Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την άνοδο της Εθνικής στην 9η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της FIBA και θεωρεί πως είναι μόνο η αρχή, από τη στιγμή που τα πρώτα «βήματα» ομοψυχίας, που πάντοτε μας «εκτοξεύουν», ήδη έγιναν στο τελευταίο παράθυρο.
Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια πια. Ήταν μετά το Ευρωμπάσκετ εκείνο, όπου η Εθνική κόντεψε να περάσει στην τετράδα και δεν τα κατάφερε, επειδή δεν είχε 1-2 ετοιμοπόλεμους παίκτες παραπάνω, για να δώσει ανάσες στους βασικούς της. Ήταν εκείνη η χρονιά, όπου μας συστήθηκε η Εθνική… των κομάντο, που έπρεπε με λίγες μέρες γνωριμίας να πάρει αποτέλεσμα στο Λέστερ.
Από το σουτ εκείνο του Αθηναίου στην παράταση πέρασε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και το θυμόμαστε σαν να ήταν χθες. Και πράγματι, η Εθνική πέρασε σε μια επόμενη μέρα, όπου δεν παίζουν μόνο… τα κομάντο. Όπου η λέξη αυτή, τοποθετούμε τους παίκτες που δέχθηκαν την πρόκληση παρότι γνώριζαν, ότι δε θα είχαν καμία σοβαρή πιθανότητα να βρεθούν στην αποστολή για την τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης, καθώς θα έπαιρναν θέση εκείνοι της Ευρωλίγκα.
Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μετά τους 27 διαφορετικούς παίκτες των δύο προηγούμενων προκριματικών φάσεων, η Εθνική συνεχίζει να αντλεί παίκτες από τη δική της δεξαμενή, εγχώρια και διεθνή, αλλά την ίδια ώρα οι πρωταγωνιστές που δεν μπορούσαν τότε να είναι παρόντες, φωνάζουν «παρών» και βρίσκονται στη διάθεσή της. Αυτό ήταν και το πιο ισχυρό μήνυμα, που έφερε η δυάδα των αγώνων με την Τουρκία.
Οι νίκες ήταν σπουδαίες κόντρα στους γείτονες και σημαίνουν πολλά, μα κυρίως αυτή η εικόνα ομοψυχίας σήμαινε ακόμη περισσότερα. Μπορεί οι παίκτες της Ευρωλίγκα να χρειάστηκε μέσα στις ήδη υπάρχουσες υποχρεώσεις τους να οφείλουν να συντονιστούν με τη «γαλανόλευκη», παίρνοντας τα συστήματα… σε ένα χαρτάκι λίγες ώρες πριν από τον αγώνα των Λιοσίων, αλλά το πάθος, η θέληση, η ομόνοιά τους μαζί με ένα αθηναϊκό κοινό, που «διψούσε» να δει την Επίσημη Αγαπημένη, άφησαν μια μεγάλη υπόσχεση για το μέλλον.
Η παρουσία των συγκεκριμένων αθλητών έστειλε κι άλλα μηνύματα. Από τη μία εξέθεσε εκ νέου την πεισματική άρνηση κυρίως της Ευρωλίγκα να συμπορευτεί με τα «παράθυρα», τα οποία αποφάσισε να σαμποτάρει αφού γνώριζε πως θα έρθουν και πριν επεκταθεί η διοργάνωσή της, από την άλλη έδειξε πως όσα έκαναν εκείνα τα κομάντο δεν ήταν λίγα.
Η κληρονομιά που άφησαν εκείνοι οι παίκτες ήταν εξαιρετικά σημαντική, υπενθυμίζοντας το τι σημαίνει η αγάπη για το εθνόσημο και η πάλη έναντι κάθε συνθήκες, ώστε να επιτευχθεί ο σκοπός. Το πέτυχαν σε δύο περιπτώσεις και ενέπνευσαν, ώστε να πάρουν την απόφαση και να αγωνιστούν και εκείνοι, που θεωρητικά θα ήταν διαθέσιμοι είτε σε κάποιο παράθυρο εκτός άλλων διοργανώσεων είτε θα εμφανίζονταν απλά στην τελική φάση ενός Ευρωμπάσκετ ή ενός Μουντομπάσκετ.
Ο Σλούκας, ο Παπαγιάννης, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης και ο Λαρεντζάκης έγιναν… κι εκείνοι κομάντο μαζί με τους υπόλοιπους, που γνώριζαν ήδη τι σημαίνει η συνθήκη των παραθύρων. Το αποτέλεσμα ήταν εμφανές στο παρκέ, αντικατοπτρίζοντας την επιθυμία τους να αγωνιστούν για την Εθνική. Πήραν δύο καθοριστικά αποτελέσματα για την πρόκριση στο Μουντομπάσκετ και η «γαλανόλευκη» ανέβηκε μια θέση πιο ψηλά, έχοντας την 9η στην παγκόσμια κατάταξη της FIBA.
Όλα αυτά αποτέλεσαν την επιβράβευση όσων θύμισαν… ότι είμαστε όλοι κομάντο, με την υπόσχεση για κάτι ακόμη καλύτερο στο μέλλον, δημιουργώντας ξανά αυτό το πάθος για την Εθνική, που κάποτε είχε «εκτοξεύσει» το ελληνικό μπάσκετ.
