Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς για τη χρησιμότητα των "παραθύρων" της FIBA, η αλήθεια είναι πως δίνουν την ευκαιρία ανανέωσης της εικόνας των εθνικών ομάδων και συμμετοχής σε αυτές παικτών, που με το παλιό καθεστώς δεν είχαν πιθανότητες να χριστούν διεθνείς. Συμβαίνει σε όλες τις εθνικές, συμβαίνει και στη δική μας.
Λόγω του ότι έχει το δικαίωμα να καλέσει 24 παίκτες για τους δύο αγώνες κάθε "παραθύρου", με δεδομένο ότι απουσιάζουν σίγουρα οι παίκτες από το ΝΒΑ (όπου η Ελλάδα έχει σήμερα τέσσερις εν δυνάμει διεθνείς, τους Γιάννη Αντετοκούνμπο, Κουφό, Παπαγιάννη, Ντόρσεϊ), αλλά και επειδή, όπως και να το κάνουμε, οι αγώνες, αυτής της φάσης τουλάχιστον, δεν είναι και οι πιο δύσκολοι, ο ομοσπονδιακός προπονητής Θανάσης Σκουρτόπουλος είχε τη δυνατότητα να διευρύνει τα κριτήρια επιλογής του. Δεν κάλεσε δηλαδή μόνον τους καλύτερους, αλλά χρησιμοποίησε τις κλήσεις του ως κίνητρο για βελτίωση και πρόοδο για τους πιο νέους και ως επιβράβευση κάποιων πιο παλιών, που ήταν πάντα συνεπείς, αλλά δεν χωρούσαν ποτέ στην Εθνική των 15-16 παικτών που προετοιμαζόταν για τη συμμετοχή της σε ένα μεγάλο τουρνουά.
Κάπως έτσι, λοιπόν, βρέθηκε στην Εθνική ομάδα ο Βαγγέλης Μαργαρίτης. Ένας παίκτης που μέχρι τα 30 του δεν είχε παίξει καλά καλά στην Α1. Αν εξαιρέσει κανείς μια σεζόν στην αρχή της δεκαετίας του 2000 με τον Ηρακλή, που ήταν μικρός, κι άλλη μία με το Περιστέρι (2009-10), όπου έπαιξε ελάχιστα, μέχρι το 2012 ο Μαργαρίτης δεν είχε άλλες παραστάσεις από την επαγγελματική κατηγορία. Ήταν ένας κλασικός παίκτης Α2 και Β' εθνικής, που αν έλεγες πριν από πέντε χρόνια ότι θα έπαιζε στην Εθνική ομάδα, πρώτος αυτός θα γελούσε μαζί σου! Όμως στον ΠΑΟΚ, όπου τον πήρε ο Σούλης Μαρκόπουλος το καλοκαίρι του 2012, βρήκε το περιβάλλον εκείνο που του επέτρεψε να ανθίσει, έστω και κάπως όψιμα.
Χρόνο με το χρόνο ο Βαγγέλης Μαργαρίτης έπαιζε όλο και καλύτερα στην Α1, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο αξιόπιστους παίκτες του ΠΑΟΚ και καθώς φέτος συνεχίζει τις πολύ καλές εμφανίσεις του, κέρδισε στα 35 χρόνια του πια την πρόσκληση στην Εθνική ομάδα. Έστω και από... σπόντα. Διότι δεν συμπεριλαμβανόταν στις αρχικές κλήσεις του ομοσπονδιακού προπονητή, αλλά κλήθηκε αργότερα, όταν ο Μάικ Μπράμος ενημέρωσε ότι δεν μπορούσε να έρθει. Όμως το ότι κλήθηκε σημαίνει ότι ο Θανάσης Σκουρτόπουλος τον είχε υπόψη του και πιθανότατα θα τον καλούσε σε κάποιο από τα επόμενα "παράθυρα". Για να τον κάνει τον γηραιότερο... ρούκι της Εθνικής μαζί με τον Κώστα Χαραλαμπίδη, ο οποίος είχε κληθεί για πρώτη φορά στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε ηλικία επίσης 35 ετών, το 2011 από τον Ηλία Ζούρο.
Το πρόβλημα, βέβαια, με τον Μαργαρίτη είναι ότι τραυματίστηκε στον αγώνα με τη Νεπτούνας και κάνει αγώνα δρόμου για να μπορέσει να γίνει καλά και να είναι παρών στην προετοιμασία της Εθνικής. Ας ευχηθούμε όλοι να προλάβει. Γιατί είναι κρίμα να χάσει αυτή την ευκαιρία από ένα καπρίτσιο της τύχης...
