Ο Ανδρέας Πιστιόλης... έπιασε δουλειά στη Γαλατάσαραϊ και το Basketa.gr παρουσιάζει τους Έλληνες τεχνικούς, που βρέθηκαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με ξένη ομάδα και το τι πέτυχαν, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα για τον προπονητή από το δικό μας τόπο.
Η Ελλάδα παράγει πολλά προϊόντα, για τα οποία είναι διάσημοι. Ένα από αυτά, πια, μπορεί να είναι και… το επάγγελμα του προπονητή, αφού χρόνο προς χρόνο αυξάνονται διαρκώς οι εκπρόσωποί μας, ειδικά στην Ευρώπη, η οποία γεμίζει από ανθρώπους, που ανοίγουν τα φτερά τους έξω από το νοσηρό περιβάλλον, που είχε δημιουργηθεί εδώ και αρκετά χρόνια εντός συνόρων, μη δίνοντάς τους καμία εξασφάλιση, ότι θα έκαναν τη δουλειά τους, όπως θα ήθελαν.
Δεν πέτυχαν, φυσικά, όλοι. Είχαν, όμως, πάμπολλους λόγους να μην περιμένουν κάποια πρόταση στην Ελλάδα, αλλά να κάνουν το άλμα εκτός συνόρων, να δοκιμάσουν την τύχη τους. Και για αρκετούς αυτή η απόφαση τους έφερε την απόλυτη καταξίωση, με αρκετές επιτυχίες που έχουν εν μέρει και γαλανόλευκο «χρώμα».
Τώρα πια, ακόμη ένας που βρισκόταν ήδη για οκτώ χρόνια ως κάτοικος Μόσχας στο εξωτερικό, θα αρχίσει τα δικά του, ανεξάρτητα, «βήματα». Ο Ανδρέας Πιστιόλης έφυγε από το πλευρό του Δημήτρη Ιτούδη και, νωρίτερα, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, προπονώντας για πρώτη φορά σε ανδρική ομάδα, ύστερα από 17 χρόνια ως βοηθός και εννέα προηγούμενα στα τμήματα υποδομής του «τριφυλλιού», αποτελώντας ένα εξαιρετικό παράδειγμα ανέλιξης μέσω της αξίας.
Η προοπτική της «Γαλατά», μάλιστα, φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καθώς η «Τσιμ Μπομ Μπομ» βρίσκεται σταθερά στις κορυφαίες ομάδες της Τουρκίας με επιδιώξεις για τίτλους, με συνεχή παρουσία στην Ευρώπη, δίνοντάς του έτσι μια δυνατή πρόκληση. Το Basketa.gr, από τη δική του πλευρά, συγκέντρωσε και παρουσιάζει τους Έλληνες προπονητές, που βρέθηκαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις νωρίτερα, καθώς και το τι πέτυχαν με ξένες ομάδες, ελπίζοντας σε λίγα χρόνια να… πολλαπλασιαστούν και να συνεχίσουν να κάνουν το ελληνικό μπάσκετ διάσημο στα πέρατα της ηπείρου μας.
Δημήτρης Ιτούδης (Μπάνβιτ, ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
Δεν μπορούμε να μην ξεκινήσουμε από τον τεχνικό, που εκτός του ότι τώρα θα γίνει ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός, είναι και ο κορυφαίος ως προς τους τίτλους, ειδικά τους ευρωπαϊκούς, με δύο τίτλους στην Ευρωλίγκα. Η αρχή είχε γίνει στην Μπάνβιτ, στην οποία είχε εντυπωσιάσει στο τουρκικό πρωτάθλημα, ενώ στην Ευρώπη δεν τα κατάφερε στο δεύτερο προκριματικό γύρο τη σεζόν 2013-2014, για να φτάσει έως την φάση των «32» στο Eurocup.
Την αμέσως επόμενη χρονιά βρέθηκε στη Μόσχα για λογαριασμό της ΤΣΣΚΑ, όπου… κουράστηκε να μετρά κούπες. Πέραν της VTB League, όπου πήρε έξι σερί πρωταθλήματα (σ.σ. το 2020 δε μετρά λόγω της διακοπής εξαιτίας του κορονοϊού), η «ομάδα του στρατού» ανακηρύχθηκε και δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2016 και το 2019, με τον Ιτούδη έτσι να φτάνει τους εννέα τίτλους, μαζί με ένα Σούπερ Καπ Ρωσίας, σε μια παρουσία δοξαστική για τον ίδιο ως προς το όσα πέτυχε.
Γιώργος Μπαρτζώκας (Λοκομοτίβ Κουμπάν, Μπαρτσελόνα, Χίμκι)
Είναι ο έτερος Έλληνας προπονητής με τρόπαιο στην Ευρωλίγκα. Δεν είχε μεν την ίδια διάκριση και στο εξωτερικό, σηκώνοντας την κούπα με τον Ολυμπιακό το 2013, αλλά αυτό που πέτυχε στη Λοκομοτίβ Κουμπάν ήταν ιστορικής σημασίας, αφού το 2016 η ομαδάρα που παρουσίασε, έφτασε για πρώτη φορά στο Final Four, συμμετέχοντας μάλιστα στην τελική φάση, όπου το σήκωσε η ΤΣΣΚΑ.
