Έφυγε και ο ΚΥΡΙΟΣ Τάσσος (με δύο «σ» παιδιά, όπως το ήθελε)... Και αυτό το ΚΥΡΙΟΣ, και έτσι, με κεφαλαία γράμματα, είναι ίσως αυτό που τον χαρακτήριζε περισσότερο από οτιδήποτε. Άλλωστε ακόμη κι αν δείτε τις τόσες αναφορές σε αυτόν σήμερα, θα συνειδητοποιήσετε πως δεν μιλάνε για τον Στεφάνου, τον Τάσσο Στεφάνου, αλλά τον ΚΥΡΙΟ Τάσσο.
Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζω όλη μου την ενήλικη ζωή (και κάτι λίγο παραπάνω) και τόσα χρόνια αργότερα συνειδητοποιώ κι εγώ με τη σειρά μου πως η στήλη με τις «κακίες» που έχω ακούσει γι’ αυτόν, σε έναν χώρο που δεν χαρίζεται και συχνά αποβάλλει κιόλας τους καλούς, παραμένει πεισματικά κενή. Μεγάλο επίτευγμα! Στο μυαλό μου όταν τον έβλεπα να μιλά, να φέρεται, να χαιρετάει εγκάρδια κάποιον, ερχόταν αυτό το «άλλης εποχής». Κι ας μην ήταν τόσο μεγάλος. Άλλωστε στα 72 του «έφυγε». Με τα γαλλικά του, τις ξένες γλώσσες του, το χιούμορ που το άφηνε να εμφανιστεί όταν αυτός ήθελε, την παρουσία του στα γήπεδα και την αφοσίωσή του στο μπάσκετ και στον Παναθηναϊκό.
Περηφανευόταν για τη συνεχή παρουσία του στα πράσινα από έφηβος που ήταν αθλητής, ως σήμερα που η ενασχόλησή του είχε να κάνει πλέον λίγο περισσότερο με τον ερασιτέχνη και τους Παλαίμαχους. Αν και η μεγάλη του αγάπη και εκεί που πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ήταν η ομάδα μπάσκετ. Τιμ μάνατζερ, γενικός διευθυντής της ΚΑΕ σε μια παράλληλη, κοινή πορεία με την οικογένεια Γιαννακόπουλου και πάντα εκεί: Λεωφόρο, Γλυφάδα, Σπόρτιγκ, ΟΑΚΑ... Και «νονός» του Τάφου του Ινδού. Αυτός είχε αποκαλέσει πρώτος το γήπεδο έτσι, όταν κατεβαίνοντας τα σκαλιά προς το παρκέ, του ήρθε στο μυαλό η ομώνυμη ταινία του Φριτς Λανγκ που είχε παρακολουθήσει με συμπαίκτες του νωρίτερα στο σινεμά «Αρτζεντίνα».
Ο ΚΥΡΙΟΣ Τάσσος ήταν άλλωστε η πεμπτουσία αυτού που λέμε «Αθηναίος». Εξάρχεια και Κυψέλη... Και φυσικά Αμπελόκηποι... Στην καρδιά της Αθήνας. Μόνο φέτος το καλοκαίρι έκανε «κανονικές διακοπές» όπως έλεγε χαμογελώντας στο τηλέφωνο, για χάρη της αγαπημένης του κόρης, Τέτας, που του χάρισε μια στιγμή που τον έκανε πιο χαρούμενο και από τα έξι τρόπαια του Παναθηναϊκού που έζησε και σήκωσε και ο ίδιος. Εκεί στο Φόδελε, στην Κρήτη...
Άλλωστε δεν ήταν και του... καναπέ. Δραστήριος, ακόμη κι όταν η υγεία του είχε αρχίσει να τον ταλαιπωρεί. Γι’ αυτόν ήταν σημαντικό να βρίσκεται στο γήπεδο... Να είναι ενεργός... Να συμμετέχει... Το 2009 «έκρυψε» ένα πρόβλημα στο πόδι, για να μπει στο αεροπλάνο να ταξιδέψει στο Βερολίνο για το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας. Και αυτό το πρόβλημα δεν εμπόδισε σε τίποτα αυτόν τον τόσο ευγενικό άνθρωπο να «σαλτάρει» στο τέλος του αγώνα από εκεί, πίσω από τον πάγκο, λίγο έξαλλος με τους διαιτητές, λίγο απλά ευτυχισμένος για το τελικό αποτέλεσμα.
Όπως ποτέ δεν είχε πρόβλημα να κάνει αυτό το «σάλτο» κάθε φορά που κάποιος αντίπαλος δεχόταν κάποια επίθεση στο δικό του «σπίτι» είτε αυτό ήταν η Λεωφόρος, είτε το ΟΑΚΑ. Γι’ αυτό άλλωστε ήταν άνθρωπος που είχε φίλους παντού. Σε όλες τις ομάδες και όλες τις χώρες. Ακόμη και χωρίς τον Παναθηναϊκό στα φάιναλ φορ τα τελευταία χρόνια, η δική του πρόσκληση από την Ευρωλίγκα ερχόταν σταθερά. Κι επειδή οι πράξεις λένε περισσότερα, η απόφαση της Ευρωλίγκας για ενός λεπτού σιγή στους αγώνες σήμερα, αλλά και το γεγονός πως μία από τις πρώτες συλλυπητήριες ανακοινώσεις σήμερα ήταν της ΚΑΕ Ολυμπιακός, ζωγραφίζουν ανάγλυφα το ποιος είναι ο ΚΥΡΙΟΣ Τάσσος μαζί με περιστατικά, ατάκες, συζητήσεις, εικόνες... Θα λείψει και θα μας λείψει... Πολύ...
