Είναι να απορεί κανείς πώς η διοίκηση της ΤΣΣΚΑ... παράκουσε τον υιο Γκομέλσκι που με το ατράνταχτο επιχείρημα «δεν κάνει», ζητάει κάθε τρεις και λίγο την απομάκρυνση του Δημήτη Ιτούδη από την ομάδα. Ποιος ξέρει, ίσως να ζύγισαν λίγο περισσότερο οι δύο Ευρωλίγκες που έχει πάρει, οι πέντε VTB, οι κάμποσοι ατομικοί τίτλοι προπονητής της χρονιάς στις διοργανώσεις του και πάει λέγοντας.
Για να το σοβαρέψουμε. Η χθεσινή ανανέωση της συνεργασίας του υπερ επιτυχημένου Ελληνα προπονητή με τους Μοσχοβίτες, ανοίγει τον δρόμο για να... αγγίξει τη δεκαετία σε έναν από τους πιο δύσκολους, απαιτητικούς και συνάμα ηλεκτρικούς πάγκους του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ενας απαιτητικός οργανισμός με δύσκολους διοικούντες και την διαρκή πίεση για τίτλους και μόνο τίτλους. Ο Ιτούδης πήγε κι έδεσε. Και έφερε φυσικά. Τίτλους, εμπιστοσύνη, σταθερότητα. Λογικά για τον Ιτούδη οι διέξοδοι για χαλάρωση από την εξαντλητική και ψυχοφθόρα πίεση του πρωταθλητισμού είναι μετρημένες στα δάκτυλα. Μία... ο Γκομέλσκι και άλλη λογικά οι συμπατριώτες του... επιστήμονες του μπάσκετ. Οι «έλα μωρέ με τέτοια ρόστερ κι εγώ θα το έπαιρνα». Ευτυχώς για τον ίδιο, έφυγε νωρίς και γλίτωσε.
Με τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα στις 16 από τις 18 γνωστές ομάδες της Ευρωλίγκας της επόμενης περιόδου, το ελληνικό μπάσκετ δικαιούται να καμαρώνει σα... γύφτικο σκερπάνι για τους προπονητές του. Για τον πολύ απλό, μα καθόλου απλοϊκό λόγο, ότι 1/4 εξ αυτών είναι Ελληνες.
Ο Δημήτρης Ιτούδης ο ο οποίος σε λίγες μέρες θα πάει να διεκδικήσει την τρίτη Ευρωλίγκα της καριέρας του ως πρώτος προπονητής, γιατί έχει και άλλες πέντε ως συνεργάτης του Ομπράντοβιτς.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ο οποίος έχει κι αυτός μία στη συλλογή του, καταφέρνοντας το σπάνιο back to back του Ολυμπιακού, στον οποίο έχει επιστρέψει και θέλει να τον ξαναβάλει σε τροχιά επιτυχιών. Ο μοναδικός που δουλεύει σε ομάδα της χώρας, αλλά έχει γράψει στο κοντέρ και την μεγάλη επιτυχία με την πρόκριση της Κουμπάν στο F4, τον «βαρύ» πάγκο της Μπαρτσελόνα και τη Χίμκι.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έπαιξε δυο φορές τελικό με τον Ολυμπιακό και πλέον είναι σε ένα από τα πολύ βαριά ονόματα της διοργάνωσης, τη Μακάμπι. Εχει κερδίσει εμπιστοσύνη, του έχουν δοθεί τα κλειδιά για να επαναφέρει την ομάδα στη λεωφόρο των επιτυχιών.
Ο Δημήτρης Πρίφτης τέλος, στο σουτ δεν έβαλε στο παλμαρέ του ευρωπαϊκό τρόπαιο, αλλά έβαλε ένα λμαπρό αστέρι παίρνοντας από το χεράκι την Ούνικς και οδηγώντας την στον τελικό αποκλείνοντας το μεγάλο φαβορί τη Βίρτους και αρπάζοντας ένα εισιτήριο για την Ευρωλίγκα.
Δίπλα σε αυτούς και ένα επιτελείο Ελλήνων συνεργατών με ουσιαστική συνεισφορά στις επιτυχίες και πολύτιμες προσθήκες στο βιογραφικό τους. Ο Ανδρέας Πιστιόλης με τον Κώστα Χατζηχρήστο στη Μόσχα, ο Βασίλης Γεραγωτέλλης στο Τελ Αβίβ, ο Θωμάς Νίκου, ο Βασίλης Σύμτσακ και ο Χάρης Γλάρος στο Καζάν, όπου φυσικά υπάρχει και ο... ριζωμένος Κώστας Καϊμακόγλου στους παίκτες. Αυτά για τα ξενιτεμένα επιτελεία, αφού στον Ολυμπιακό αυτονόητα υπάρχει μια αμιγώς ελληνική ομάδα. Και φυσικά, υπάρχει κι ένας συνεργάτης μη Ελληνα πρώτου προπονητή. Ο Διαμαντής Παναγιωτόπουλος ο οποίος κέρδισε την εμπιστοσύνη του Τσάβι Πασκουάλ από τη συνεργασία τους στον Παναθηναϊκό και η δική του επιλογή για τη Ζενίτ έχει ιδιαίτερη σημειολογία και... συντελεστή δυσκολίας.
Η Ελλάδα μπορεί με στοιχεία πια να μιλάει για την προπονητική της σχολή. Γιατί και το ότι η... σωβινιστική ACB έχει αφομοιώσει πλήρως σαν δικό της τον Φώτη Κατσικάρη είναι σημαντικό και η παρουσία του Στέφανου Δέδα στη Χολόν είναι σημαντική και οι Κινέζοι με το μπόλικο χρήμα και την όχι μπόλικη τεχνογνωσία, συχνά - πυκνά Εληνες προπονητές καλούν και εμπιστεύονται για να τους βάλουν στον σωστό το δρόμο.
