Φαντάζεστε την Εθνική μας με έναν παίκτη από τους δύο «αιώνιους» συνολικά, να διεκδικεί το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα; Με παίκτες του Κολοσσού, του Προμηθέα, του Απόλλωνα, του Περιστερίου, της Καρδίτσας, άντε και έναν νατουραλιζέ; Οχι, δεν τη φαντάζεστε. Διότι ούτε στη φαντασία μπορεί να δουλέψει κάτι τέτοιο.
Στον μεγάλο τελικό του Ευρωμπάσκετ, θα αναμετρηθούν τα δύο κορυφαία αναπτυξιακά προγράμματα της ηπείρου. Το γαλλικό και το ισπανικό. Χρειάζονται... τόμοι για να αναλυθεί το πλάνο που εδώ και χρόνια ακολουθείται αλλά και διαρκώς εξελίσσεται στις δύο χώρες, για να ακολουθούνται και οι επιταγές της κάθε εποχής. Δεν είναι τυχαίες φυσικά και οι συνεχόμενες επιτυχίες τους στις μικρές ηλικιακές βαθμίδες. Οι Ισπανοί φέτος ήταν μέσα σε όλα τα μετάλλια. Και τα προηγούμενα χρόνια γεμάτοι επιτυχίες, όπως και οι Γάλλοι.
Οταν όμως φτάσει η ώρα οι μικροί να... μεγαλώσουν, έχουν και κάπου να παίξουν μπάσκετ. Εχοντας μεγαλώσει με σωστές νοοτροπίες, με σωστή εκμάθηση των βασικών του αθλήματος, με ενιαίο πρόγραμμα σε όλες τις ηλικίες των εθνικών και με αυστηρές προδιαγραφές, όταν είναι έτοιμοι, θα παίξουν. Στη χώρα τους και σε κανονικό πρωτάθλημα.
Παρένθεση, επειδή είπαμε για αυστηρές προδιαγραφές. Την τελευταία φορά που η Κρήτη είχε φιλοξενήσει ένα παγκόσμιο εφήβων, το 2019, είχε γίνει μια έρευνα της FIBA αν δεν κάνω λάθος λίγο πριν την έναρξη, για το πόσοι από τους νεαρούς παίκτες είχαν ατζέντη. Από τις 16 ομάδες είχαν εκπρόσωπο καμια 15αριά παίκτες. Οι 5, το πολύ μπορεί και λιγότεροι, ήταν από τις 15 ομάδες. Οι υπόλοιποι από μία. Την... Ελλάδα. Πάμε παρακάτω, κλείνει η παρένθεση.
Φτάνει λοιπόν η ώρα ο, Ισπανός ή ο Γάλλος να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ. Και μπορεί να το κάνει στη χώρα του όπου υπάρχει λίγκα και πρωτάθλημα. Διότι στην Ελλάδα ούτε το ένα υπάρχει, ούτε το άλλο. Εχει περάσει το πρώτο μισό του Σεπτεμβρίου και σε ένα πρωτάθλημα που ετσιθελικά μια νύχτα έγινε 12 ομάδων, η μία... σχεδόν υπάρχει, όπως και το πρόγραμμα των αγώνων. Βγήκαν κάποιες αγωνιστικές και κανείς δεν ξέρει πότε θα γίνουν. Μέρες και ώρες. Ισπανοί και Γάλλοι κανα δίμηνο τώρα έχουν βγάλει όλους τους αγώνες με ημέρες, ώρες και τηλεοπτική κάλυψη. Πώς είπατε; Δεν έχει ακόμα κανάλι το ελληνικό πρωτάθλημα; Ούτε χορηγό; Μάλιστα. Τσίρκο λοιπόν, με αποδείξεις.
Στις χώρες λοιπόν, που έχουν από μια πρωταθληματάρα των 18 ομάδων η καθεμία, όπου οι ομάδες ξέρουν τα έσοδά τους και παίρνουν παικταράδες και μπορούν να κάνουν προγραμματισμό, εκεί υπάρχει και άπλετος χώρος για τους καλά εκπαιδευμένους νεαρούς αθλητές της χώρας να πάρουν ευκαιρίες, να γίνουν πρωταγωνιστές, να δείξουν την αξία τους, να είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Για να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους και στο ανώτατο επίπεδο της Εθνικής ομάδας και να το κάνουν με επιτυχία.
Διότι εκεί στα 23 ο παίκτης δεν είναι «νεαρός και εξελίξιμος», εκεί αυτά τα στάδια τα περνάνε στα 18, όταν στο δικό μας πρωτάθλημα... δεν τους βλέπουν τους Ελληνες. Προφανώς και ένα καλό πρωτάθλημα στη χώρα μας δε θα σήμαινε αυτόματα επιτυχίες. Είναι πολύ μεγάλη η διαδικασία που πρέπει να στηθεί και να ακολουθηθεί για να υπάρχει σοβαρό θεμέλιο παραγωγής παικτών, αφού και στις μικρές ηλικίες τα αποτελέσματα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Η διοίκηση της ΕΟΚ όμως δείχνει έντονη κινητικότητα προς την κατεύθυνση των επαφών με ξένες ομοσπονδίες, δείχνει μεγάλη διάθεση να πάρει τεχνογνωσία και δεν θεωρεί ότι τα ξέρει όλα, δείχνει και μια πρόθεση οργάνωσης όλης αυτής της διαδικασίες με επαρκή επάνδρωση και στελέχωση όλων των απαραίτητων θέσεων.
Επειδή ο Ελληνας το αγαπάει το μπάσκετ και αν πάρει μπροστά η μηχανή θα ξαναβγούν φουρνιές «γεμάτες» και δεν θα είναι η εξαίρεση οι παίκτες με δυνατότητες διάκρισης, καλό θα είναι να φτιάξουμε και κανα πρωτάθλημα της προκοπής. Επαψε να είναι αστείο πια ο αδιοίκητος ΕΣΑΚΕ που απλά εξυπηρετεί ισορροπίες, δίνει κάποια προνόμια και προκαλεί το γέλιο όσων βλέπουν τα στοιχειώδη. Το κάποτε κορυφαίο πρωτάθλημα στην Ευρώπη απέχει πια πολύ από την πρώτη πεντάδα σοβαρών πρωταθλημάτων της ηπείρου μας και αυτό έχει επίσης σημαντικό αντίκτυπο στη μεγάλη βιτρίνα.
