Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για τη δεύτερη ήττα της Εθνικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες από την Ισπανία και αναφέρεται σε αυτό που μας λείπει και οι διεθνείς μας έχουν μόνο μία ευκαιρία να αποδείξουν, αν το έχουν, απέναντι στην Αυστραλία, κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει πολλά.
Η αλήθεια είναι, ότι δεν ήταν ιδιαίτερα αντιληπτό το γιατί ορισμένοι θεωρούσαν την Εθνική μας φαβορί απέναντι στην Ισπανία. Μιλάμε, επί της ουσίας, για την πρωταθλήτρια Ευρώπης προ διετίας, παρουσιάζοντας σε μεγάλο βαθμό το ίδιο ρόστερ με την ομάδα, που σάρωσε τους πάντες στο πέρασμά της. Μπορούμε να αντιληφθούμε, όμως, ότι ήταν μια καλή ευκαιρία, από τη στιγμή που δε βρήκαμε μπροστά μας το «γαλαξία αστέρων», που είχαν στο παρελθόν, να διεκδικήσουμε ένα μεγάλο αποτέλεσμα.
Πάλι, όμως, κάτι έλειπε. Για ακόμη μια φορά η «γαλανόλευκη» δεν μπορούσε να πάρει αυτό, που ήθελε, απέναντι στη «Ρόχα». Και, πλέον, τρέχει και... δεν φτάνει, έχοντας μπροστά της την υποχρέωση να διεκδικήσει από μια άλλη σπουδαία ομάδα αυτού του Ολυμπιακού Τουρνουά, την Αυστραλία, την υπέρβαση. Ελπίζοντας, όμως, το σκηνικό να μην είναι πάλι το ίδιο.
Με τον Καναδά η προσπάθεια ήταν συγκινητική, επιστρέφοντας ακόμη και από το -16 στην τρίτη περίοδο. Μόλις φτάσαμε στο καλάθι το ματς, ωστόσο, κάτι έλειπε. Το ίδιο και απέναντι στην Ισπανία, όπου επιστρέψαμε και ισοφαρίσαμε με εκείνο το φοβερό κάρφωμα του Γιάννη, αλλά πάλι κάτι έλειπε.
Αυτό το κάτι. Θέλετε να είναι η διάρκεια, που μας έχει λείψει στο παιχνίδι μας στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων; Θέλετε να είναι οι στιγμές, που η άμυνά μας δίνει ακριβώς αυτά που θέλουν οι αντίπαλοι, όπως έγινε με τα μαζικά τρίποντα των Ισπανών στη δεύτερη περίοδο, αφού πρώτα ο Γιουλ τους έδωσε ψυχολογία με τις... τρέλες του; Θέλετε να είναι το δικό μας πρόβλημα στο σκοράρισμα, και δη από μακριά, ανά στιγμές, παρότι με το μπάσκετ που παίζουμε μπορεί πολλές φορές να δημιουργούμε σωστές προϋποθέσεις; Θέλετε να είναι να είναι η αγωνιστική διαχείριση ορισμένων στιγμών, που μετρά σε αγώνες τέτοιων λεπτομερειών; Θέλετε να είναι, τελικά, ότι ίσως στο DNA μας αυτή τη στιγμή να μην υπάρχει η προσωπικότητα που «καθαρίζει» στο τέλος τέτοια ματς, μαζί με την ποιότητα σε παρόμοιο επίπεδο, όπως έκαναν οι παίκτες του Σκαριόλο με πρωτεργάτες τους «γερόλυκους» και «ποτίζοντας» αντίστοιχα τους νεότερους;
Μήπως, τελικά, αυτό το κάτι είναι το ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι στο συγκεκριμένο σημείο, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να φτάσουμε πιο πέρα; Για να λέμε την αλήθεια, η ίδια αυτή ομάδα κατάφερε να πάρει το εισιτήριο για το Παρίσι, φέρνοντας την παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Η ομάδα αυτή, πέρυσι, είχε πετύχει τον ελάχιστο στόχο του να βρεθεί στο Προολυμπιακό Τουρνουά, το οποίο της έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει την πορεία της έως αυτό το σημείο.
Όπως βλέπετε, όλα πάνε βήμα προς βήμα. Το ελληνικό μπάσκετ ταλαιπωρήθηκε πολύ εδώ και αρκετά χρόνια, με αποτυχίες σε τελικές φάσεις διοργανώσεων, όπου αγωνιστήκαμε, αλλά και μη δυνατότητα παρουσίας στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη. Και με αυτά τα βήματα, μπορεί ίσως να επιβεβαιωθεί η άποψη του Βασίλη Σπανούλη, ότι στο μέλλον θα έρθει η μεγάλη επιτυχία. Γιατί, κακά τα ψέματα, η έμπνευση των επόμενων γενιών με τέτοιες επιτυχίες γίνεται.
Το ιδανικό σενάριο, δηλαδή, θα ήταν μια μεγάλη νίκη με τους Αυστραλούς και η πρόκριση στην οκτάδα, διεκδικώντας θέση στη ζώνη των μεταλλίων. Φαίνεται για την ώρα, όμως, να λείπει... αυτό το κάτι για να φτάσουμε σε αυτό το στόχο, όποιο κι αν είναι αυτό. Είναι κι αυτό το κάτι, όμως, που μπορεί να φέρει και την «έκρηξη» διάθεσης για να γεμίσει ξανά κάθε μπασκέτα και κάθε γήπεδο, για να βρούμε τους επόμενους, που θα μας οδηγήσουν μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η Εθνική αυτή, όμως, έχει αφήσει και την αίσθηση, ότι δεν τα έχει δώσει όλα σε αυτό το καλοκαίρι. Ενδεχομένως να υπάρχει και κάτι ακόμη, που δεν έχουμε δει, μόνο που έχει απομείνει πια μονάχα μία ευκαιρία και απέναντι σε ένα εκπληκτικό αντίπαλο. Αν μπορούσαν να αποδείξουν οι διεθνείς μας, ότι έχουν τελικά αυτό το κάτι που θα άλλαζε τα πάντα προς την κατεύθυνση, που αναφέραμε, ίσως να ήταν ο πιο μεγάλος άθλος...
