Πενήντα τέσσερις (54) συμμετοχές στην Εθνική ανδρών, είναι μια "γεμάτη" επίδοση. Οταν μιλάμε για έναν παίκτη βέβαια. Τόσες ήταν αθροιστικά όμως, οι συμμετοχές όλων μαζί και των 12 δηλαδή παικτών που είχε επιλέξει χθες ο Σωτήρης Μανωλόπουλος για το ματς με τη Σερβία.
Ο Μουράτος πήρε το... περιβραχιόνιο, στη βραδιά που έγινε... διψήφιος και μαζί με τους 11 συμπαίκτες του μπήκαν σε ένα ματς γεμάτο ιδιαιτερότητες. Η ομάδα προκριμένα, αλλά με όλους και πρώτο τον Μανωλόπουλο από τη Δευτέρα που βρέθηκαν να "φωνάζουν" ότι δεν υπάρχει χαλαρό ματς όταν φοράς τη φανέλα της Εθνικές.
Με αντίπαλο να μην έχει προκριθεί και να χρειάζεται επειγόντως μία νίκη, στις δύο προσπάθειες που του απέμεναν. Εννοείται ότι δεν υπήρχε καν σκέψη, "έλα μωρέ θα την κάνουμε με τους Αγγλους στο Βελιγράδι". Με αυτά δεν παίζεις, οι Σέρβοι σίγουρα όχι".
Με αντίπαλο που μπορεί να μην είχε την... κρεμ ντε λα κρεμ των παικτών, αλλά με ένα ρόστερ με Μιλουτίνοφ, Νταβινόβατς, Γιόβιτς, Γιάραμαζ, Γιάγκοντις - Κούριτζα, έβαζε στο παρκέ πολύ περισσότερες παραστάσεις υψηλού επιπέδου. Και κάπου εκεί, η "μπακαλίστικη" μπασκετική λογική τελείωσε.
Με 8.000 κόσμο να δημιουργεί μια φανταστική ατμόσφαιρα, αυτή τη φορά όχι σε έναν "τελικό", με αντίπαλο την Τουρκία και με "γεμάτη" ομάδα, η πρώτη ευχάριστη έκπληξη ήρθε νωρίς. Ναι, είναι πολλοί οι Ελληνες φίλαθλοι που αγαπάνε την ΕΘνική πραγματικά, άδολα, ανεξάρτητα από το αν διακυβεύεται κάτι στα ματς και από τον αν παίζουν οι πιο προβεβλημένοι παίκτες.
Οι επόμενες ευχάριστες εκπλήξεις έρχονταν η μία μετά την άλλη. Αυτή η αύρα έλυσε τα χέρια που ήταν βαριά στο πρώτο δεκάλεπτο και έφεραν 8 πόντους παραγωγικότητα. Ο Μανωλόπουλος, που έφτασε στη Ρουμανία για να τον εμπιστευτεί ομάδα, άρχισε ένα ρεσιτάλ αντιμετώπισης του αντιπάλους, έχοντας απαντήσεις και τρικ για όλα.
Ο Ρογκαβόπουλος, που έφτασε στην Τουρκία σε μικρή ομάδα για να μην είναι... υπερτιμημένος, υπενθύμισε γιατί γινόταν τόσος ντόρος γι' αυτόν στα μικράτα του. Ο Χατζηδάκης, που βρήκε στον Κολοσσό ευκαιρίες και τις άρπαξε, έδειξε με πράξεις ότι δεν ανέβηκε στις προπονήσεις για... τιμητική συμμετοχή σε αυτές, αλλά για να δικαιώσει αυτούς που τον επέλεξαν.
Ο Μουράτος με τον Μωραϊτη σε ένα δίδυμο εκπληκτικής ωριμότητας να κόβουν και να ράβουν και να εμπνέουν τη συνολική λειτουργία, ο Φλιώνης και ο Τολιόπουλος να είναι το δίδυμο που άλλαζε τον ρυθμό, που "κούμπωνε" άψογα όταν πατούσε στο παρκέ στις απαιτήσεις που υπήρχαν. Ο Καλαϊτζάκης να δίνει τη σπίθα της επιστροφής στο παιχνίδι, ο Γόντικας με τον Τσαλμπούρη και τον Κουζέλογλου να... πλακώνονται στο ξύλο με μια φροντ λάιν που είχε ύψη, όγκο, εμπειρίες και, κυρίως, στόχευση γιατί από εκεί πίστεψαν θα πάρουν το ματς.
Ο Χουγκάζ, ξεχωριστή περίπτωση κι αυτός, ξεχασμένος και... παρατημένος στον Παναθηναϊκό, με το που πήγε στο Περιστέρι και πάτησε λίγο παρκέ μπήκε χθες και ήταν καθοριστικός στα κρίσιμα σημεία και τέλος ο Πάπας, σε ένα ξένο περιβάλλον ακόμα και σε γλώσσα το παιδί, να ξεχειλίζει ενθουσιασμό εντός κι εκτός παρκέ.
Μια 12άδα που έδειξε με πράξεις ότι δεν περίμεναν καν τον Μανωλόπουλο να τους πει ότι "δεν υπάρχει ΕΘνική παραθύρων, εδώ είσαστε όλοι για να αποδείξετε ότι θα παλέψετε για τη θέση σας στο Παγκόσμιο". Και είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν παίκτες από τη χθεσινή ομάδα στα γήπεδα της Ασίας.
Η χθεσινή ημέρα ξεκίνησε... συγκρατημένα για την Εθνική ομάδα και τελείωσε με μια μεγάλη βραδιά για το ελληνικό μπάσκετ. Το ερώτημα πολλών, που δε βλέπουν μπάσκετ πέρα από τα... βασικά, "να δούμε τι θα κάνουμε όταν φύγει η γενιά που πρωταγωνιστεί τώρα", πήρε πρώτη φορά τόσο μαζική και έμπρακτη απάντηση. "Θα καμαρώνουμε την επόμενη γενιά", είναι αυτή η απάντηση, την οποία βέβαια πρέπει να δούμε να παίζει για να καμαρώσουμε. Αυτή η νίκη, έτσι που άρχισε το ματς και με τις συνθήκες που υπήρχαν, ήθελε μεγάλα ψυχικά αποθέματα, μεγάλη ποιότητα, μεγάλες ικανότητες. Ολοι τους έδειξαν προς πάσα κατεύθυνση ότι τα έχουν και σε περίσσευμα.
Οχι, δε λύθηκαν σε ένα βράδυ οι μεγάλες παθογένειες χρόνων του ελληνικού μπάσκετ. Ούτε αποκτήσαμε σοβαρό πρωτάθλημα, ούτε άλλαξαν τα κουσούρια που υπάρχουν στα τμήματα υποδομών, ούτε τίποτα. Ηταν όμως μια γερή τονωτική ένεση όλο αυτό που έγινε στα Ανω Λιόσια. Ηταν το ξεκάθαρο μήνυμα "αξίζει να το παλεύουμε, αξίζει να του σταθούμε, αξίζει να το αγαπάμε". Ηταν ένα πάρτι που έδειξε ότι η Εθνική δεν είναι "μόδα", είναι παντοτινή αγάπη. Ηταν πολύ το οξυγόνο και πολύ μεγάλη η ανάγκη γι' αυτό.
