Ως «προπομπός» της ιστορικής άφιξης, ο Πρόεδρος του Α.Σ. Πέρα (Beyoğlu Spor Kulübü), Ανδρέας Ρομπόπουλος, εκδότης/δημοσιογράφος της εφημερίδας «Ηχώ της Πόλης», του διαδικτυακού ραδιοφώνου ihotispolis.net και επί σειρά ετών ανταποκριτής αθηναϊκών ΜΜΕ, επισκέφτηκε το ΣΠΙΤΙ μας στα Άνω Λιόσια, και μίλησε στο aekbc.gr.
Η συνέντευξη:
-Πόσο δυνατή είναι η φωνή των Ελλήνων μέσω της «Ηχούς» και μέσω του Α.Σ. Πέρα στην Πόλη;
«Είναι πάρα πολύ δυνατή, σε σημείο να μας εκπλήσσει κάθε φορά. Ενώ ζούμε σε μία πόλη 18.000.000 κατοίκων και οι Έλληνες είναι μόλις 2.500, έχουμε υπερβολική έκθεση θα έλεγα. Φαινόμαστε υπερβολικά και σε ότι αφορά στον Δήμο, την Περιφέρεια και την Κυβέρνηση, αλλά και στη ζωή της Κωνσταντινούπολης μάς διακατέχει μία διακριτότητα, κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περίεργο. Μάλιστα, πολλές φορές είναι και θέμα συζήτησης, το «για ποιο λόγο γίνεται αυτό».
-Τελικά, για ποιο λόγο γίνεται;
«Σύμφωνα μ’ αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς, οφείλεται στην Ιστορία, αλλά και στο πόσο δραστήριοι, ήταν και είναι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης στον αθλητικό τομέα και γενικότερα στα κοινωνικά δρώμενα. Υπάρχει μια τρομερή δομή. Έχουμε 65 ευαγή ιδρύματα στην Κωνσταντινούπολη τα οποία είναι πολλά για το σημερινό πληθυσμό. Κάθε συνοικία, εκκλησία, σχολείο, ήταν ένα ευαγές ίδρυμα. Και είχε και ένα αθλητικό σύλλογο. Εκατοντάδες ήταν οι αθλητικοί σύλλογοι στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από το 1923 άρχισαν κάποια να κλείνουν. Πολλές φορές μία συνοικία είχε και τρεις αθλητικούς συλλόγους. Εξ ου και τα πολλά Ολυμπιακά αθλήματα μέχρι το '23. Είναι γνωστό πως στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, αθλητές από το Πέρα, από τα Ταταύλα και από άλλους συλλόγους συνέθεσαν την Ολυμπιακή Ομάδα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που αποτελούνταν μόνο από Έλληνες».
-Υπάρχει σταθερά μία δυναμική...
«Όλα όσα σας προανέφερα, όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, δημιουργούν μία δυναμική μέσα στην τουρκική κοινωνία. Με όλα αυτά κερδίζεις τον σεβασμό. Ακόμη και την εποχή των «Σεπτεμβριανών» και του Κυπριακού, και ο αθλητικός σύλλογος του Πέρα, αλλά και άλλοι σύλλογοι - φορείς πάντα διακρίνονταν.
Ο Βασίλης Αλεξανδρίδης (σ.σ παλιός αθλητής επιτραπέζιας αντισφαίρισης) αντιληφθήκαμε, προ πενταετίας, ότι αποτελεί θρύλο του αθλήματος, όταν παιδιά νεαρής ηλικίας, που παίζουν πινγκ πονγκ τον αναγνώριζαν. Παρόλο, λοιπόν, που ήταν 60 ετών βγήκε ν’ αγωνιστεί ξανά, και κατάφερε να φέρει την ομάδα ξανά στην Α1 από τη Γ΄ Εθνική».
