Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει για το «τέρας» που εκφράστηκε σε όσους σκότωσαν τον 19χρονο Άλκη στη Θεσσαλονίκη και αναρωτιέται ποιος είναι ο ρόλος όλων μας απέναντι σε αυτό, που όλοι μας συμβάλαμε στο να «θεριέψει».
Τα λόγια στερεύουν. Χάνουν την αξία τους στο πέρασμα των χρόνων, μπροστά στην αδράνεια. Ένας άνθρωπος σκότωσε συνάνθρωπό του, επειδή υποστηρίζει άλλη ομάδα. Για να το ξεκαθαρίζουμε, κίνητρο άλλο δεν υπήρχε στη δολοφονική επίθεση εναντίον του 19χρονου Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, γεγονός που το καθιστά ακόμη πιο τραγικό, αν και το έγκλημα σε κάθε περίπτωση είναι κάτι καταδικαστέο.
Η ουσία, όμως, είναι πως κάθε φορά η αντίδραση είναι ίδια. Η κοινωνία νιώθει το σοκ από τη στυγνότητα του εγκλήματος, τα «πύρινα» άρθρα ακολουθούν, οι Αρχές δρουν για ένα χρονικό διάστημα και παίρνουν μερικά μέτρα προσωρινού χαρακτήρα, μέχρι δηλαδή να ηρεμήσει κάπως η κατάσταση, και πάλι από την αρχή, να περνούμε την καθημερινότητά μας, απλά περιμένοντας το επόμενο έγκλημα, που δήθεν θα μας σοκάρει και θα επαναλάβει αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Η μόνη που «πληγώνεται», σοκάρεται πραγματικά και δεν πρόκειται ποτέ να βρει το δίκιο της, είναι η οικογένεια του εκάστοτε θύματος. Και αυτό που θα γίνει στην περίπτωσή της, είναι να προβληθεί η τραγωδία που περνά, όσο ακόμη αυτή μπορεί να αντλήσει το ενδιαφέρον του κοινού στα ΜΜΕ, και ύστερα να ξεχαστεί, υποχρεωμένη να θρηνεί το χαμένο της παιδί χωρίς να καταλάβει ποτέ το λόγο…
Αυτός είναι και ο φαύλος κύκλος, που επαναλαμβάνεται σε κάθε τέτοιο έγκλημα και σε κάθε τέτοιο κρούσμα βίας, που γίνεται στο όνομα μιας ομάδας, μην έχοντας οιυδεμία σχέση με καμία προσήλωση ενός οπαδού προς αυτήν. Γιατί δεν είναι μόνο ο αδικοχαμένος Άλκης. Είναι και ο 14χρονος, στην ίδια πόλη, που ξυλοκοπήθηκε άγρια σε κοινή θέα. Είναι και το αντίστοιχο περιστατικό στην Χαλκίδα, όπου χτύπησαν πατέρα με τσεκούρι και του έσπασαν το αυτοκίνητο. Είναι τα απανωτά «ντου», σε αυτή την έξαρση, στους συνδέσμους.
Στο τέλος όλοι συμφωνούμε, ότι πρέπει να βρεθεί μια λύση. Μα ποιος είναι ο ρόλος μας σε όλο αυτό; Αυτή είναι μια ερώτηση, όπου μάλλον δε θέλει κανείς να απαντήσει. Ας είμαστε ειλικρινείς. Κανείς δεν έχει πραγματική διάθεση να προσφέρει, ώστε να δοθεί ένα τέλος σε αυτή την τρέλα, η οποία δεν είναι μόνο ο καθρέπτης της κατάντιας του ελληνικού αθλητισμού, αλλά και το σαφέστατο αποτύπωμα μιας σάπιας κοινωνίας, που παρακολουθεί αδρανής τη διάλυσή της.
Αυτή η αδράνεια, αυτός ο «ωχαδερφισμός» και έλλειψη διάθεσης να τα βάλουμε με το «τέρας» που θρέφουμε μόνοι μας, καθώς προτιμάμε να μην «μπλέξουμε», είναι και αυτά που σε «σκοτώνουν» περισσότερο. Και σε αυτό υπάρχει μια ευθύνη όλων, καθενός με το δικό του μερίδιο.
