Ο Δάνης Κατρανίδης έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας μια τεράστια παρακαταθήκη πίσω του και τελευταίο ρόλο αυτόν του Παύλου Γιαννακόπουλου, που αν προσέξει κανείς τους συμβολισμούς, δεν ήταν απλά η ενσάρκωση ενός ακόμη προσώπου, μα κάποια πράγματα πολύ σπουδαιότερα.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε απόλυτο δίκιο, που τον ξεχώρισε ως νεαρό ηθοποιό από πολύ νωρίς. Από τις συνεργασίες τους σε μιούζικαλ και παραστάσεις, ακολούθησε μια αξιοζήλευτη καριέρα στον χώρο της υποκριτικής για τις επόμενες πολλές δεκαετίες, φτάνοντας στο «πατήσει» ακόμη και αυτή, που διανύουμε τώρα.
Με εμβληματικούς ρόλους στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Η φυσιογνωμία του, η φωνή του, το υποκριτικό ταλέντο του και ρεπερτόριο, «σημάδεψαν» τον καλλιτεχνικό χώρο για πάντα, με τέτοιο τρόπο μάλιστα, που ουδέποτε επισκιάστηκαν από την προσωπική του ζωή, όπως συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις. Όχι ότι δεν έγιναν γνωστές ιστορίες μέσα στα χρόνια, με πιο χαρακτηριστικό το μεγάλο έρωτα με την, επίσης ανεπανάληπτη ηθοποιό, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, όμως σε καμία περίπτωση δε γινόταν συζήτηση για το όνομά του γύρω από αυτό το θέμα.
Ο Δάνης Κατρανίδης αποτέλεσε έναν κύριο του καλλιτεχνικού χώρου, που σύσσωμος θρηνεί από χθες (1/9) την απώλειά του. Η μοίρα τα έφερε έτσι, δε, ώστε μια εμβληματική μορφή στον χώρο του, σαν και του λόγου του, να ενσαρκώσει μια από τις σπουδαιότερες στον επιχειρηματικό και τον αθλητικό κόσμο. Ναι, τώρα που το σκεφτόμαστε, το σκηνικό «δένει» εξαιρετικά, η αυλαία για πολλούς λόγους έπρεπε να πέσει με το ρόλο του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Δεν ήταν απλά ένας ρόλος για τον Παύλο Γιαννακόπουλο
Όταν έγινε γνωστό το βασικό δίδυμο της ταινίας «Ταξίδι στα Αστέρια» για τα 100 χρόνια του τμήματος μπάσκετ του Παναθηναϊκού, υπήρξε ήδη ενθουσιασμός. Ο Δάνης Κατρανίδης με τη διαχρονικότητά του, ο Αργύρης Πανταζάρας ως ένας από τους κορυφαίους, για πολλούς ο καλύτερος ηθοποιός των νεότερων γενεών, οι δυο τους μοιάζοντας σε ένα βαθμό φυσιογνωμικά με τον Παύλο και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Αυτή, όμως, ήταν μόνο η επιφανειακή ανάγνωση, όπως θα έδειχνε το μέλλον, για την ενσάρκωση αυτών των δύο ρόλων, και δη εκείνον του Παύλου από τον Κατρανίδη. Όπως έγινε γνωστό, μετά από αυτό το ρόλο δεν εμφανίστηκε ξανά δημόσια και, φυσικά, δεν έπαιξε κάπου αλλού, παλεύοντας μέχρι τέλους με τα προβλήματα υγείας, που αντιμετώπισε, αλλά υποκύπτοντας τελικά στα 75 του χρόνια.
Και όλο αυτό έγινε εντελώς αθόρυβα. Όπως ο Παύλος Γιαννακόπουλος, λίγο λίγο και αθόρυβα, όπως εξέφραζε τον ίδιο και την οικογένειά του, έτσι και ο Δάνης Κατρανίδης, με τον ίδιο τρόπο, έριξε σιγά σιγά τη δική του αυλαία. Και δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος, από το να το κάνει έχοντας υποδυθεί, στον τελευταίο του ρόλο, έναν άνθρωπο με τον οποίο, μάλλον, είχαν αρκετά κοινά, όπως διαπιστώνουμε.
Το έβλεπε κανείς και στον τρόπο, με τον οποίο έπαιζε στην ταινία. Για όσους έμαθαν καλύτερα μέσα στα χρόνια τον Παύλο Γιαννακόπουλο, αποτύπωσε εξαιρετικά τον άνθρωπο, που ως τρέλα του είχε τον Παναθηναϊκό και, παρότι δημιούργησε «κολοσσούς» όπου βρέθηκε, επιχειρηματικά και αθλητικά, διατήρησε την απλότητα του χαρακτήρα του έως το τέλος.
Έβλεπε κανείς, δε, το πώς απολάμβανε ο Δάνης Κατρανίδης το ρόλο του. Από τη στιβαρότητα που έβγαζε στις διαπραγματεύσεις με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον οποίο υποδύθηκε ο Γιώργος Γάλλος, και τις χαλαρές τους στιγμές με ιδιαίτερες κουβέντες στα πέντε ευρωπαϊκά, που κατέκτησαν μαζί, μέχρι τους Ελβετούς που... ξέχασαν στην Αθήνα, για να δουν το δεύτερο αστέρι να ράβεται στη Θεσσαλονίκη.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο Αργύρης Πανταζάρας πρόσφερε ένα ιδιαίτερο «αντίο» στον ηθοποιό, του οποίου έγινε για τις ανάγκες αυτής της ταινίας ο κινηματογραφικός του γιος. Και οι δυο τους μαζί, στις κοινές τους σκηνές, παρουσίασαν με μοναδικό τρόπο τη μετάβαση από τη μια γενιά στην άλλη. Όχι μόνο στην οικογένεια Γιαννακόπουλου, αλλά και σαν να έδινε την... ευλογία του ο Δάνης Κατρανίδης στις επόμενες γενιές ηθοποιών, δείχνοντας να κοιτάζει με μια ιδιαίτερη τρυφερότητα, όχι μόνο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, όπως θα έπρεπε στο ρόλο του, μα και τον ίδο τον Αργύρη, ως εκπρόσωπο αυτών των γενεών.
Η σκηνή στο τέλος, ειδικά, όπου οι δυο τους συναντούν ένα... τσούρμο από παιδιά στο ανοικτό γήπεδο, με την κουβέντα τους που προηγήθηκε νωρίτερα, είναι απόλυτα χαρακτηριστική όσων ήδη περιγράψαμε, σε μια ταινία, που τελικά δεν είχε συμβολισμούς μόνο για τους «πράσινους», αλλά και για τους ίδιους τους βασικούς πρωταγωνιστές της.
Κάπως έτσι, ο Δάνης Κατρανίδης έκανε το δικό του «Ταξίδι στα Αστέρια» πια. Ένα ταξίδι, που είχε την αυλαία που της άρμοζε, για μια εμβληματική μορφή του χώρου της υποκριτικής, που υποδύθηκε στον τελευταίο του ρόλο μια μοναδική προσωπικότητα του επιχειρηματικού και αθλητικού κόσμου...