Ένας άλλος πρωτάρης άνω των 30 είναι ο Ντούσαν Σάκοτα. Η περίπτωσή του, βέβαια, δεν είναι ίδια με αυτή του Μαργαρίτη, διότι αυτός, όταν ήταν νεαρός, υπήρξε βασικό στέλεχος των "μικρών" εθνικών ομάδων. Όμως η εξέλιξή του δεν ήταν ανάλογη, ενώ είχε κι αυτή την περιπέτεια με την υγεία του στην Ιταλία, η οποία είχε αίσιο τέλος για τη ζωή του, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον πήγε πολύ πίσω μπασκετικά. Στην πραγματικότητα τον υποχρέωσε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να προσπαθήσει να ξαναβρεί τον εαυτό του στην ομάδα απ' όπου ξεκίνησε την καριέρα του. Την ΑΕΚ, στην οποία εντάχθηκε άμα τη επιστροφή της στην Α1, το 2014, και η οποία του έδωσε αυτό που ζητούσε. Το περιβάλλον και το χρόνο συμμετοχής για να παίξει το μπάσκετ που κάποτε έδειχνε ότι ήταν ικανός να παίξει.
Τα κατάφερε, αλλά στο μεταξύ όλοι τον είχαμε ξεγράψει από την Εθνική με το απλό και λογικό εν πολλοίς σκεπτικό ότι αφού δεν είχε κληθεί όταν ήταν πιο νέος και φρέσκος, πώς ήταν δυνατόν να κληθεί τώρα. Ο ίδιος όμως πάντα πίστευε ότι άξιζε μια ευκαιρία, την κυνήγησε πολύ τα τελευταία χρόνια και την πήρε. Στα 31 του αποκτά τη δυνατότητα να γίνει για πρώτη φορά διεθνής, καθώς-εδώ που τα λέμε-σουτ σαν κι αυτό που έχει ο Ντούσαν Σάκοτα ελάχιστοι το έχουν στην Ελλάδα.
Ο Χάρης Γιαννόπουλος είναι μια περίπτωση Σάκοτα, αλλά σε πιο νεαρή ηλικία. Υπήρξε δηλαδή κι αυτός βασικό στέλεχος των "μικρών" εθνικών ομάδων, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το βήμα παραπάνω, καθώς δεν μπόρεσε να καθιερωθεί ούτε στον Ολυμπιακό ούτε στον Παναθηναϊκό, τις φανέλες των οποίων φόρεσε στο παρελθόν. Κατά συνέπεια, άρχισε σταδιακά να "σβήνει" το όνειρο της "μεγάλης" Εθνικής, αφού οι δυνατότητες να χριστεί κανείς διεθνής παίζοντας σε ομάδες όπως το Ρέθυμνο, που ανήκουν στα μεσαία στρώματα του πρωταθλήματος, είναι κατά κανόνα απειροελάχιστες. Ειδικά όταν έχεις πια πατήσει τα 28. Να όμως που λόγω "παραθύρων" παίρνει την ευκαιρία του. Άλλωστε είναι κι αυτός, όπως κι ο Σάκοτα, σουτέρ ολκής.
Στην ίδια πάνω κάτω ηλικία με τον Γιαννόπουλο (για την ακρίβεια, ένα χρόνο μικρότεροι) είναι ο Νίκος Γκίκας και ο Χρήστος Σαλούστρος. Αλλά αυτοί δεν είχαν παίξει στις "μικρές" εθνικές και η ως τώρα πορεία τους στην Stoiximan.gr Basket League δεν γεννούσε... υποψίες ότι θα μπορούσαν να χριστούν διεθνείς. Δείχνουν όμως αγωνιστική συνέπεια τα τελευταία χρόνια, η ομάδα τους, ο Προμηθέας, πάει φέτος εξαιρετικά, και παίρνουν κι αυτοί την ευκαιρία τους.
Τελευταίο αφήσαμε τον Γιώργο Τσαλμπούρη, που δεν είναι ακριβώς ίδια περίπτωση με τις παραπάνω. Διότι στα 21 του και με μπόι 2,18μ. παραμένει αυτό που οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν ως prospect και άλλωστε έχει συμμετοχές στις "μικρές" εθνικές ομάδες. Βρίσκεται δηλαδή στο ραντάρ των ομοσπονδιακών προπονητών και δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι ξεγραμμένος από την Εθνική ανδρών. Όμως η κλήση του φέτος είναι απρόσμενη, διότι καλά καλά δεν μπορεί να βρει θέση στη 12άδα της ΑΕΚ, ενώ και όταν μπαίνει σε αυτή, συνήθως δεν παίζει. Παρ' όλα αυτά ο Θανάσης Σκουρτόπουλος τον καλεί για να του δώσει κίνητρο να συνεχίσει τη δουλειά. Και διότι, όπως και να το κάνουμε, κορμί 218 εκατοστών δεν βρίσκεις εύκολα...
