Ο Έιντριαν Πέιν δεν είναι πια δυστυχώς μαζί μας και το Basketa.gr του αποτίει φόρο τιμής, παρουσιάζοντας ένα διαφορετικό του πρόσωπο, μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που τον αγάπησαν.
Ποιο είναι το νόημα, τελικά, του να είσαι ένας δημοφιλής αθλητής; Να βάζεις τα πολλά γκολ, καλάθια ή οτιδήποτε άλλο και να κάνεις το κοινό να βρεθεί σε παράκρουση; Να αποκτήσεις δόξα, πλούτη, διακρίσεις και οτιδήποτε άλλο λαχταρά η ψυχή σου; Ή μήπως να γίνεις ένα υπόδειγμα για όλη την κοινωνία μέσα από τη στάση σου ως ανθρώπου, αφήνοντας έτσι και μια κληρονομιά πίσω σου, αξιοποιώντας με ένα διαφορετικό τρόπο την φήμη σου;
Ο Έιντριαν Πέιν δεν έφτασε να έχει δημοτικότητα και περιουσία αντίστοιχη των σούπερ σταρ του ΝΒΑ. Κατάφερε, όμως, σε αυτά τα μόλις 31 χρόνια που βρέθηκε σε αυτό τον κόσμο και προτού δολοφονηθεί με άγριο τρόπο μπροστά στα μάτια της κοπέλας του, να μείνει στις καρδιές αρκετών ανθρώπων. Όχι μόνο, φυσικά, για τις επιδόσεις, αλλά και για την προσφορά του, η οποία έμεινε ανεξίτηλη στην οικογένειά του και όχι μόνο, διατηρώντας στη μνήμη τους έναν άνθρωπο, που τους έδινε ζωή, πριν κάποιοι του την πάρουν με βίαιο και αποτρόπαιο τρόπο.
Είναι κρίμα άνθρωποι, που δίνουν τόσο πολλά ακόμη και σε συνανθρώπους τους, που δε γνωρίζουν, να φεύγουν τόσο γρήγορα. Καλό είναι να θυμόμαστε, όμως, ότι αφήνουν κάτι πίσω τους και αυτό είναι ίσως το σπουδαιότερο. Το Basketa.gr παρουσιάζει ένα διαφορετικό Έιντριαν Πέιν, μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που τον αγάπησαν.
Η γιαγιά-φύλακας άγγελος που τον οδήγησε… μέχρι τη Λέισι
Η ζωή μόνο εύκολη δεν ήταν για τον Αμερικανό, που ξεκίνησε από το Ντέιτον του Οχάιο. Στα πρώτα 13 χρόνια της ζωής του, άλλωστε, έμελλε να χάσει και τους δύο γονείς του. Η οικογένειά του βρισκόταν γενικά σε δυσμένεια και δυσκολευόταν εξαιρετικά να τα βγάλει πέρα, όπως συμβαίνει σε πάμπολλές περιπτώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πατέρας του Έιντριαν, όμως, όταν εκείνος ήταν μόλις πέντε ετών, συνελήφθη και βρέθηκε στην φυλακή για κατοχή και διακίνηση ναρκωτικών, αφήνοντας μόνη η μητέρα του.
Η Γκλόρια μεγάλωσε μόνη της τα παιδιά της, αλλά δε θα βρισκόταν για πολύ καιρό ακόμη στο πλευρό τους. Οκτώ χρόνια μετά την φυλάκιση του πατέρα τους κι ενώ μαγείρευε το αγαπημένο φαγητό του Έιντριαν, που δεν ήταν άλλο από το τηγανητό κοτόπουλο, άρχισε να νιώθει αποπνικτικά από τις αναθυμιάσεις που βγάζει το τηγάνι, προσπαθώντας να πάει μέχρι το δωμάτιό της, αφού υπέφερε από άσθμα.
Η Γκλόρια ζήτησε από τον Έιντριαν να της βρει την αναπνευστική της μπουκάλα, εκείνος δεν κατάφερε να την εντοπίσει και η μητέρα του δεν τα κατάφερε. Το αποτέλεσμα ήταν να τον αναλάβει η γιαγιά του, Μέρι, μην αφήνοντας τον πατέρα του να πλησιάσει ξανά το παιδί. Αυτό ήταν και το πρώτο μεγάλο «βήμα», για να τον γλιτώσει από όλες τις… αμαρτίες της ζωής. Τον έφερε πιο κοντά στην εκκλησία, τον πρόσεχε σαν κόρη οφθαλμού και του απαγόρευσε ρητά να μπλέξει με πράγματα, που μάστιζαν τότε τη γειτονιά του, όπως τα ναρκωτικά, οι φόνοι, οι συμμορίες και πολλά ακόμη, κάτι που μέσα στα χρόνια θα εξαργύρωνε.
