Μια μεγάλη διοργάνωση μετά από πολλά χρόνια ξεκίνησε για την Εθνική μας στο Μιλάνο. Αντίπαλος στο πρώτο παιχνίδι η ομάδα της Κροατίας , με ένα ρόστερ γεμάτο με παίκτες από το ΝΒΑ. Η Ελλάδα έπαιξε ένα παιχνίδι χωρίς 2 σέντερ και στην ουσία με τον Σλούκα και τον Παπαπέτρου που ήταν μεν διαθέσιμοι αλλά δεν ήταν 100% καθώς δεν είχαν προπονηθεί αρκετά στην προετοιμασία. Σημασία έχει σε πρώτη φάση σαφώς η νίκη και από εκεί και πέρα όλοι προσπαθούμε να αναλύσουμε το παιχνίδι , οι προπονητές για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν το ρόστερ μας όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται στην συνέχεια αλλά και εμείς οι υπόλοιποι για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα τις δυνατότητες τις ομάδας μας. Θα μιλήσω για τα σημεία κλειδιά του συγκεκριμένου αγώνα.
Η απόδοση του Ντόρσεϊ και το σουτ από ντρίμπλα
Ο Γιάννης για την ομάδα μας είναι το “αυτονόητο” , θα είναι πολύ δύσκολα να πετύχουμε μια νίκη έχοντας τον εκτός επίθεσης , άρα μπορούμε να πάρουμε την παρουσία του σαν μια σταθερά. Από εκεί και πέρα όμως και με δεδομένες τις απουσίες χρειαζόμασταν κάποιον παίκτη να βγει μπροστά στην επίθεση. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι παίκτες με σουτ από ντρίμπλα είναι δυσεύρετη , πόσο μάλιστα να είναι και με Ελληνικό διαβατήριο. Εμείς έχουμε την τύχη να έχουμε τον Σλούκα ο οποίος είναι από τους κορυφαίους παίκτες στην Ευρώπη , αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι ο παίκτης που αρέσκεται να παίρνει επάνω του όλη την επίθεση η να δημιουργεί επιθέσεις έξω από το “κουτί” της λογικής της επίθεσης συνολικά. Ο Ντόρσεϊ είναι ακριβώς αυτός ο παίκτης και στα έξτρα της όλης ιστορίας είναι η συνύπαρξη τους στον Ολυμπιακό. Η Εθνική στα φιλικά σούταρε 13 σουτ από ντρίμπλα σε κάθε παιχνίδι με πολύ μέτρια νούμερα. Σε αυτό το παιχνίδι ο Ντόρσεϊ είχε 7/13 σουτ με τον συγκεκριμένο τρόπο. Πολλά από τα σουτ που έβαλε ήταν εκτός ισορροπίας της επίθεσης κάτι το οποίο μια ομάδα που θέλει να φτάσει μακριά το χρειάζεται πάντα.
Το ριμπάουντ
Πριν το παιχνίδι ήταν δεδομένο ότι μάλλον δεν θα έχουμε τους 2 σέντερ μας στο παιχνίδι , γεγονός που μας καθιστούσε προβληματικούς στο καλάθι. Σε ένα πιθανό σενάριο που ο Γιάννης θα φορτώνονταν με φάουλ , αμέσως θα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα μέσα στην ρακέτα. Οι Κροάτες όχι μόνο δεν επιτέθηκαν στον Γιάννη , αλλά έχασαν εντελώς την μάχη μέσα στο καλάθι , ένα σημείο που στα χαρτιά πριν από το παιχνίδι ήταν το δυνατό τους χαρτί. Ο Παπανικολάου μαζί με τον Γιάννη αλλά ακόμη και ο Ντόρσεϊ ο οποίος πήρε 5 ριμπάουντ , κάλυψαν στο έπακρο το κενό. Αντί λοιπόν να έχουμε εμείς πρόβλημα στο αμυντικό μας ριμπάουντ , πήραμε και 16 από αυτά , ένα ποσοστό ανανέωσης κοντά στο 35%. Αυτό το σημείο ήταν κλειδί καθώς βγάλαμε πάρα πολλούς πόντους από δεύτερες επιθέσεις και μάλιστα καθοριστικούς.