- Πώς ο Α.Σ Πέρα καταφέρνει να κρατά τη φλόγα της Αθλητικής Ενώσεως Κωνσταντινουπόλεως (Α.Ε.Κ.) και των ιδεών της αναμμένη στη «Βασιλεύουσα»;
«Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι η Α.Ε.Κ. ευτυχώς είναι αυτή, που κρατά ψηλά τα ιδανικά του Αθλητικού Συλλόγου Πέρα, απ’ όπου ξεκινήσαμε και ήρθαμε εδώ. Αυτό είναι και το κυριότερο για το οποίο αγωνιζόμαστε, να παραμένουν τα ιδανικά ακέραια, και δεν μιλάμε μόνο για τα ιδανικά του Ελληνισμού αλλά και για τα ιδανικά του αθλητισμού και του «ευ αγωνίζεσθαι». Ο Σύλλογος του Πέρα τα τηρεί όλα τα παραπάνω. Αν θέλουμε να δώσουμε κάτι στη νέα γενιά, ο αθλητισμός είναι ένα από τα πολυτιμότερα στοιχεία, που μπορούμε να δώσουμε. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουν όλοι μεγάλοι αθλητές αλλά νομίζω, ότι είναι σημαντικό να πάρουν το αθλητικό πνεύμα και την πειθαρχία αν κάνουν ένα άθλημα, οποιοδήποτε και αν είναι αυτό. Βασικός στόχος των συλλόγων πρέπει να είναι η δημιουργία φυτωρίων, δηλαδή να δίνουν ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά να γνωρίσουν ένα άθλημα».
-Oι ιδρυτές του Α.Σ. Πέρα θα ένιωθαν υπερήφανοι, που η ΑΕΚ ξεπέρασε τις προσδοκίες τους ως προς τις επιτυχίες και τη δόξα της στο διάβα των ετών. Σωστά;
«Είναι πολύ σημαντικό, που η ΑΕΚ κατάφερε να κάνει το επόμενο βήμα. Και δεν είναι μόνο ο σύλλογος ο ίδιος, είναι ο κόσμος της Κωνσταντινούπολης, που έχει την ΑΕΚ για καύχημα. Στην Κωνσταντινούπολη αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο ομάδες, που προέρχονται από Έλληνες. Είναι το Πέρα και τα Ταταύλα. Και στα Ταταύλα δεν υπάρχει οπαδός τους, που να μην είναι ΑΕΚ. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο: Το ευχάριστο είναι, ότι και οι τουρκικοί σύλλογοι σέβονται την ΑΕΚ και την εκτιμούν. Μ’ αυτό τον τρόπο βλέπεις, ότι γίνεται κάτι. Δεν σ’ εκτιμά κάποιος τυχαία».
-Πώς είδατε την πρωτοβουλία μας να έρθει αντιπροσωπεία της «Βασίλισσας», τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Πέρα;
«Ήταν μεγάλη χαρά για εμάς. Είναι πολύ σημαντικό το ότι ήρθε ένα Τμήμα του Συλλόγου μας, να επισκεφθεί τις ρίζες του. Διότι πρέπει να σας πω, ότι Έλληνες φίλαθλοι έρχονται συχνά. Κάθε εβδομάδα έχουμε επισκέψεις από ΑΕΚτζήδες στο Πέρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν στην Κωνσταντινούπολη μεμονωμένα ή ομαδικά και να μην περάσουν από τα Γραφεία μας».
-Γιατί έχουμε την αίσθηση, ότι οι σχέσεις της Α.Ε.Κ. με τον Α.Σ. Πέρα δεν είναι τόσο στενές, όσο θα έπρεπε να είναι;
«Θα πω, ότι είναι ιδιαίτερη χαρά για μας, που πλέον υπάρχουν σχέσεις και μάλιστα σε μία περίοδο, που πάμε για τα εκατό χρόνια ίδρυσής μας. Βεβαίως είναι πολύ περισσότερα από εκατό από τη στιγμή που το 1876 υπήρξε η πρώτη ίδρυση. Πάντως, δεν υπήρξε κάποιος λόγος που δεν είμαστε τόσο κοντά με την ΑΕΚ τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μπορώ να το αποδώσω κάπου. Απλά συνέβη. Μόνο μία φορά μάς είχε επισκεφθεί ένας Πρόεδρος της ΑΕΚ, χωρίς να προχωρήσουμε σε παραπάνω συζητήσεις ή επισημότητες, και ήσασταν και εσείς, η δοξασμένη Ομάδα Μπάσκετ δηλαδή τον περασμένο Σεπτέμβριο. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται τώρα, διότι ενόψει των 100 ετών, πιστεύω ότι πρέπει από κοινού να κάνουμε κάτι για την παράδοση και την ιστορία μας. Είναι μία πολύ καλή ευκαιρία, αυτή που δόθηκε χάρη στην επίσκεψή σας στην Πόλη. Πιστεύω, ότι στα 100 χρόνια του Α.Σ. Πέρα, το 2023, πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Και φυσικά να είμαστε όλοι μαζί και σε κάθε επέτειο της Α.Ε.Κ.»
