Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε απέναντι στην Monaco και πλέον είναι στον τελικό της Κυριακής. Εκεί τον περιμένει ένας αντίπαλος που μόνο εύκολος δεν είναι καθώς στην φετινή σεζόν ουσιαστικά ζει την δεύτερη ζωή της. Όλοι την είχαμε ξεγράψει μετά το παιχνίδι νούμερο 2 και κατάφερε να δείξει πόσο μεγάλο club είναι με την παρουσία της στο FINAL 4. Πριν μπω στο σχόλιο για τον τελικό , θα κάνω ένα σχόλιο για τον ημιτελικό.
Ο Ουόκαπ εξέθεσε το αμυντικό πλάνο της Μονακό
Ο παίκτης ο οποίος έκρινε την αναμέτρηση κυρίως ξεκάθαρα ήταν ο Walkup. Τα 2 γρήγορα φάουλ που έκανε στο πρώτο δεκάλεπτο , έβαλαν τον Ολυμπιακό σε πρόβλημα και μπροστά και πίσω στο παρκέ. Το πόσο υπολόγιζε ο αντίπαλος πάγκος τον χειριστή των κόκκινων φάνηκε στο γεγονός ότι έβαλε επάνω του τον Ouattara , τον θεωρητικά καλύτερο αμυντικό του. Το συγκεκριμένο πλάνο φαίνονταν να λειτουργεί ( για την Monaco ) στο πρώτο 6λεπτο που ο Walkup ήταν στο παρκέ , κάτι όμως το οποίο προσωπικά θεωρώ ότι λειτούργησε σαν παγίδα για το επιτελείο της Monaco.
Το σχέδιο ήταν επιθετική άμυνα με τον Motiejunas σαν ψηλό και κλειστή άμυνα πίσω , έτοιμη να βοηθήσει στα κοψίματα των ψηλών η των περιφερειακών , κάτι που γενικά έτρεχαν όλη την σεζόν… κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο με το πλάνο που έτρεξε η Fenerbahce και λειτούργησε αποτελεσματικά στην σειρά των playoffs. Με απλά λόγια παίζοντας επιθετικά απέναντι του , ρίσκαραν να κυκλοφορήσει η μπάλα και να κάνει ο Ολυμπιακός το παιχνίδι του. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Ολυμπιακός έχασε εύκολα καλάθια η πάντα έπαιρνε κάτι γενικά από τον Motiejunas , όσο αυτός ήταν στο παρκέ και αμύνονταν στα σκριν στην μπάλα σαν ψηλός. Το γλυκό έδεσε το Γ δεκάλεπτο για τον Ολυμπιακό όταν πλέον βάζοντας τα κοψίματα των περιφερειακών στην πλάτη των παικτών που έδιναν “βαθιές”βοήθειες , η εκτελώντας τα “ισπανικά” PnR με συγκεκριμένο διαφορετικό τρόπο , εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο αυτήν την βοήθεια και βρήκαν εύκολα καλάθια.
Αυτό που προσωπικά μου προξένησε εντύπωση είναι ότι μετά από το γρήγορο τάιμ αουτ που πήρε ο Σέρβος προπονητής δεν άλλαξε ούτε τον Motiejunas αλλά ούτε και την τακτική με συνέπεια όλο αυτό να συνεχιστεί. Όπως έχουμε πει πολλές φορές φέτος , ο Ολυμπιακός είναι μια αμυντική μηχανή που θρέφεται με καλάθια στην επίθεση … όταν μπροστά βρει το καλάθι παίρνει ψυχολογία και στην άμυνα. Αυτό είναι το στοιχείο που ξεχωρίζω από αυτό το παιχνίδι χωρίς να παραγνωρίζουμε όλα τα άλλα μικρά πράγματα που πρέπει να γίνουν για να έρθει μια νίκη. Οι κόκκινοι είχαν απίστευτη ένταση στην άμυνα στο Γ δεκάλεπτο και στην κυριολεξία δεν άφησαν τον James να δει καλάθι. Όλα τα σουτ που πήρε ήταν επιπέδου James ( πολύ δύσκολα δηλαδή ) και κανένα από αυτά δεν πλησίαζε στο διχτάκι με συνέπεια να γίνει αυτό το μεγάλο σερί. Ήταν ένα ματς που σίγουρα η εμπειρία έπαιξε ρόλο καθώς η Monaco δεν φάνηκε ικανή να διαχειριστεί το κακό της μομέντουμ , “έπεσε σε μια λακούβα” και απλά κοιτουσε ψηλά για όλο το υπόλειπο ματς.
