Για να είσαι μια (αθλητική) ζωή μέλος μεγάλου κλαμπ και να μην έχεις εχθρό για δείγμα στη χώρα, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Είτε να περνάς... αδιάφορος, είτε να έχεις το χάρισμα. Σαν αυτό που έχει έμφυτο ο Γιώργος Πρίντεζης, ο οποίος όχι μόνο πέρασε (σχεδόν) όλη την τεράστια καριέρα του στον Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι «αρρωστάκι» οπαδός κι όμως πάντα είχε την αναγνώριση και τον σεβασμό των αντιπάλων.
Ο Γιώργος δεν είχε ανάγκη ποτέ να προσπαθήσει να δείξει κάτι. Ούτε και να κρύψει. Τιμούσε την ομάδα που του πρόσφερε επαγγελματική στέγη και ήταν και αυτή που υποστήριζε από μικρό παιδί, πάλευε για το καλό της, αλλά ούτε κακώς εννοούμενα οπαδιλίκια πούλησε ούτε επιχείρησε έστω να μειώσει ποτέ αντίπαλο.
Ο Γιώργος έτσι είναι σαν άνθρωπος. Εγινε σταρ πρώτης γραμμής, πρωτοκλασάτος παίκτης μεγάλης ομάδας, αλλά ούτε φτιασιδώθηκε ποτέ ούτε... μεγαλοπιάστηκε με πράγματα που δεν ένιωθε. Και το μικρόφωνό του έπαιρνε σε γλέντια να τραγουδήσει αφού πάντα το αγαπούσε και στη Σύρα της καρδιάς του έφευγε με την πρώτη ευκαιρία για να βρει τους φίλους του και να πάνε στα στέκια τα παλιά, και με τον καθένα θα στεκόταν να μιλήσει στον δρόμο και όλη τη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου έζησε.
Ο Γιώργος είναι ένα σπάνιο παιδί, τέτοιο παραμένει και τώρα που έχει το δικό του που είναι πατέρας. Δεν αλλοιώθηκε, δεν το... έπαιξε, δεν ζήλεψε, δεν φθόνησε, δεν αποσπάστηκε. Δεν κράτησε κακίες, δεν γινόταν να του κρατήσουν κακίες. Ο Γιώργος έκανε μια ελιτίστικη καριέρα, πρωτοκλασάτος παίκτης στο διεθνές στερέωμα, κέρδισε τίτλους, είχε ενεργό συμμετοχή σε αυτές, αλλά «ελίτ» δεν την... είδε ποτέ.
Ο Γιώργος είναι ο ορισμός αυτού που λέμε αθλητικό πρότυπο. Οχι μόνο επειδή ήταν ένας εξαιρετικός αθλητής πρώτης γραμμής, αλλά γιατί έγραψε μια ιστορία που δείχνει στα νέα παιδιά και ότι τα παιδικά όνειρα μπορούν να υλοποιηθούν και όταν κάποτε αυτό συμβεί, μπορείς να μείνεις ο εαυτός σου.
Μπορεί να είναι εκατομμύρια τα παιδιά στον κόσμο που να ονειρεύονται την ζωή του Πρίντεζη. Να καταφέρουν να παίξουν στην ομάδα της καρδιάς τους, να πρωταγωνιστήσουν, να της χαρίσουν ευρωπαϊκό τρόπαιο με δικό τους καλάθι, γκολ ή τέλος πάντων κάτι νικητήριο, να αγαπηθούν πολύ από τους (συν)οπαδούς τους και να εκτιμώνται από τους αντιπάλους και να τελειώσουν το όνειρο με... όνειρο. Σηκώνοντας μια κούπα, μέσα στο «σπίτι» τους, γνωρίζοντας την αποθέωση, μπλέκοντας τα δάκρυα χαράς με αυτά της συγκίνησης και δίνοντας ραντεβού... στο πέταλο από όπου ξεκίνησαν.
Το ελληνικό μπάσκετ αλλά και ο ελληνικός αθλητισμός υποχρεούνται να ευχαριστήσουν τον Γιώργο Πρίντεζη για όσα τους πρόσφερε. Ανεκτίμητες υπηρεσίες που ξέφυγαν πολύ από τα στενά αγωνιστικά πλαίσια. Καλός... πολίτης Γιώργο και ευχής έργο θα είναι να μείνεις στον αθλητισμό, σε χρειάζεται.