-Η θέση του Προέδρου από μέρους σας στον Α.Σ. Πέρα πώς προέκυψε;
«Θα το έλεγα από ανάγκη. Είμαι πάνω από είκοσι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο και δεν είχα σκοπό ν’ αναλάβω αυτή τη θέση, αν και είχα πολύ ενεργή δράση. Επειδή υπήρχε ένα «πιστεύω», ότι ο σύλλογος πρέπει να γυρίσει στις αθλητικές επιτυχίες βρέθηκε μία ομάδα ανθρώπων, που με έπεισε. Δυστυχώς ο ιστορικός σύλλογος του Πέρα πέρασε μία δεκαετία, που είχαν ατονήσει σχεδόν όλα τα αθλητικά Τμήματα. Έκανε δηλαδή σχεδόν μόνο πολιτιστικές εκδηλώσεις και είχε χαθεί ο πραγματικός στόχος. Είχαμε φτάσει στο σημείο να μην παίζει κανένα παιδάκι από την ομογένεια σε καμία ομάδα του συλλόγου και αυτό δεν μπορούσαμε να το δεχθούμε. Γι’ αυτό, λοιπόν, συγκροτήθηκε αυτή η διοίκηση, που τυπικά ανέλαβε τους τελευταίους εννέα μήνες, ωστόσο «τρέχει» την ομάδα εδώ και ενάμιση χρόνο».
-Πόσα παιδιά - αθλητές ομογενών έχετε στον Σύλλογο;
«Πολύ γρήγορα επανιδρύθηκαν όλα τα Τμήματα και αυτή τη στιγμή έχουμε 35 παιδιά ομογενών που απασχολούνται σε όλα τα Τμήματα του Συλλόγου. Ιδρύθηκαν 14 ομάδες ενώ δεν υπήρχε καμία, και αυτή τη στιγμή στο δυναμικό του συλλόγου σε όλες τις ομάδες έχουμε 400 παιδιά, τα 110 είναι στο μπάσκετ, και δεν μας χωρά η έδρα μας. Αυτή τη στιγμή ψάχνουμε συνεργαζόμενα γήπεδα από ελληνικά ευαγή ιδρύματα, επειδή ακριβώς υπάρχει μεγάλη ζήτηση».
-Είστε οπαδός της ΑΕΚ προφανώς και ο ίδιος.
«Γεννήθηκα ΑΕΚ. Δεν γινόταν να μην είμαι ΑΕΚ. Στο σπίτι κάθε συζήτηση ήταν για την ΑΕΚ. Το δίλημμα ήταν μόνο, αν θα είσαι Πέρα ή Ταταύλα. Αυτό υπήρχε, ναι. Το αν θα είμαστε ΑΕΚ δεν ήταν κάτι διαπραγματεύσιμο όμως. Το ίδιο ισχύει και με τα παιδιά μου. Στην Πόλη έτσι γεννιέσαι... Α.Ε.Κ. Το ποσοστό οπαδών άλλων ελληνικών ομάδων στην Κωνσταντινούπολη φτάνει το πολύ στο 2%».
-Έχουμε προσκαλέσει στο ΑΕΚ-Παναθηναϊκός και τον Πρόεδρο του Τμήματος Μπάσκετ, τον κύριο Στέλιο Μουχλίδη, έναν ευγενή και δραστήριο άνθρωπο οφείλουμε να πούμε, τον οποίο γνωρίσαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο στα Γραφεία σας...
