Η Χάποελ Τελ Αβίβ του Δημήτρη Ιτούδη πρωταγωνιστεί και βρίσκεται μόνη της στην κορυφή πριν από το... ρεβεγιόν στην Ευρωλίγκα και το Basketa.gr εξηγεί την έως τώρα πορεία της, που δείχνουν, ότι οι φιλοδοξίες του αφεντικού της μόνο παράλογες δεν είναι.
«Είμαστε η καλύτερη ομάδα στον κόσμο εκτός ΝΒΑ», είχε πει ο εκκεντρικός και, φυσικά, άκρως ενδιαφέρων ως προσωπικότητα, Οφέρ Γιανάι, με τον ιδιοκτήτη της Χάποελ Τελ Αβίβ να βάζει πολύ υψηλά τον πήχη, χωρίς καν η ομάδα του... να έχει ξεκινήσει ουσιαστικά να συστήνεται στην Ευρωλίγκα, μετά την περσινή πορεία τίτλου στο Eurocup, που ρης εξασφάλισε φέτος την παρουσία στη διοργάνωση.
Όπως όλα δείχνουν, όμως, οι προσδοκίες αρχίζουν να δικαιώνονται και τα όνειρα της ισραηλινής ομάδας δεν είναι τόσο... απατηλά, αφού στο μισό σχεδόν της διαδρομής και, πριν από τα Χριστούγεννα, κλείνει μόνη της στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα με ρεκόρ 13-5 σε 18 αγώνες, φανερώνοντας προθέσεις να αποτελέσει έναν παράγοντα πρωταθλητισμού στη διοργάνωση. Μπορεί, φυσικά, να εμπλέκεται και ο παράγοντας... της φόρας από την κατάκτηση της προηγούμενης διοργάνωσης, σε συνδυασμό με τη στελέχωση ενός εξαιρετικού ρόστερ στη διάθεση του Δημήτρη Ιτούδη, όμως σε κάθε περίπτωση η Χάποελ μοιάζει να έχει έρθει, για να αφήσει το δικό της στίγμα.
Στρατηγοί... σε πάγκο και παρκέ
Ο Δημήτρης Ιτούδης έχει εδώ και χρόνια αφήσει τα διαπιστευτήριά του και ως πρώτος προπονητής, αποτελώντας άλλωστε το μόνο Έλληνα με δύο Ευρωλίγκες έως τώρα. Η προσπάθειά του να φρεσκάρει το παιχνίδι του βρήκε έδαφος στην Χάποελ περισσότερο από την προηγούμενη θητεία του στην Φενέρ, καταφέρνοντας να εκδηλώνεται με αρκετούς διαφορετικούς εκφραστές στο παρκέ.
Η μεγαλύτερη κίνηση, φυσικά, ήταν η απόκτηση του «μαέστρου» Βασίλιε Μίτσιτς, που μπορεί να μην φτάνει στο επίπεδο, που τον βλέπαμε στο πλευρό του Λάρκιν στην Εφές, όμως η ποιότητά του είναι τέτοια, που αρκεί για να αλλάξει κάθε ισορροπία. Δίπλα του, όμως, υπάρχουν κι άλλοι παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά στην περιφέρεια, όπως η εκτελεστική δεινότητα των Τζόουνς και Μπλέικνι, πολυεργαλεία όπως ο Μπράιαντ, ο Ένις και ο Μάλκολμ, αλλά και αξιόλογους γηγενείς, όπως ο Τίμορ, ο Γκινάτ και ο Μαντάρ.
Ο Δημήτρης Ιτούδης, κάπως έτσι, απολαμβάνει τη δυνατότητα, εκτός των δικών του οδηγιών, να διαθέτει και παίκτες που μπορούν να μεταφέρουν με ασφάλεια αυτό, που θέλει από την ομάδα του στο παρκέ, είτε πρόκειται για ένα πιο κοντρολαρισμένο τέμπο είτε έχει τη δυνατότητα να τρέξει, κάνοντας τα πάντα με μια ταχύτητα, που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες επιταγές του αθλήματος, διαθέτοντας τα «εργαλεία» για να το πετύχει. Η περιφέρεια της Χάποελ είναι και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό το σκοπό.
«Μαχητές» έτοιμοι για όλα
Η Χάποελ έχει διαλέξει μια διαφορετική προσέγγιση στη ρακέτα της, καθώς η επιλογή των... ημίψηλων βασίζεται ίσως σε νοοτροπία μερικών ετών νωρίτερα, με τις περισσότερες ομάδες να διαλέγουν να έχουν και βαριά κορμιά στο δυναμικό τους, όμως σε κάθε περίπτωση οι Ισραηλινοί διαθέτουν «μαχητές» έτοιμους να δώσουν τα πάντα στο παρκέ και να κερδίσουν κάθε διεκδίκηση.
Σε αυτή τη λογική είχε αποκτηθεί ο Τζόναθαν Μότλεϊ, γνώριμος του Ιτούδη και από την κοινή τους θητεία στην Φενέρ, ενώ εκτός της μετέπειτα προσθήκης του Μπρούνο Καμπόκλο, ο Τάι Οντιάσε και ο Νταν Οτούρου είναι ενδεικτικές επιλογές, με τον τελευταίο μάλιστα να έχει γίνει «μήλον της έριδος» το καλοκαίρι, προτού διαλέξει την ομάδα του Τελ Αβίβ, ελέω και της έλλειψης στην εύρεση ψηλών στην αγορά, που ταλαιπωρεί όλες οι ομάδες. Η Χάποελ, όμως, τον έπεισε και τον έκανε δικό της, σε άλλη μια κίνηση που φανέρωσε τις φιλοδοξίες της.
Με αυτό τον τρόπο, η Χάποελ κατάφερε να δημιουργήσει ένα σύνολο μεταξύ «στρατηγών» και «μαχητών», που μέχρι τώρα αξιοποιούν την... φόρα του πρωτοεμφανιζόμενου πρωταθλητή που έρχεται από άλλη διοργάνωση και θέλει να «δείξει τα δόντια του». Και οι Ισραηλινοί, όπως φαίνεται, έχουν έρθει για να μείνουν...