Ο προπονητής
Ο coach έδειξε στην προετοιμασία ότι θα τελειώνει τα παιχνίδια με ένα σχήμα με τον Γιάννη στο 5 και 4 περιφερειακούς , συνήθως τους Καλάθη η Σλούκα , Ντόρσεϊ , Παπαπέτρου , Παπανικολάου. Έχοντας τους καλύτερους πιθανούς σουτέρ να περιστοιχίζουν τον Γιάννη ως σέντερ , θεωρούμε ότι εξομοιώνουμε τις συνθήκες με τις οποίες κατάφερε να κυριαρχήσει στο ΝΒΑ. Αρχικά μπήκαμε σε αυτό το σχήμα με τον Σλούκα. Εκεί είχαμε μια λάθος πάσα και ένα χαμένο σουτ μετά από αλλαγή. Σε συνδυασμό με τις άλλες 2 επιθέσεις που πάλι δεν βγάλαμε πόντους αλλά και με την αμυντική συνοχή μας , κλήθηκε να πάρει ίσως την πρώτη μεγάλη απόφαση σε αυτό το τουρνουά. Το δίλημμα λογικά θα ήταν να αφήσει έξω Ντόρσει η Σλούκα ( καλύτερος παίκτης στο +/- του αγώνα , με αυτόν κερδίζαμε 12 πόντους όσο έπαιζε ) , αυτός επέλεξε να αφήσει έξω τον Σλούκα και να βάλει τον μέχρι τότε κακό Νικ , ίσως γιατί αισθάνθηκε κυρίως ότι έπρεπε αμυντικά κυρίως να προστατέψει την ομάδα μας που ήταν επάνω στο σκορ , αφαιρώντας έναν αμυντικό στόχο για τους Κροάτες.
Αυτό το λέω γιατί κάποια στιγμή πρέπει να δίνουμε τα εύσημα και στους προπονητές και όχι απλά να λέμε ότι είναι παρόντες και όλα γίνονται ως δια μαγείας. Αρχικά η άμυνα του αγώνα είναι φυσικά η τάπα στα 56 δευτερόλεπτα του Γιάννη η οποία όμως ήταν μια δουλειά 3 παικτών καθώς αρχικά ο εκπληκτικός για άλλη μια φορά Παπανικολάου έβαλε το κορμί του , στην συνέχεια ο Καλάθης “μπήκε” στην ντρίμπλα του Zubac και ο Γιάννης έβαλε το κερασάκι στην τούρτα σώζοντας ένα βέβαιο καλάθι. Στην συνέχεια η μαγική ασσίστ για να μπει το καλάθι του αγώνα με ανάποδο (!) κάρφωμα ήταν η δικαίωση της εμπιστοσύνης του μελλοντικού του προπονητή στην Fenerbache , καθώς είναι πολύ σημαντικό για έναν παίκτη να ξέρει ότι ο προπονητής τον εμπιστεύεται να κάνει την δουλειά που ξέρει καλά ακόμη και στις κακές μέρες.
Η Εθνική μας έκανε την δουλειά , εύκολα ματς δεν υπάρχουν και το μεγάλο ζητούμενο αυτήν την στιγμή είναι σταδιακά να πάρουμε βοήθειες και από άλλους παίκτες. Ο Αγραβάνης έδειξε για μια ακόμη φορά ότι είναι παρόντας όποτε η ομάδα του το ζητάει και είναι βέβαιο ότι και οι υπόλοιποι παίκτες θα είναι εκεί όταν μπούνε μέσα , καθώς με τόσα συνεχόμενα παιχνίδια είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούν οι πάντες και τα πάντα να συνεισφέρουν.