Η δασκάλα του, τον είχε ρωτήσει στην τάξη για τον τι θα ήθελε να κάνει στη ζωή του και αν έχει μια εναλλακτική λύση. Εκείνος της απάντησε, ότι δεν έχει ούτε πρώτο πλάνο, αλλά ούτε και εναλλακτικό. Αν ήταν ζωντανός και τον ρωτούσε σήμερα, βέβαια, θα της απαντούσε πως θα ήθελε να είναι ένας καλός μπασκετμπολίστας, μα κυρίως να είναι άνθρωπος.
Ο Έιντριαν έγινε ένας καλός παίκτης και, για αυτό το λόγο, μέσα από τις επιδόσεις του στο Λύκειο του Τζέφερσον, πολλά κολλέγια ζήτησαν να τον έχουν στις τάξεις τους, με το σπουδαίο Μίσιγκαν μονάχα να καταφέρνει να πάρει την υπογραφή του. Εκεί γνώρισε και τη Λέισι, ένα νεαρό κορίτσι που τον λάτρευε και είχε, μάλιστα, δημιουργήσει στο σπίτι της έναν τοίχο μόνο για τον Πέιν, βάζοντας εκεί είτε φωτογραφίες του είτε αποκόμματα από εφημερίδες, οτιδήποτε γενικά θα μπορούσε να τον αφορά.
Η Λέισι υπέφερε από νευροβλάστωμα εγκεφάλου, μια σπάνια μορφή καρκίνου, η οποία εμφανίζεται σε παιδιά, με τον χρόνο τους δυστυχώς να είναι μετρημένος. Ο Πέιν έμαθε για την ιστορία και στάθηκε από την πρώτη στιγμή στην οικογένεια Χόλσγουορθ. Φρόντιζε να είναι μπροστά στο παρκέ, ώστε να βλέπει τη Λέισι και να εμπνέεται, βρισκόταν στο νοσοκομείο για χάρη της και, γενικά, είχε το δικό του ρόλο στο να περάσει αυτή η δοκιμασία όσο πιο ανώδυνα γινόταν για το άτυχο κορίτσι, ώστε τουλάχιστον να φύγει από αυτό τον κόσμο ευτυχισμένο.
Οι δυο τους είχαν ανταλλάξει τηλέφωνα και καθημερινά έστελνε ο ένας στον άλλο φράσεις, που τους έδιναν κίνητρο να συνεχίσουν. Σε μια άλλη περίπτωση, η Λέισι είχε μόλις υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και για πολλές ώρες δεν είχε ανοίξει τα μάτια της. Μόλις έφτασε ο Έιντριαν και την ειδοποίησαν, εκείνη άνοιξε τα μάτια. «Σούπερμαν, ήρθες», του φώναξε, δείχνοντας το τι χαρά της έδινε η παρουσία του.
Μπορεί το κορίτσι να μην τα κατάφερε στο τέλος και να έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 2014, στην τελευταία σεζόν του στο NCAA, αλλά η οικογένειά της δεν ξέχασε τον Πέιν. Με τεράστια χαρά τον είδε να βρίσκεται στο νούμερο 15 του draft και να παλεύει να καθιερωθεί στο ΝΒΑ, να ταξιδεύει στην Ευρώπη για χάρη του Παναθηναϊκού και μετά να περνά από Κίνα, Γαλλία, Τουρκία και Λιθουανία, ενώ θα έπαιζε τώρα και στην Αλ Σαντ του Βασίλη Μπρατσιάκου, στο Κατάρ. Με λύπη και οδύνη, έχοντας πια δημιουργήσει ίδρυμα για χάρη της Λέισι, έμαθε για το σοκαριστικό του θάνατο.
«Δεν μπορώ να πιστέψω το τι συνέβη. Έχω σοκαριστεί. Έχω στενοχωρηθεί. Δεν εκπλήσσομαι που βοηθούσες έναν άνθρωπο. Δε μου κάνει έκπληξη που έψαχνες ειρήνη, είχε πάντα μια ευγενική ψυχή», ανέφερε στην αρχή της η ανακοίνωση του ιδρύματος, καθώς έγινε γνωστό πως ο Πέιν μπήκε στη μέση ενός οικογενειακού καβγά, που οδήγησε στον φόνο του.
Ο Έιντριαν Πέιν ήταν εκείνος, που ήθελε πάντα να δίνει ζωή, αγάπη, κουράγιο, ειρήνη. Το τέλος του δεν ήταν αντίστοχιο με τις αξίες, που πρέσβευε στη ζωή του, μα η μνήμη ενός τέτοιου ανθρώπου δε δύναται να ξεχαστεί…