Πάμε τώρα στον τελικό. Μέσα σε 1 μέρα είναι πολύ δύσκολο να δούμε αλλαγές σε συστήματα η τακτικές. Ίσως κάποιες ομάδες να δουλεύουν κάτι για τον ημιτελικό , στον τελικό όμως υπάρχει μόνο μια μέρα να ετοιμάσεις κάτι στο γήπεδο. Η λογική λέει ότι αυτό που θα δούμε θα είναι κοντά στην εικόνα που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα. Θα σταθώ σε 2 σημεία για αυτό το παιχνίδι.
Σπρώχνουν τον χειριστή στο σουτ
Ξεκινάω από την άμυνα που παίζει στα Pick and Roll η Real. Στα 2 παιχνίδια που έπαιξαν αντίπαλοι θα έλεγα ότι η τακτική τους πλησιάζει σε αυτό που έτρεχε η Fener. Έχωντας τον Tavares κάτω από το καλάθι , σπρώχνουν τους χειριστές στο να πάρουν τις προσπάθεις , κάτι που δεν είναι στις συνήθειες του Ολυμπιακού. Είναι κάτι που κοιτώντας τα στατιστικά από τις 2 αναμετρήσεις της κανονικής διάρκειας ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Άρα ο Walkup πχ θα έχει να πάρει με διαφορετκή άμυνα τις όποιες αποφάσεις θα έχει να πάρει σε αυτό το παιχνίδι. Θα χρειαστεί σίγουρα τον αποτελεσματικό Σλούκα ( που πάντα είναι εκεί ) και σίγουρα κάποιους πόντους από τον Canaan με σουτ από ντρίμπλα.
Αμυνα ζώνης
Η Real Madrid επάνω στην ανάγκη για όλα τα κακά της μοίρας , αναγκάστηκε και έπαιζε σε μεγάλα κομμάτια των αγώνων με την Partizan , άμυνα ζώνης. Ειδικά στο παιχνίδι νούμερο 3 , έπαιξε ένα ρόλο στο να αλλάξει το μομέντουμ του αγώνα με αυτόν τον τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει αντιμετωπίσει πολύ τέτοια άμυνα και ίσως τον βγάλει έξω από τις συνήθειες του. Αυτή είναι μια εικασία αλλά θα ήταν παράλειψη όποια συζήτηση γίνεται για τον τελικό να μην έχει μέσα αυτό το σενάριο.
Αμυνα του Ολυμπιακού απέναντι στους χειριστές της Ρεάλ
Ξεκίνησα με την επίθεση των κόκκινων και τις δυσκολίες που ίσως αντιμετωπίσει , αλλά μην ξεχνάμε ότι πρέπει να παίξει και άμυνα. Η Real δεν παύει να είναι μια ομάδα που παρά τις απουσίες τις , έχει μια τρομερή γραμμή παικτών που μπορούν να διαχειριστούν την μπάλα και να είναι αποτελεσματική. Αν εξαιρέσεις τους 3 ψηλούς , οι άλλοι 9 έχουν την δυνατότητα να πάρουν το rebound και να τρέξουν απέναντι. Είναι εν δυνάμη χειριστές που μπορούν να δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα στην άμυνα του Ολυμπιακού. Η πολλοί και διαφορετική παίκτες που θα τρέξουν τα σκριν στην μπάλα δημιουργούν διάφορετικούς συνδυασμούς και ματσαρίσματα που πρέπει να είναι στο παρκέ σε διαφορετικές στιγμές του αγώνα. Πραγματικά θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε την εμπειρία των περιφερειακών Ισπανών εναντίον στην σίγουρα καλύτερη φρεσκάδα των παικτών του Ολυμπιακού.
Αμυντική Ρεάλ, αλλά... τελικός
Η Real Madrid στην διάρκεια της σεζόν ήταν μια αμυντική ομάδα κυρίως. Έχοντας σαν βάση το ίδιο πλάνο των τελευταίων ετών με βάση τον Tavares , έπαιζε ένα αρκετά ίδιο στυλ μπάσκετ σαν του Ολυμπιακού στηριζόμενοι στο σύνολο και την ομαδικότητα και παίρνοντας λίγα από πολλούς στην επίθεση. Αμυντικά κράτησε την Barcelona από τους 81 πόντους στους 66 , και το έκανε όπως όλοι την σεζόν , κρατώντας χαμηλά τα ποσοστά του αντιπάλου.
Είναι ένα παιχνίδι σίγουρα κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει καθώς είναι καθαρά θέμα μέρας. Πολλές φορές λέμε ότι ένα γραμμάριο εμπειρίας ζυγίζει ένα τόνο θεωρίας. Σε αυτό το ματς δεν μιλάμε για γραμμάρια εμπειρίας σε καμμία περίπτωση από τους περισσότερους συμμετέχοντες αθλητές αλλά για τόνους εμπειρίας.
