
Το… πρώτο αίμα
Η αρχή έγινε τον Νοέμβριο του 2017, όταν η Εθνική έπρεπε να περάσει από την πρώτη… κακοτοπιά του Λέστερ. Μπορεί σε μερικούς να ακούγεται γελοίο, αλλά οι Βρετανοί είχαν σαφές πλεονέκτημα έναντι της «γαλανόλευκης». Επεσημάναμε νωρίτερα, ότι ο μόνος που είχε ιδέα του τι σημαίνει Εθνική Ελλάδας Ανδρών, ήταν ο Μπουρούσης και, μαζί του, παρουσιάζονταν για πρώτη φορά εντέκα παίκτες, που έπρεπε να δημιουργήσουν μέσα σε λίγες μέρες προπόνησης την εικόνα μιας ομάδας με συνοχή.
Όποιος έχει βιώσει εσωτερικά το «χτίσιμο» οποιασδήποτε ομάδας, καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν είναι. Οι γηπεδούχοι, αντιθέτως, δεν είχαν στην ουσία καμία απώλεια, αφού δεν έχουν αθλητή με σημαντική παρουσία στην Ευρωλίγκα και το ΝΒΑ, κάτι που σήμαινε πως η δική της δωδεκάδα διέθετε ήδη «χημεία» πολύ περισσότερη από αυτή της δικής μας ομάδας. Παράλληλα, το προτέρημα της πρεμιέρας εντός έδρας παίζει επίσης το ρόλο του.
Ο Γιάννης Αθηναίου, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο Δημήτρης Κατσίβελης, ο Αντώνης Κόνιαρης, ο Βαγγέλης Μαργαρίτης, ο Ντούσαν Σάκοτα, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο Δημήτρης Μαυροειδής, ο Νίκος Γκίκας, ο Χάρης Γιαννόπουλος και ο Ντίνος Μήτογλου, όμως, δε… μάσησαν τίποτα και το «διπλό» δια χειρός του πρώτου ξεκίνησε μια υπέροχη πορεία, που «σφραγίστηκε» ουσιαστικά στο δεύτερο εντός έδρας αγώνα με το Ισραήλ. Η επιπλέον παρουσία, τότε, των Καλάθη, Βουγιούκα και Θανάση Αντετοκούνμπο διασφάλισε το σερί και την αρχή του «τρένου» προς την πρόκριση.
Αποτέλεσμα αυτής της εξαιρετικής αρχής ήταν ένα εντυπωσιακό 11/12 στις συνολικά δύο φάσεις, μετρώντας μόνο μία ήττα σε αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι στη Σερβία. Πρόκειται για ένα αποτέλεσμα, που και οι πιο αισιόδοξοι δε θα περίμεναν, αν σκεφτούμε όλους τους προαναφερθέντες παράγοντες, καθιστώντας έτσι το έργο του Σκουρτόπουλου και των ηρωικών παικτών, που εμφανίστηκαν, απόλυτα επιτυχημένο.
Η συνέχεια για το Ευρωμπάσκετ
Αυτό το «χτίσιμο» της αγωνιστικής συνέπειας της Εθνικής από τότε, μόνο λίγο δεν είναι. Βλέπετε, η πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία και η Κροατία, για παράδειγμα, έχασαν… τα αβγά και τα πασχάλια στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ, κάτι που φυσικά αποτελούσε κίνδυνο για κάθε Εθνική, η οποία βασιζόταν στους σούπερ σταρ του ΝΒΑ και της Ευρωλίγκα.
Και αυτή ακριβώς ήταν η επιτυχία του δικού μας αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Όποια κι αν ήταν η εκάστοτε συνθήκη, κατάφερνε να ανασυγκροτηθεί και να πετύχει τα αποτελέσματα, που ήθελε για να μην φτάσει σε σημείο να κρίνεται… από μια κλωστή η πρόκριση σε τελική φάση διοργάνωσης, όπως έγινε ξανά για τους Κροάτες για το επικείμενο Ευρωμπάσκετ, αν και τελικά το ραντεβού κλείστηκε, σε αντίθεση με τη Λετονία του, φυσικά απόντος, Πορζίνγκις, η οποία απέτυχε παταγωδώς, όπως και η Γερμανία.
Αυτό μας διδάσκει και κάτι αυτονόητο, που αρκετές φορές ξεχνάμε και αφορά φυσικά το γεγονός, ότι στη ζωή δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα δεδομένο. Ο Σκουρτόπουλος και οι παίκτες του αντιμετώπισαν την κατάσταση, όπως αυτή ήταν και με απόλυτη προσγείωση στα δεδομένα, που υπήρχαν εκείνη την ώρα για τους ίδιους και τους αντιπάλους τους, κάτι που τους οδήγησε στην επιτυχία των προκρίσεων.
Το μόνο «σύννεφο» θα μπορούσε να αποτελεί το ότι η ομάδα δεν προχώρησε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς δεν προκρίθηκε καν στην οκτάδα, που θα ήταν ένας εφικτός στόχος, αλλά από τη στιγμή που για άλλους δεν είναι καν σίγουρη η πρόκριση στη μεγάλη διοργάνωση, τότε μπορούμε άνετα να πούμε, ότι η δική μας Εθνική βρίσκεται τουλάχιστον ένα «βήμα» μπροστά από αρκετές χώρες, έστω κι αν η τράπουλα, άθελά της, ανακατεύτηκε.