Δεν είναι μόνο η Πολιτεία και οι Ανώνυμες Εταιρείες, που δε λαμβάνουν ουσιαστικά μέτρα για την πάταξη του φαινομένου και την εξυγίανση του χώρου από αυτά τα στοιχεία, που με τον τρόπο που δρουν είναι να απορείς, αν τα γέννησε μάνα. Σαφώς έχουν σοβαρές ευθύνες σε βαθμό υποψίας, υποθάλπτοντας, ελπίζουμε άθελά τους, «στρατούς» οπαδών που κάνουν τα πάντα στο όνομα της ομάδας. Ναι, μέχρι και να σκοτώσουν. Γιατί δυσκολεύεται και ο κάθε τελευταίος καλόπιστος να δεχθεί, ότι δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, όταν έχουν τέτοια εξουσία στα χέρια τους.
Είμαστε, λοιπόν, και οι υπόλοιποι που δεν πρέπει να βγάζουμε… την ουρά μας απ’ έξω, ρίχνοντας αλλού τις ευθύνες. Είναι ο γονιός, που δεν φροντίζει να προσφέρει τη στοιχειώδη παιδεία στο παιδί του, πείθοντάς το για το σωστό, έστω στα βασικά, ωθώντας το ενδεχομένως με τη συμπεριφορά του ο ίδιος στο δρόμο της βίας, ή στο άλλο άκρο να μάθει να σφυρίζει αδιάφορα.
Είναι οι άνθρωποι, που μετά μπαίνουν στη ζωή μας από διάφορους λόγους, είτε αυτός είναι ο φίλος μας είτε ο δάσκαλος, ο προπονητής, ή κάθε άλλος που τον εμπιστευόμαστε. Άνθρωποι, που μπορεί επίσης σε τέτοια περιστατικά να μένουν απαθείς, ή να αντιδρούν με τρόπο, που μπορεί να μας φανερώνει, ότι το φαινόμενο αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Άνθρωποι, που με τη συμπεριφορά τους διαμορφώνουν επίσης τον ψυχισμό μας.
Είναι, για να το κάνουμε συγκεκριμένο ένεκα της περίπτωσης, οι σύνδεσμοι, που «στρατολογούν» και εκφανατίζουν παιδιά πρόθυμα για κάθε πλύση εγκεφάλου, ιδανικά χωρίς προσανατολισμό στη ζωή τους, εξυπηρετώντας κάθε μικροσυμφέρον τους.
Είναι τόσοι παράγοντες σε αυτή τη ζωή, που σε κάνουν να πιστεύεις πως όλα αυτά, που βλέπεις μπροστά σου, ακούς ή διαβάζεις, είναι απολύτως φυσιολογικά. Όπως ακούσαμε και για τους υπόλοιπους, έτσι ακούσαμε και για τον Άλκη, όσο κι αν σοκαριστήκαμε που ένα 19χρονο παιδάκι χάθηκε για αυτό το λόγο.
Και το ακούσαμε, γιατί με αυτό το «τέρας» που εκθρέψαμε όλοι μαζί, καθένας με το δικό του τρόπο, μάθαμε να ζούμε μαζί. Μόνο που εκείνο «θέριεψε» κι άλλο, έτοιμο να «καταπιεί» όποιον τολμά έστω και να βρεθεί στο πέρασμά του. Αυτό το «τέρας», που αρκεί απλά να περνάμε δίπλα του, αρκεί να μην «πέσουμε» στο ραντάρ του.
Αυτό το «τέρας», είμαστε έτοιμοι μια μέρα να το κοιτάξουμε στα μάτια; Είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε και να αποκτήσουμε ξανά την ομορφότερη ίσως ασχολία στη ζωή μας, δίχως φόβο και απέχθεια, αφήνοντας ένα γήπεδο παραδομένο σε αυτό το «τέρας», αφού ολοένα και περισσότεροι γονείς αρνούνται να δείξουν το δρόμο του αθλητισμού στα παιδιά τους;
Γιατί αν είμαστε έτοιμοι να το κοιτάξουμε, τότε είμαστε και έτοιμοι για τα επόμενα «βήματα». Η πραγματικότητα, όμως, είναι αρκετά πιο ζοφερή…
