Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την ήττα και την εμφάνιση της Εθνικής στον ημιτελικό με την Τουρκία, που δεν πρέπει να γίνει «σκιά» μπροστά στο μικρό τελικό με την Φινλανδία, στο τελευταίο ματς της Επίσημης Αγαπημένης σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, το οποίο σημαδεύεται από πολλές σημειολογίες.
Το παιχνίδι με την Τουρκία δεν χρήζει μεγάλης ανάλυσης. Ο τρόπος, που εξελίχθηκε ο αγώνας, δε μας αφήνει και πολλά περιθώρια από το να πούμε... σχεδόν μπακαλίστικα, ότι η μία από τις δύο ποιοτικές ομάδες του Ευρωμπάσκετ, μαζί με τη Γερμανία, έκανε απλά ένα καλό παιχνίδι κι εμείς, από την πλευρά μας, δεν φάνηκε να είμαστε έτοιμοι για έναν αγώνα τέτοιων απαιτήσεων, όπου η κάθε λεπτομέρεια θα έπαιζε ρόλο για την πρόκριση στον τελικό.
Οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν, που φάνηκε με τις διπλές καλύψεις σε ζώνες άμυνας, επί της ουσίας, να βρίσκει τον τρόπο να αντιμετωπίσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος μέχρι τότε φαινόταν ασταμάτητος, φάνηκε να βρίσκουν αρκετά εύκολα τον τρόπο να εκμεταλλευτούν όλα τα λάθη μας. Ο απολογισμός των 22 σφαλμάτων ήταν εξαιρετικά «βαρύς» για ένα τέτοιο ματς και, χωρίς καν να χρειάζεται ένα μεγάλο ματς του Αλπερέν Σενγκούν, οι γείτονές μας τα αξιοποίησαν εξαρχής, πήραν τον πλήρη έλεγχο και πήραν την πρόκριση χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Το μπάσκετ, άλλωστε, είναι ένα δικαιότατο άθλημα κατά βάση και στον τελικό έφτασαν όχι μόνο οι δύο αήττητες ομάδες του, μα κι εκείνες που έπειθαν περισσότερο για την απόδοσή τους σε αυτό. Από την πρεμιέρα μέχρι και σήμερα, η Γερμανία και η Τουρκία έπαιξαν μπάσκετ σε πολύ υψηλό επίπεδο και, αν και δεν ήταν φόβητρα, αξιοποίησαν τα πληρέστατα ρόστερ τους, για να βρεθούν στο παιχνίδι του χρυσού μεταλλίου.
Το κακό είναι, ότι η κατά κύριο λόγο σταθερή σε απόδοση Εθνική, που παιχνίδι με το παιχνίδι βελτίωνε ακόμη περισσότερο την απόδοσή της και «καμούφλαρε» τα λάθη της, εκτός του ότι βρήκε αντίπαλο ποιοτικά ανώτερο από τους προηγούμενους να τα «τονίσει» ευκολότερα, έπαιξε το χειρότερό της ματς στο λάθος σημείο. Έπεσε στο παρκέ, δυστυχώς, χωρίς να την αισθανθεί η αντίπαλός της, όμως τίποτα δεν πρέπει να ισοοπεδωθεί.
Και μόνο το γεγονός, ότι 16 χρόνια μετά την επιτυχία του 2009, περάσαμε στην τετράδα, υπήρξε ήδη ένα σημαντικό γεγονός. Φυσικά και θέλαμε το κάτι παραπάνω, κάτι που ακόμη επιθυμούμε με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου, όμως και μόνο αυτό το γεγονός ανέβασε το δείκτη αισιοδοξίας για το μέλλον κι έκανε, επιτέλους, ξανά τον κόσμο να σταθεί στο πλευρό της Επίσημης Αγαπημένης με μια ευχάριστη αύρα, που για χρόνια δεν υπήρχε. Κι αυτά, ακόμη, σημαντικά είναι. Και για όσους άρχισαν να λένε, ότι... δεν ήταν σοβαροί αντίπαλοι αυτοί που βρήκαμε μέχρι την Τουρκία, ας έχουν υπόψη τους, ότι ειδικά αυτά τα ματς φέρουν ακόμη μεγαλύτερη πίεση λόγω της θέσης του φαβορί, σε συνδυασμό με τις προηγούμενες αποτυχίες που πρέπει να συνυπολογιστούν στην περίπτωση της Εθνικής. Το να χάναμε από τη Σερβία στους «16», για παράδειγμα, δε θα ήταν «έγκλημα», αλλά αν χάναμε από το Ισραήλ... ποιος ξέρει τι θα άκουγαν οι διεθνείς; Δεν είναι όλα, λοιπόν, «άσπρο» και «μαύρο», η οποιαδήποτε πορεία πρέπει να αξιολογείται με βάση αρκετούς παράγοντες.
Μόνο που αυτή η πορεία της Εθνικής δεν έχει τελειώσει στο ματς με την Τουρκία. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι έχουμε φτάσει να παίζουμε μέχρι και την τελευταία μέρα του τουρνουά με στόχο ένα μετάλλιο. Έμεινε άλλος ένας αγώνας. Ένας αγώνας, που για δύο παίκτες πιθανότατα θα είναι ο τελευταίος, έχοντας πάρει χρυσό μετάλλιο ως Νέοι Άνδρες κι έχοντας κατακτήσει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, όμως τους λείπει η επιτυχία με την Εθνική Ανδρών, την οποία επιθυμούν όσο τίποτε άλλο σε αυτό τον κόσμο.
Η κάμερα γύρισε, τόσο στον Σλούκα όσο και στον Παπανικολάου, όταν όλα είχαν κριθεί με την Τουρκία. Ο πρώτος προσπάθησε ακόμη και στο -25, ο δεύτερος δε βρέθηκε σε καλή μέρα, όμως στο πρόσωπό τους αποτυπώθηκε το πόσο επιθυμούν επιτέλους τη διάκριση στα «γαλανόλευκα» σε επίπεδο Ανδρών. Και, πλέον, έχουν μπροστά τους μάλλον έναν «τελευταίο χορό», που για όλους το ίδιο θα ισχύει σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, αν και για εκείνους θα έχει φυσικά ξεχωριστή σημασία.
Το ζητούμενο, λοιπόν, για την Εθνική είναι η διαχείριση των συναισθημάτων απάντων, συνειδητοποιώντας το πόσο μεγάλη σημασία έχει ο μικρός τελικός με τους Φινλανδούς. Μπορεί η απογοήτευση για το «βήμα» παραπάνω, που δεν ήρθε στον ημιτελικό, με μια κακή αγωνιστικά εικόνα, να είναι κάτι εύλογο, όμως σε καμία περίπτωση δεν χάθηκε ένα ολόκληρο τουρνουά και η προσπάθεια ενός καλοκαιριού. Ένα καλοκαίρι, που ξεκίνησε... αθόρυβα και μπορεί στο τέλος του να φέρει ξανά την ελπίδα, στο πολύ πιθανό «κύκνειο άσμα» δύο σπουδαίων προσωπικοτήτων.