Αυτή η συνέπεια ήταν, στην τελική, που την οδήγησε και στο Ευρωμπάσκετ του 2022, με την αγωνιστική εικόνα να μην είναι τόσο καλή όσο στα προηγούμενα προκριματικά. Η ομάδα ήξερε ποια είναι τα «κλειδιά» και οι «παγίδες» σε αγώνες με θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους, κάτι που γνώρισε την κορύφωσή του στην αναμέτρηση με τη Βουλγαρία και τη μεγάλη ανατροπή… αλά Λέστερ.
Η ουσία, φυσικά, ήταν και πάλι μία. Η Εθνική για δεύτερη σερί φορά προκρίθηκε με άνεση και τις τελευταίες αγωνιστικές ο Σκουρτόπουλος μπορούσε να δοκιμάσει ό,τι ήθελε, ρίχνοντας και μια ματιά στο μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, στέλνοντας και πάλι ευχάριστα μηνύματα.
Η «χαλύβδωση» στα Λιόσια
Στα προκριματικά για το νέο Παγκόσμιο Κύπελλο, φυσικά, χρειάστηκε για ακόμη μια φορά η Εθνική μας να αναζητήσει τον τρόπο να πετύχει, μην υπολογίζοντας σε αρκετές περιπτώσεις στους διεθνείς της. Η πρωτοβουλία της ΕΟΚ, βέβαια, να πλησιάσει ειδικά τους «αιώνιους», έπιασε τόπο για να παρουσιαστεί όσο πιο πλήρης γινόταν η ομάδα, ειδικά μετά την ήττα της πρεμιέρας από τη Μεγάλη Βρετανία.
Το γεγονός, ότι στις ίδιες μέρες υπήρχαν και υποχρεώσεις για την Ευρωλίγκα, δεν επηρέασε σε καμία περίπτωση τον Σωτήρη Μανωλόπουλο, που βρισκόταν στον πάγκο αντί του Δημήτρη Ιτούδη, καθώς και τους διεθνείς μας, να αγωνιστούν στις δύο κρίσιμες αναμετρήσεις με την Τουρκία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, άλλωστε, ο Γιώργος Παπαγιάννης, που ξεκίνησε από τα Λιόσια και… έφυγε για ΟΑΚΑ την ίδια νύχτα, ώστε να δει τον Παναθηναϊκό να κερδίζει τον Ερυθρό Αστέρα και, τουλάχιστον, να δώσει το «παρών» καταχειροκροτούμενος.
Στις δύο αναμετρήσεις, όμως, με τους γείτονες, δεν ήταν μονάχα οι παίκτες της Ευρωλίγκα αξιέπαινοι για τον κόπο τους. Ήταν κι εκείνοι, που μέσα από τη «ζύμωση» των αγώνων όλα αυτά τα χρόνια στα «παράθυρα», είχαν ρόλο στην ομάδα. Ο Δημήτρης Μωραΐτης και ο Βασίλης Μουράτος, ο Δημήτρης Αγραβάνης ήταν ήδη μια υπολογίσιμη λύση, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης εξελίχθηκε σε «εξολοθρευτή», ο Γιάννης Κουζέλογλου, ο Κωστής Γόντικας και ο Νίκος Γκίκας έδωσαν ανάσες.
Ορισμένοι εξ αυτών των παικτών, μάλιστα, βρέθηκαν και στην προετοιμασία, ή ακόμη και την τελική αποστολή για το Ευρωμπάσκετ (Αγραβάνης), βλέποντας τους κόπους τους να επιβραβεύονται. Και τώρα, έχοντας αφήσει ως Εθνική των… κομάντο μια ήδη σημαντική κληρονομιά, ανταποκρινόμενοι με αγάπη και χωρίς απαραίτητο αντίκρυσμα, επιστρέφουν για μια νέα ευκαιρία, που έρχεται μπροστά τους.
Ο πιο έμπειρος εξ αυτών, άλλωστε, βάσει συμμετοχών, είναι ο Χάρης Γιαννόπουλος με 24, έχοντας μπει στη διαδικασία μαζικών κλήσεων της Εθνικής ουσιαστικά στα «παράθυρα». Πίσω του βρίσκονται ο Μιχάλης Λούντζης με 20 συμμετοχές, ο Νίκος Γκίκας με 15 και οι υπόλοιπο με μονοψήφιο νούμερο, φτάνοντας στον Όμηρο Νετζήπογλου, που ετοιμάζεται για το ντεμπούτο του, ως ακόμη ένας παίκτης από τη δεξαμενή, που θα στηρίξει την Εθνική, μια ομάδα όπου 31 παίκτες από το 2017 έως σήμερα εμφανίστηκαν ως… νεοσύλλεκτοι και μόνο που δε μάσησαν, με τέσσερις ακόμη να προστίθενται σε αυτή τη λίστα σε αυτά τα προκριματικά (Ρογκαβόπουλος που είχε παίξει και στο προολυμπιακό τουρνουά νωρίτερα, Γόντικας, Π. Καλαϊτζάκης, Νετζήπογλου).
Η προοπτική τους, λοιπόν, βρίσκεται μπροστά για ακόμη μια φορά. Η υπερηφάνεια του εθνοσήμου και η στήριξη σε έναν… ιερό σκοπό είναι παρούσες, σε μια διαδικασία που μόνο θετικά τους φέρνει και μαζί, φυσικά, ένα αισιόδοξο μήνυμα…
