Η Ελλάδα και η Λιθουανία έχουν... πολλές μνήμες να μοιραστούν στη Ρίγα, αλλά και καθεμιά τους μια νέα μεγάλη ευκαιρία να γράψει ιστορία, σε αυτή την καινούργια σελίδα των μεταξύ τους αναμετρήσεων.
Καθίστε και σκεφτείτε μια στιγμή μόνο τους παίκτες, που έχει βγάλει η κάθε χώρα. Από την εποχή των δικών μας ηρώων της εποχής 1987-1998 και των Σαμπόνις-Μαρτσουλιόνις, όπως και άλλων, στην άλλη πλευρά, παίζοντας βέβαια και για τη Σοβιετική Ένωση οι δύο τελευταίοι, σε εκείνη των επόμενων «χρυσών» επιτυχιών μας με αντιπάλους αθλητές, όπως ο Γιασικεβίτσιους, ο Σισκάουσκας, ο Ματσιγιάουσκας και όχι μόνο, για να έρθουμε στο σήμερα, με τις μεγάλες προσωπικότητες ποτέ να μη λείπουν από τις δύο ομάδες.
GREECE TO THE QUARTER-FINALS 🇬🇷 #EuroBasket | #MakeYourMark pic.twitter.com/RFHeicbThl
— FIBA EuroBasket (@EuroBasket) September 7, 2025
Από όπου κι αν το πιάσεις, οι Έλληνες και οι Λιθουανοί έχουν δημιουργήσει τις δικές τους σπουδαίες σχολές στο μπάσκετ κι έχουν «κονταροχτυπηθεί» ουκ ολίγες φορές, με τις «μάχες» τους να έχουν το δικό τους ενδιαφέρον. Δεν πρόκειται, άλλωστε, για μια απλή αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο ομάδες, αλλά μια μεγάλη «μονομαχία» ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φιλοσοφίες, δύο «φάρους» του αθλήματος, δύο χώρες που ζουν για αυτό.
Από το 1992 κι έπειτα, που η Λιθουανία έγινε εκ νέου ανεξάρτητο κράτος, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι δύο πλευρές... τα έχουν πει 27 φορές σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, αλλά και ασφαλώς ουκ ολίγα φιλικά, με τελευταίο πριν από μια ολόκληρη δεκαετία. Δικαίως, πάντως, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, αλλά κι επειδή συνήθως το διακύβευμα είναι σπουδαίο, όπως η είσοδος στη ζώνη των μεταλλίων στο αποψινό (9/9, 21:00) ματς, οι «μάχες» μας πάντοτε θα τραβούν τα βλέμματα.
Από το «Λιέτουβα, Λιέτουβα» στον... σεφτέ της Τζιρόνα
Η ελληνική ομάδα μπορεί να υπερτερεί σε νίκες σε συνολικό απολογισμό, καθώς μετρά 16 σε 27 παιχνίδια με τους Λιθουανούς, ωστόσο εκείνοι έχουν τη μερίδα του λέοντος σε επίσημα παιχνίδια, με επτά σε δέκα αναμετρήσεις και πρώτη μάλιστα στην Αθήνα το 1995, όπου το δίδυμο των Μαρτσουλιόνις και Σαμπόνις ήταν... άπιαστο, η «Λιέτουβα» επικράτησε άνετα με 89-73 κι εμείς, μη θέλοντας να δούμε νικητές τους Γιουγκοσλάβους, την υποστηρίξαμε στον τελικό, κάτι που όμως δεν έγινε πράξη.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε έναν χρόνο αργότερα με το «συντριπτικό» 99-66 υπέρ τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όμως στην Ισπανία το 1997 και, συγκεκριμένα, στην Τζιρόνα θα ερχόταν η σειρά μας με «σόου» του 15 πόντων και οκτώ ριμπάουντ του Δημήτρη Παπανικολάου, ενώ η Εθνική έφτασε τότε στην τετράδα, χωρίς να καταφέρει να γευτεί την επιτυχία της κατάκτησης ενός μεταλλίου.
Λιθουανική υπεροχή... πλην Χαμαμάτσου
Οι Λιθουανοί, όπως αναφέραμε και νωρίτερα, κυριαρχούν στα επίσημα ματς και το ίδιο συνέβη, τόσο σε μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες μας το 1999 στην Ντιζόν όσο και το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, με σαφή δική τους υπεροχή κι έχοντας ξανά μια γενιά παικτών, που λάτρευες να την παρακολουθείς.
