Ο Αμύντας δίνει αύριο (11/05) το τελευταίο του παιχνίδι στην Α2, με αντίπαλο το Αγρίνιο, ωστόσο αυτό το παιχνίδι θα «σημαδευτεί» απ’ την αποχώρηση του Λεωνίδα Ζούπα απ’ τα παρκέ.
Ο αρχηγός της ομάδας του Υμηττού «φιλοξενήθηκε» στο ΕΟΚ WEB Radio, αναλύωντας τα συναισθήματα του.
Αναλυτικά είπε:
Για τον λόγο που πήρε την απόφαση ν’ αποσυρθεί: «Το πιο βασικό είναι ότι το κορμί μου έχει καταπονηθεί αρκετά πια και σε αυτό το επίπεδο δε μπορούσα να προσφέρω όσα ήθελα. Μου ήταν δύσκολο να μην είμαι αυτός που θέλω και να μη μπορώ να προσφέρω πραγματικά στην ομάδα. Επειδή δεν ήθελα να παίξω σε χαμηλότερη κατηγορία και ν’ αλλάξω ομάδα, νομίζω ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να σταματήσω και να συνεχίσω ν’ ασχολούμαι απ’ το σύλλογο».
Για τα συναισθήματά του μετά από αυτήν την απόφαση: «Είμαι πολύ φορτισμένος συναισθηματικά. Δεν ξέρω πραγματικά πώς θα παίξω αύριο. Απ’ τη στιγμή που ο περισσότερος κόσμος έμαθε ότι θα σταματήσω, έλαβα μηνύματα από συμπαίκτες μου απ’ το παιδικό μέχρι και τα τελευταία χρόνια. Συμπαίκτες μου που έχω να μιλήσω πολύ καιρό, μιλούσαμε μόνο στις γιορτές, μου έστειλαν μηνύματα πολύ δυνατά. Εγώ το θεωρούσα δεδομένο ότι παίζω στον Αμύντα όλα αυτά τα χρόνια και τώρα φάνηκε πόσο δυνατές ήταν οι σχέσεις που είχα με τους συμπαίκτες και τους προπονητές μου. Όσο να ‘ναι ήταν πολύ δυνατά τα συναισθήματα».
Για το αν ξέρει τι του έχει ετοιμάσει η ομάδα για την αυριανή μέρα: «Επειδή μου αρέσουν οι εκπλήξεις, τους είπα να μη μου πουν. Πάνω-κάτω φαντάζομαι ότι θα μου έχουν ετοιμάσει κάποιο δώρο, ή κάποια μπλουζάκια, αλλά το σημαντικότερο για ‘μένα είναι να βρίσκονται στο γήπεδο άνθρωποι που περάσαμε πολύ δυνατές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια. Ουσιαστικά αυτό είναι που θα μετρήσει περισσότερο και που ήθελα. Θα είναι πολύ συγκινητικό. Δε σκεφτόμουν όλη τη χρονιά ότι θα αποχωρήσω στο τέλος της, παρ’ ότι το είχα αποφασίσει. Γενικά θέλω να είναι έκπληξη η αυριανή μέρα, δε θα το σκέφτομαι, θα περιμένω απλά να τ’ απολαύσω».
Για κάποια στιγμή με τον Αμύντα που ξεχώρισε: «Έχω αρκετές είναι η αλήθεια. Πάνω απ’ όλες είναι δύο πάντως. Η πρώτη είναι το 1997 που πήραμε το πρωτάθλημα στην Αθήνα με το παιδικό και τη 2η θέση στην Ελλάδα, ουσιαστικά με παίκτες μόνο απ’ τη γειτονιά του Υμηττού, πράγμα πολύ δύσκολο για εκείνη την εποχή. Ήταν πολύ δυνατή και έντονη στιγμή το ότι βγήκαμε 1οι στην Αθήνα με μεγάλους αντιπάλους, όπως το Περιστέρι, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ. Δεύτερη ήταν το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής το 2009 που ήταν το 1ο μου πρωτάθλημα. Ήταν μια φοβερή σεζόν για ‘μας εκείνη. Όσον αφορά την Α2, είναι ένα άλλο επίπεδο γενικά. Η καλύτερη χρονιά μας ήταν μία που βγήκαμε 5οι-6οι στις ισοβαθμίες, όπου αν υπήρχαν τα play-offsτότε θα μπορούσα να έχω και μια συμμετοχή σε αυτά στη καριέρα μου».
