Αν έλεγαν σε κάποιον να... παραγγείλει την ιδανική εξέλιξη για την Εθνική στο «παράθυρο» του Φεβρουαρίου δεν θα... τολμούσε να βάλει όλα αυτά τα καλά που της συνέβησαν μαζί, κάτι θα άφηνε απ' έξω.
Πάμε να τα πάρουμε με τη σειρά και αρχίζουμε φυσικά πριν καν μαζευτούν για πρώτη φορά ο Σωτήρης Μανωλόπουλος και οι παίκτες για να αρχίσουν προετοιμασία. Η στόχευση του Βαγγέλη Λιόλιου στο γενικό προσκλητήριο και τη συστράτευση, ο τρόπος που αυτός και οι συνεργάτες του το χειρίστηκαν και φυσικά η αντιμετώπιση που έτυχαν από τις διοικήσεις των «αιωνίων» εν μέσω Ευρωλίγκας, αποτέλεσαν μια τεράστια νίκη για το ελληνικό μπάσκετ, μια νέα αρχή αισιοδοξίας. Και επειδή ενός καλού, μύρια έπονται, ε, ήρθαν και αυτά.
Η Εθνική με τις δύο νίκες στα ματς με τους Τούρκους, ουσιαστικά εξασφάλισε την πρόκριση για τον επόμενο όμιλο και έχει πλέον στα χέρια της την ευκαιρία να πάει εκεί με 5-1. Κακά τα ψέματα, την πρόκριση ουδείς πίστευε ότι μπορούσε να τη χάσει, αλλά το σύστημα απαιτεί τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τη συνέχεια. Εχοντας νικήσει δύο φορές τον βασικό αντίπαλο, στο τελευταίο παράθυρο με Μεγάλη Βρετανία και Λευκορωσία και σε περίοδο που θα έχει τελειώσει η Ευρωλίγκα άρα θα είναι ακόμα πιο προσιτή η παρουσία «αιωνίων», οι δύο νίκες είναι αν μη τι άλλο εξαρτώμενες από τους Ελληνες διεθνείς.
Τι σημαίνει αυτό το 5-1, αν με το καλό έρθει; Επίσης κακά τα ψέματα, πρόκριση και στο Παγκόσμιο του 2023. Θα πάει η Εθνική στη συνέχεια να παίξει έξι ματς, μέσα έξω με Σερβία, Βέλγιο και Λετονία, σε όμιλο που θα συμπληρώνουν δύο από Τουρκία, Βρετανία και Λευκορωσία με τον πιο κοντινό από τους «δικούς» μας λογικά στις 2-3 λιγότερες νίκες και με τους άλλους, άντε να έχουν το πολύ ισόβαθμούς μας τους Σέρβους ή τους Λετονούς που επίσης τώρα είναι στο 3-1. Με τρεις να περνάνε από εκεί για το Παγκόσμιο... νησιά ερχόμαστε θα φωνάξουν οι διεθνείς. Ιαπωνία, Φιλιππίνες και Ινδονησία, τα τρία νησιωτικά συμπλέγματα αφού τα νησιά που υπάρχουν σε αυτές τις χώρες είναι πολλά περισσότερα, φαντάζουν και στο άκουσμα ως... εξωτικοί μπασκετικοί προορισμοί, και ιντριγκάρουν την όρεξη για κάτι μεγάλο.
Πολύ μακριά το πήγαμε όμως, ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, αυτή που σήμερα λέει 3-1 και ακόμα ούτε μαθηματικά εξασφαλισμένη πρόκριση για τον επόμενο όμιλο, αφού υπάρχουν κι ένα σωρό εκκρεμότητες λόγω Λευκορωσίας. Η Εθνική σε αυτά τα δύο ματς δεν είναι μόνο ότι έπαιξε ωραίο μπάσκετ, για περίπου 30 λεπτά στο πρώτο και για 36-37 στο χθεσινό. Δεν είναι επίσης το ότι πήρε τα αποτελέσματα. Είναι ότι έβγαλε κέφι και όρεξη σε κάθε εκδήλωση. Το «μοντάζ» όλων των σκηνών, από την συμμετοχή των Ευρωλιγκάτων μέχρι τα μπουγέλα με τον πρόεδρο της ΕΟΚ μετά τη δεύτερη νίκη στα αποδυτήρια, έκαναν πολλούς να σκεφτούν ότι σταμάτησαν οι αντιπαραθέσεις και οι έριδες πέριξ της Εθνικής. Κέφι και όρεξη υπήρχε πάντα στους παίκτες και σε όλους όσοι συμμετείχαν στην ομάδα και πάθος μεγάλο για προσφορά και κάθε τι καλό, αλλά υπήρχε και στην ατμόσφαιρα το... σύννεφο της διαμάχης. Ακόμα και η εξαιρετική βραδιά στα Λιόσια, μιλώντας για τον κόσμο που αγκάλιασε και στην Αττική μετά από πολλά χρόνια την Εθνική, έχοντας προηγηθεί τον Νοέμβριο και η μετά από δεκαετίες παρουσία στη Θεσσαλονίκη, συμπληρώνουν ένα παζλ στοιχείων που ξανακάνει το «επίσημη αγαπημένη» πραγματικότητα και όχι μια φράση από τα παλιά με πολλές υποσημειώσεις.
Προφανώς και όλα αυτά για την ώρα είναι ενδείξεις και όχι ασφαλή συμπεράσματα. Προφανώς και η ομάδα έχει μακρύ δρόμο για τις επιτυχίες που όλοι επιζητούν κι ελπίζουν και με τα δύο τελευταία ματς απλά έκανε βήμα μπροστά και πιο εύκολη τη ζωή της. Προφανώς όμως και οι αγωνιστικές νίκες έχουν συνδυαστεί με παράπλευρες σημαντικές κατακτήσεις που καθιστούν το όλο εγχείρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον.