Για εμάς, όμως, εκτός των ηρώων του 1987, τίποτα δε συγκρίνεται με την υπέροχη γενιά του 2005, η οποία έναν χρόνο αργότερα, στην Χαμαμάτσου της Ιαπωνίας, κατάφερε να καταβάλει τους Λιθουανούς για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, σε εκείνη τη μοναδική πορεία της «κατοστάρας» στους Αμερικανούς. Έναν χρόνο αργότερα, βέβαια, η παρέα του Σάρας και των υπόλοιπων παικταράδων μας πήρε το χάλκινο μετάλλιο στην Ισπανία και μας έβαλε στη βάσανο του Προολυμπιακού Τουρνουά, αν και τελικά θα ήμασταν επίσης παρόντες στο Πεκίνο.
Τελευταία σπουδαία μνήμη το... θαύμα της Πόλης
Ας λέμε την αλήθεια, το 2017 ελάχιστοι πίστευαν εκείνη την ελληνική ομάδα του Κώστα Μίσσα, που όμως ήταν ίσως κι εκείνη, που έφτασε πιο κοντά από κάθε άλλη στην τετράδα μιας μεγάλης διοργάνωσης, μαζί με εκείνη του Φώτη Κατσικάρη το 2015, σε αυτά τα 16 χρόνια «κατάρας» που ελπίζουμε με Σπανούλη στο «τιμόνι» να λάβουν τέλος. Για να φτάσουμε στην οκτάδα, τότε, χρειάστηκε να νικήσουμε μια Λιθουανία, που πρόβαλε στους «16» στην Κωνσταντινούπολη ως σαφές φαβορί, όμως εκείνη τη, συμπτωματικά, 9η Σεπτεμβρίου, κάναμε με 77-64 το... δικό μας θαύμα και πιστέψαμε στην υπέρβαση, που για έναν παίκτη παραπάνω που στερηθήκαμε απέναντι στη Ρωσία του Αλεξέι Σβεντ, δεν φτάσαμε.
Εκείνη είναι και η τελευταία σπουδαία ελληνική μνήμη από τις αναμετρήσεις με τους Λιθουανούς, που στην έδρα τους μας είχαν νικήσει το 2011 με 73-69, ενώ πρόπερσι στη Μανίλα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, με άπαντες τους βασικούς μας πρωταγωνιστές σχεδόν να απουσιάζουν, να ορθώσουμε ανάστημα μέχρι το τέλος, υποκύπτοντας και αποκλειόμενοι με 92-67.
Αναλυτικά η προϊστορία:
09/06/1992 (Πειραιάς-Φιλικό) 83-81
03/06/1995 (Λιόν-Φιλικό) 80-84
22/06/1995 (Αθήνα-Ευρωμπάσκετ) 73-89
30/06/1996 (Βερολίνο-Φιλικό) 77-57
16/07/1996 (Σικάγο-Φιλικό) 83-85
30/07/1996 (Ατλάντα-Ολυμπιακοί Αγώνες) 66-99
29/06/1997 (Τζιρόνα-Ευρωμπάσκετ) 73-66
08/07/1998 (Λευκωσία-Φιλικό) 82-68
23/06/1999 (Ντιζόν-Ευρωμπάσκετ) 64-82
23/08/2001 (Μαρούσι-Φιλικό) 75-73
16/06/2002 (Μαρούσι-Φιλικό) 78-44
20/06/2002 (Αλάσιο-Φιλικό) 84-69
17/07/2004 (Μπόρμιο-Φιλικό) 79-92
28/07/2004 (Γλυφάδα-Φιλικό) 65-64
07/08/2004 (Μαδρίτη-Φιλικό) 88-75
19/08/2004 (Ελληνικό-Ολυμπιακοί Αγώνες) 76-98
20/08/2006 (Χαμαμάτσου-Μουντομπάσκετ) 81-76
20/08/2007 (Μαρούσι-Φιλικό) 78-71
16/09/2007 (Μαδρίτη-Ευρωμπάσκετ) 69-78
26/08/2009 (Μαρούσι-Φιλικό) 75-73
17/09/2011 (Κάουνας-Ευρωμπάσκετ) 69-73
17/06/2012 (Κάουνας-Φιλικό) 82-70
28/08/2013 (Μαρούσι-Φιλικό) 80-62
16/08/2014 (Κάουνας-Φιλικό) 67-86
29/08/2015 (Μαρούσι-Φιλικό) 67-62
09/09/2017 (Κωνσταντινούπολη-Ευρωμπάσκετ) 77-64
01/09/2023 (Μανίλα-Παγκόσμιο Κύπελλο) 67-92