«Είναι όπως τα λέτε. Ο Στέλιος Μουχλίδης έχει αρμοδιότητες βασικά στο μπάσκετ. Μέχρι πρόσφατα είχε και την ευθύνη του βόλεϊ. Ο Στέλιος Μουχλίδης δεν είναι απλά ένα στέλεχος του μπάσκετ. Είναι το πιο δραστήριο στέλεχος, και νομίζω ήταν ό,τι καλύτερο έτυχε να συμβεί, όταν ήρθε για πρώτη φορά στο διοικητικό συμβούλιο πριν κάποια χρόνια και με ενέπνευσε, ώστε να κάνουμε πράγματα. Ξεκινήσαμε δειλά-δειλά με ένα τουρνουά πινγκ πονγκ. Ακολούθησε ένα εσωτερικό τουρνουά μπάσκετ παλαιμάχων και έτσι φτάσαμε στο σήμερα πάρα πολύ γρήγορα. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει το σύλλογο και τον αθλητισμό και πιστεύω, ότι γενικά σε τέτοια συμβούλια και σε τέτοια σωματεία μόνο αυτής της ιδιοσυγκρασίας άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν πραγματικά».
-Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι παρακολουθείτε τι γίνεται στην Ελλάδα και στην ΑΕΚ, σε όλα τα αθλήματα.
«Φυσικά. Γνωρίζουμε, βιώνουμε και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Εγώ ερχόμουν για να είμαι παρών στο γήπεδο όταν οι ομάδες της ΑΕΚ δεν ήταν στην πρώτη Εθνική κατηγορία. Εκεί πρέπει να πηγαίνουμε κυρίως. Στα δύσκολα. Όταν η ομάδα είναι στα καλά της όλοι θέλουν να τρέξουν, να πάνε. Αυτό πρέπει να το σκεφτούμε καλά όλοι οι οπαδοί της ΑΕΚ, αλλά και οι οπαδοί και όλων των ομάδων για την ομάδα τους. Και με την ευκαιρία, θέλω να το επισημάμνω αυτό και για την Ομάδα Μπάσκετ, που βρίσκεται σε μία μεταβατική περίοδο και σ’ ένα δικό της Γήπεδο. Τώρα χρειάζεται τη στήριξη όλων μας».
-Την ερχόμενη Κυριακή γιορτάζουμε μαζί στο γήπεδό μας, στα Άνω Λιόσια, την πρώτη διεθνή επιτυχία για τον ελληνικό αθλητισμό, την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης του 1968, στο περιθώριο του αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Πως εισπράττετε αυτή την πρόσκληση;
«Θεωρώ πολύ τιμητικό, που η πρόσκληση γίνεται συγκεκριμένα σ’ αυτή την επέτειο. Πρέπει να ξέρουμε την Ιστορία μας. Η ΑΕΚ έδειξε το δρόμο μ’ αυτή την επιτυχία σε όλους τους Έλληνες. Άποψή μου είναι βέβαια πως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε σ’ αυτό. Αυτές οι ημέρες πρέπει να είναι ημέρες που μας στέλνουν το μήνυμα, ότι πρέπει κάθε φορά να κάνουμε κάτι, να προσπαθούμε για το καλύτερο, για να πάμε ακόμη παραπέρα».
-Ως κατακλείδα, θα θέλατε να πείτε κάτι;
«Προσώρας, ένα μήνυμα: Να γεμίσουμε το νέο Σπίτι της ομάδας μας στα Λιόσια, με επτά - οκτώ χιλιάδες κόσμο την Κυριακή. Και για το ματς προφανώς, που είναι σημαντικό, αλλά και για να τιμήσουμε όλοι μαζί το έπος του ’68. Η δύναμη της ΑΕΚ είναι πάντα οι οπαδοί της. Καταλαβαίνω, ότι λόγω της πανδημίας ο κόσμος είχε μουδιάσει κάπως, όμως πρέπει να... ξεμουδιάσουμε, και να δώσουμε ένα δυναμικό «παρών» στις εξέδρες».
