Υπάρχει μια διαπίστωση που χρόνο με το χρόνο εντείνεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτή που λέει ότι όλο και αυξάνονται οι ξένοι παίκτες που έρχονται στις ομάδες μας και μέχρι το, όχι πολύ μακρινό, παρελθόν δεν θα είχαν θέση στα ελληνικά γήπεδα ούτε ως θεατές.
Υπάρχει μια ακόμα διαπίστωση που εδραιώνεται με πλήθος παραδειγμάτων. Οτι πλέον το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ένα καλό σκαλοπάτι για όσους θέλουν να κάνουν καριέρα στα... σοβαρά πρωταθλήματα. Ενα πρωτάθλημα δηλαδή που ακόμα παρακολουθείται ανά την Ευρώπη, αλλά μόνο από ανθρώπους των ομάδων και μόνο για να ανακαλύψουν παίκτες.
Σε όποιο επίπεδο κι αν κοιτάξουμε, υπάρχουν παραδείγματα. Από το ανώτατο που παίκτες με καλές χρονιές στην «ελίτ» των ελληνικών ομάδων που θα βρουν συμβόλαιο στην ΤΣΣΚΑ, τη Μακάμπι, τη Ρεάλ, τη Μπαρτσελόνα, μέχρι τα χαμηλά που γίνεται ο κακός χαμός.
Είναι οξύμωρο ότι στο Μεσολόγγι... χτυπούσαν το κεφάλι τους όταν άρχισαν να βλέπουν πόσο τους «βγήκαν» ο Μπράουν και ο Γκριν. Ο ένας έφυγε για τη Γερμανία, την προηγμένη για όποιος βλέπει καθαρά Γερμανία, τον άλλο φοβούνται πότε θα ακούσουν τον... ήχο του μέιλ.
Στη Λάρισα από σπόντα δεν έχασαν τον Ουέμπ για το Βελιγράδι, κάτι που ίσχυσε και με τον Γκόινς του Κολοσσού, στο Λαύριο που στοχεύουν συστηματικά ρούκις έχουν σε διάφορες χώρες «δικά τους παιδιά» να κάνουν πλέον την καριέρα τους. Τυχαία παραδείγματα, ελάχιστα σε σχέση με όσα θα μπορούν να καταγραφούν με λεπτομερή αναζήτηση και ξαναλέμε, σε όλα τα επίπεδα
«Η οικονομική κρίση» είναι μια εύκολη καραμέλα για όποιος δε θέλει να δει τη σκληρή πραγματικότητα. Είναι πάρα πολλά άλλα, δυστυχώς λεπτομέρειες για κάποιους που δεν θα έπρεπε να τις αντιμετωπίζουν έτσι. Ισως από μόνος του ο «καταχωνιασμός» της πλειοψηφίας των αγώνων κάπου στο διαδίκτυο και η παντελής έλλειψη «επαφής» με τους πρωταγωνιστές μετά τη λήξη των αγώνων σε πολλές περιπτώσεις, μαρτυρά πολλά και για το πόσο... ενθουσιασμένοι είναι στην ΕΡΤ με το... προϊόν.
Κάποτε οι ατζέντηδες είχαν την Κύπρο για «σκαλοπάτι» προς τον μπασκετικό παράδεισο, την Ελλάδα. Πήγαιναν παίκτες εκεί και τους έλεγαν κοντά είναι, μιλάνε ίδια γλώσσα, είναι πατρίδα, υπάρχει πιο εύκολη επαφή να διεκδικήσεις το όνειρο. Κάποτε δεχόταν πρόταση από την Ελλάδα παίκτης από την πρώτη κατηγορία του Ισραήλ και ερχόταν.... κολυμπώντας.
Οποιος παρακολουθεί ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και όχι μόνο ACB ή Τουρκία και Ιταλία που υπάρχουν σε ελληνικά κανάλια, κατανοεί πολλά. Την Πολωνία να δεις... χαζεύεις. Καλά, για Γαλλία και Γερμανία δε μιλάμε. Στη μπασκετική κοινότητα όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και η αλήθεια δεν κρύβεται. Αυτή, λοιπόν, λέει ότι το ελληνικό πρωτάθλημα πλέον είναι απλά ένα σκαλοπάτι και όχι ένα όνειρο ζωής και καριέρας. Κύκλος είναι και γυρίζει; Θα δείξει, αν και τραβάει σε μάκρος αυτή η ιστορία για να μπορεί κάποιος να αισιοδοξεί.