Λίγους μήνες αργότερα, η Μπαρτσελόνα τον «άρπαξε», για να αντικαταστήσει τον Τσάβι Πασκουάλ, μετά τη «ζημιά» που της είχε προκαλέσει στα προημιτελικά νωρίτερα, αλλά οι πολλές ατυχείς συγκυρίες, που προέκυψαν, μαζί με τη διαχείριση ορισμένων καταστάσεων που διόλου εύκολες ήταν, τον έφεραν εκτός Καταλονίας. Το καλοκαίρι του 2017, πάντως, κάθισε στον πάγκο της Χίμκι, παρουσιάζοντας ένα σοβαρό προφίλ της έτερης ρωσικής ομάδας και φέρνοντάς τη στα προημιτελικά την πρώτη σεζόν, μαζί με τη δεύτερη θέση στη VTB League, για να απομακρυνθεί… χωρίς λόγο τη δεύτερη χρονιά και να έρθει στη θέση του πριν από την καταστροφή ο Ρίμας Κουρτινάιτις.
Φώτης Κατσικάρης (Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης, Βαλένθια, Μπιλμπάο, Λοκομοτίβ Κουμπάν, Μούρθια, Χάποελ Ιερουσαλήμ, Τενερίφη, Μάλαγα)
Πρόκειται για τον Έλληνα τεχνικό, που έγινε… Ισπανός, μα κυρίως εδώ και 17 χρόνια αποτελεί την απτή απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει ένας προπονητής από την χώρα μας, φτάνοντας μέχρι τους Γιούτα Τζαζ. Η αρχή έγινε στην Αγία Πετρούπολη, όπου με την Ντιναμό έφτασε στην τετράδα του FIBA Eurocup και, εν συνεχεία, παρουσίασε μια εκσυγχρονισμένη Βαλένθια, η οποία ανέβηκε στην πεντάδα της Ισπανίας και τα προημιτελικά του Eurocup της Ευρωλίγκα.
Αυτό ήταν το πρώτο μήνυμα για τη μεγαλύτερη επιτυχία του, η οποία ήταν το «θαύμα» της Μπιλμπάο. Εκεί έμεινε την τριετία 2010-2013, όπου μαζί με τους άλλους Έλληνες την οδήγησε στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα το 2012, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά οι Βάσκοι έπαιξαν στον τελικό του Eurocup με τη Λοκομοτίβ του Νικ Καλάθη. Η «Λόκο» ήταν μια από τις ομάδες, που ακολούθησαν στην καριέρα του, μαζί με Μούρθια, Χάποελ Ιερουσαλήμ, Τενερίφη και Μάλαγα, σύλλογοι με τους οποίους επίσης βρέθηκε στην Ευρώπη, παρουσιάζοντας ίσως το καλύτερό του έργο στη Μούρθια, και δη στο πρωτάθλημα με παρουσία στα προημιτελικά και μια νίκη επί της Ρεάλ.
Ηλίας Ζούρος (Ζαλγκίρις, Εφές, Μπουντούτσνοστ)
Ακόμη ένας Έλληνας προπονητής με μεγάλες παραστάσεις στο εξωτερικό. Η πρώτη του παρουσία, μάλιστα, ήταν στη Σατζές του Λιβάνου, αλλά η πρώτη του παρουσία σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, μετά τη διετία του στη Γαλλία, ήταν στη Ζαλγκίρις, όπου έχει μάλιστα θητεύσει δις, ήτοι το 2011 και το 2013. Η πρώτη του φορά ήταν η επιτυχημένη, με παρουσία στους «16» της Ευρωλίγκα και νταμπλ στη Λιθουανία.
Ανάμεσα στις δύο παρουσίες στο Κάουνας, υπήρξε και η Εφές, στην οποία μάλιστα υπήρξε ο πρώτος Έλληνας προπονητής ανδρικής τουρκικής ομάδας, οδηγώντας την έως τους τελικούς του πρωταθλήματος το 2012. Στην πρόταση ανανέωσης, όμως, απάντησε αρνητικά, καθώς βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τον τότε πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, αν και στο τέλος επελέγη ο Μπαρτζώκας. Με την Μπουντούτσνοστ, τέλος, βρέθηκε στην πρώτη φάση του Eurocup, αποκομίζοντας εντός συνόρων ένα double στο Μαυροβούνιο και 4η θέση στην Αδριατική Λίγκα.
