Ηταν αίσθηση εξ αρχής της φετινής Ευρωλίγκας και πλέον είναι διαπίστωση, ομολογημένη από τους καθ' ύληαν αρμόδιους προπονητές, ότι ο Οκτώβριος ακόμα είναι μήνας προετοιμασίας. Η διευρυμένη κατά τέσσερα ματς διοργάνωση έχει μακρύ δρόμο, δεν προσφέρεται για υπολογισμούς και "δικαιολογεί" διάφορα αποτελέσματα. Αντίθετα δε δικαιολογεί ούτε ενθουσιασμούς, ούτε όμως και απογοητεύσεις από τόσο νωρίς.
Με όλα τα παραπάνω να μην αμφισβητούνται, η χθεσινοβραδινή νίκη του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι επιδέχεται μιας μικρής... υπερτίμησης της όποιας αξίας αποκτήσει στο τελικό ταμείο, μιλώντας μόνο βαθμολογικά. Επιδέχεται επειδή ήρθε από σοβαρά λαβωμένη ομάδα σε διπλή αγωνιστική και κυρίως, επειδή ήρθε με τη μεγάλη ανατροπή του τελευταίου τρίλεπτου.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι πρωτόβγαλτος, ξέρει να ελέγχει τα συναισθήματά του, έχει αμέτρητα στελέχη με εμπειρία που να μπορούν να "σβήνουν" κάθε μερά που περνάει, έχει όμως και τις... ανάγκες που έχει κάθε ζωντανός οργανισμός. Οπως αυτή της επιβεβαίωσης του "πόσο μετράω και στα δύσκολα" του "πόσα εμπόδια μπορώ να ξεπεράσω".
Εννοείται ότι μια εβδομάδα με δύο ήττες θα "βάραινε" τον Ολυμπιακό και θα τον έβγαζε να ψάξει μερικά επιπλέον... εκλεκτά αποτελέσματα. το ότι το 1-1 ήρθε όπως ήρθε, τον κάνει ακόμα πιο... ανάλαφρο. Ο Ολυμπιακός "αγοράζει" χρόνο περιμένοντας πίσω Φουρνιέ, Ουόκαπ και ΜακΚίσικ, για τον Εβανς δεν γίνεται αναφορά αφού είναι σταθερή απουσία. Ισως και αναζητώντας τη μεγάλη ευκαιρία για τον άσο που εμφανέστατα του λείπει ακόμα και παρόντος Ουόκαπ. Δεν είναι αμελητέες οι απουσίες αυτές, ο καθένας το ξέρει, σε διπλή αγωνιστική εβδομάδα γίνονται ακόμα πιο αισθητές, οπότε ένα φινάλε σαν αυτό του Βελιγραδίου "μεγαλώνει" ακόμα περισσότερο τον άθλο.
