Λίγες ώρες πριν την έναρξη της 8ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκας, βρίσκουμε την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εφές στην 15η θέση της βαθμολογίας με ρεκόρ 2-5. Η τουρκική ομάδα δείχνει να υποφέρει για ακόμα μια φορά στην κανονική περίοδο και αν δούμε πέρα από τα αποτελέσματα, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η προβληματική αυτή αγωνιστική εικόνα διαρκεί παραπάνω από 1 χρόνο. Εκεί ακριβώς όμως έγκειται και όλη της η δύναμη.
Διαθέτει στα πρόσωπα των Μίσιτς και Λάρκιν αδιαμφισβήτητα δύο από τους καλύτερους 5 παίκτες της διοργάνωσης, οι οποίοι στα μεγάλα παιχνίδια μπορούν να την πάρουν από το χέρι και να την οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρόλ’αυτα, η Εφές των δύο τελευταίων ετών δεν θυμίζει σε τίποτα την Εφές που κατέκτησε το παρθενικό της τρόπαιο στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση το 2021 ή ακόμα περισσότερο την Εφές που με μαέστρο τον Λάρκιν κυριάρχησε στην Ευρωλίγκα και είδε τα όνειρα της να σβήνουν εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού.
Η απουσία του βραχύσωμου γκαρντ είναι προφανώς τεράστια, όμως τα περσινά δείγματα γραφής δεν δημιουργούν την αίσθηση πως η επιστροφή του θα δώσει την ώθηση για να δούμε και πάλι την ομάδα που σκόρπιζε τρόμο στη Γηραιά Ήπειρο με τον τρόπο που ζωγράφιζε στο παρκέ. To συγκρότημα του Εργκίν Αταμάν δεν επιβάλλει το παιχνίδι του όπως άλλοτε, ο τρόπος που κυκλοφορεί την μπάλα στην επίθεση παρουσιάζει αδυναμίες και η επιτυχία του βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ατομική ποιότητα των παικτών του σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την περσινή σεζόν, η πρόκριση της Εφές στην 8αδα της Ευρωλίγκας κρεμόταν σε μια κλωστή πριν την αποχώρηση των ρωσικών συλλόγων από τη διοργάνωση. Η συνέχεια είναι γνωστή, οι όποιες αναλύσεις των αγώνων της έχουν μείνει στο παρελθόν, και σε καμία περίπτωση δεν επιχειρούμε την απαξίωση των επιτυχιών της, ειδικά από τη στιγμή που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο εκρηκτικός τεχνικός της έχει κάθε δίκιο να φωνάζει πως το σύνολο του αδικήθηκε από την ματαίωση της σεζόν 2019-2020. Αυτό όμως που επιβεβαιώνεται είναι ο κανόνας που λέει ότι μια πρωταθλήτρια ομάδα υφίσταται σημαντική φθορά από χρόνο σε χρόνο και η πρόκληση να παραμείνει στο κορυφαίο επίπεδο της απόδοσης της γίνεται εκθετικά δυσκολότερη.
Το κενό του Κρούνο Σιμόν μοιάζει δυσαναπλήρωτο, ενώ το πλήρωμα του χρόνου έχει πλήξει αθλητές κλειδιά όπως ο Ντάνστον και ο Μπομπουά. Ο Κροάτης φόργουορντ συγκεκριμένα έπαιξε νευραλγικό ρόλο στην επίθεση της πρωταθλήτριας Ευρώπης, καθώς μπορούσε να απειλήσει τόσο με πρόσωπο όσο και με πλάτη στο καλάθι ενώ παράλληλα ήταν ένας εξαιρετικός δημιουργός. Η τωρινή έκδοση της Εφές παίζει πολύ πιο στατικό μπάσκετ ενώ και αμυντικά δεν αγωνίζεται με την απαιτούμενη ενέργεια, τουλάχιστον σε σταθερή βάση.
Επικεντρώνοντας την προσοχή μας στα 7 φετινά παιχνίδια της στην Ευρωλίγκα, μπορούμε να εντοπίσουμε το πρόβλημα παρατηρώντας απλά ορισμένα στατιστικά, τα οποία εν προκειμένω λένε την αλήθεια. Η τουρκική ομάδα μετρά 15.3 ασίστ κατά μέσο όρο(14η στη σχετική λίστα) με σχεδόν τις μισές(7.1) να προέρχονται από τον Βάσα Μίσιτς και τους υπόλοιπους γκαρντ μαζί να προσφέρουν λιγότερες από 4. Το μέτριο ποσοστό ευστοχίας της πίσω από τη γραμμή του τριπόντου(33.5%) οφείλεται περισσότερο στην δυσκολία εύρεσης καλών επιλογών και λιγότερο στην έλλειψη ικανών σουτέρ.
Η διοργάνωση βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της στάδια και η Εφές έχει την κλάση και την νοοτροπία νικητή που απαιτείται για να εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση της. Από την άλλη το φετινό προφίλ της Ευρωλίγκας, στην οποία οι μονομάχοι δείχνουν πιο κοντά σε επίπεδο από ποτέ, η πρόκριση της στην 8άδα θα δυσκολέψει επικίνδυνα αν ο Εργκίν Αταμάν δεν μπορέσει να λύσει σύντομα τους γρίφους που είναι δεδομένο ότι τον απασχολούν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι παρά τον περσινό θρίαμβο άκουσε τον κώδωνα του κινδύνου που ηχούσε στα αυτιά του, και επιχείρησε να ανανεώσει την ομάδα του, άσχετα αν μέχρι στιγμής τα νέα πρόσωπα δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τη χημεία που θα ήθελαν.