Δημήτρης Πρίφτης (Ούνικς Καζάν)
Για μια τετραετία, τον θεωρούσαμε επίσης ως… Ρώσο. Η σταθερότητα, που του εξασφάλιζε η Ούνικς Καζάν, του έδωσε τη δυνατότητα να αποδώσει το έργο, που μπορούσε, με τον Έλληνα τεχνικό να καταφέρνει, προτού επαναπατριστεί για χάρη του Παναθηναϊκού, να φέρει την ομάδα στον περσινό τελικό του Eurocup, όπως και στα προημιτελικά το 2018 και τα ημιτελικά το 2019, συνδυάζοντας τις πορείες αυτές με εξαιρετικά αποτελέσματα και στη VTB League, όπως την περσινή δεύτερη θέση.
Γιάννης Σφαιρόπουλος (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
Μια πολύ μεγάλη πρόκληση βρήκε τον Έλληνα τεχνικό στο Τελ Αβίβ, μετά την τετραετία γεμάτη επιτυχίες στον Ολυμπιακό, ανάμεσα στο 2014 και το 2018. Η επόμενη τετραετία, σαν να παίρνει… ψήφο εμπιστοσύνης, τον βρήκε στη Μακάμπι, στην οποία αρκετές φορές αντιμετωπίστηκε ως ο άνθρωπος, που θα την αναδομούσε.
Κόντεψε από μια πολύ δύσκολη θέση να την φέρει στην οκτάδα το 2019 και το 2020, αν δεν τον διέκοπτε ο κορονοϊός, θα διεκδικούσε το πλεονέκτημα έδρας. Οι επόμενες δύο σεζόν, δυστυχώς, απορρύθμισαν κατά κάποιο τρόπο την ομάδα, η οποία μπορεί στις εγχώριες διοργανώσεις να σάρωνε τα πάντα, αλλά τελικά στην Ευρωλίγκα δεν έκανε το «βήμα» παραπάνω, κάτι πριν από λίγο καιρό τον οδήγησε στην έξοδο.
Στέφανος Δέδας (Γκαζιάντεπ, Χάποελ Χολόν)
Ο Έλληνας τεχνικός βρίσκεται τώρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας ως βοηθός του Ιτούδη και νωρίτερα προπονούσε την ΑΕΚ, προερχόμενος από μακρά θητεία στο εξωτερικό. Μετά από χρόνια κυρίως ως βοηθός, άνοιξε τα φτερά του στην Γκαζιάντεπ, όπου έδειξε τα πρώτα ψήγματα των ικανοτήτων του, με τις επιτυχίες στην Τουρκία να είναι πιο σημαντικές, κρατώντας την στην πρώτη οκτάδα, ενώ τη διετία 2015-2017 την κατηύθυνε και στο FIBA Europe Cup.
Ο Δέδας βοήθησε και στο να εγκαθιδρυθεί στο πρωτάθλημα η Μπαχτσεσεχίρ, που χάρη στις πορείες υπό τις οδηγίες του βγήκε στην Ευρώπη, αλλά τελικά εξαργύρωσε τη δουλειά του στο Ισραήλ, όπου με την Χάποελ Χολόν έπαιξε δις στο BCL, φτάνοντας πέρυσι μάλιστα στην οκτάδα. Παράλληλα, η ομάδα του σήκωσε και μια κούπα στη βαλκανική λίγκα.
Βαγγέλης Αγγέλου (Εφές)
Ο Χαλκιδαίος τεχνικός άλλες φορές υπήρξε βοηθός, κατά κύριο λόγο του Ίβκοβιτς, άλλες φορές ήταν στο ρόλο του προπονητή. Στην Εφές, όμως, είχε διατελέσει και στα δύο πόστα, πρώτα ως επικεφαλής της τεχνικής ηγεσίας τη σεζόν 2013-2014, προετοιμάζοντας το έδαφος για τον «Ντούντα», ο οποίος ανέλαβε την επόμενη διετία. Όταν ήταν εκείνος πρώτος, πάντως, έφερε τη σημερινή πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Top-16 και στον τελικό του Κυπέλλου Τουρκίας.
Αργύρης Πεδουλάκης (Ούνικς Καζάν)
Έκανε το μεγάλο «βήμα», μετά από ενάμιση χρόνο άκρως επιτυχημένο στον Παναθηναϊκό, με ένα πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα. Η φιλόδοξη, τότε, Ούνικς που είχε πάρει «πακέτο» το δίδυμο της Αρμάνι, Λάνγκφορντ και Τζέρελς, διαθέτοντας ήδη στο ρόστερ της τον Κώστα Καϊμακόγλου για μια διετία, του έδωσε τη δυνατότητα, όπως συνηθίζει με προοπτικές που έχουν επιδιώξεις και διεκδικούν την περαιτέρω ανέλιξή τους.
Σύντομα, όμως, η συνεργασία τους θα τερματιζόταν άδοξα, καθώς μπορεί μέσα από μια… βασανιστική προκριματική φάση να πέρασε στην Ευρωλίγκα, αλλά ούτε εντός ούτε εκτός συνόρων πήγε κάτι καλά, με τον Έλληνα τεχνικό να απομακρύνεται μόλις τον Νοέμβριο του 2014, για να αναλάβει ο Εβγκένι Πασούτιν και να οδηγήσει την Ούνικς στα ημιτελικά του Eurocup.
