Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την επιτυχία της κατάκτησης του χάλκινου μεταλλίου από την Εθινκή Ανδρών και το τι μπορεί να συμβολίζει για το μέλλον, εκτός από τη λύτρωση για μια ολόκλήρη γενιά.
Ζητάμε εξαρχής συγχώρεση για τον τίτλο και το συναισθηματισμό αυτού του κειμένου. Πάνω από όλα, όμως, αυτό ακριβώς είναι η Εθνική. Αγάπη και συναίσθημα χωρίς όριο για το εθνόσημο. Οι αθλητές και το επιτελείο το φορούν στο σώμα τους, οι υπόλοιποι μαζί τους στην καρδιά μας. Και μαζί πορευόμαστε, για το καλύτερο δυνατό σε κάθε διοργάνωση.
Τα 16 χρόνια ήταν πολλά. Αλήθεια, πάρα πολλά. Και η στενοχώρια ατελείωτη, μαζί με την προσπάθεια να βρούμε την ελπίδα να φτάσουμε σε μια νέα μεγάλη διάκριση. Ο αρχηγός, Κώστας Παπανικολάου, το είπε γλαφυρά στις δηλώσεις του, ότι το 2022, με μια εξαιρετική μας ομάδα τότε, είχε αρχίσει... να χάνει κάθε ελπίδα. Βρέθηκε, όμως, ένα σύνολο κι ένα επιτελείο, με επικεφαλής τον Βασίλη Σπανούλη, να του την επαναφέρει, και εν τέλει να τον βοηθήσει να του προσφερθεί.
Θα ήταν άδικο, άλλωστε, για τη γενιά αυτή της δεκαετίας του 1990, που τόσα κατάφερε στις μικρές εθνικές, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, έχοντας κατακτήσει τα πάντα, να μην έχει κάποια επιτυχία με την Επίσημη Αγαπημένη, για την οποία ήταν παρόντες κάθε καλοκαίρι. Κι επειδή έχουμε πολλούς... εξυπνάκηδες σε αυτή την χώρα, μάλλον είναι η καλύτερη ώρα να τους ρωτήσουμε, πόσο το είχε ως βάρος η δική τους καρδιά, που κάθε φορά, για οποιοδήποτε λόγο, δεν είχαν καταφέρει να φτάσουν σε αυτή τη διάκριση. Για να είμαστε ξεκάθαροι, κανείς δεν το ήθελε περισσότερο από όσους έδιναν «μάχη» κάθε καλοκαίρι ούτε και στενοχωριόταν περισσότερο, που έφταναν κοντά στην πηγή, αλλά δεν μπορούσαν να γευτούν αυτό το γλυκό νέκταρ της επιτυχίας.
Μέχρι και σε αυτό το επίπεδο φτάσαμε κάποιες φορές, να το αμφισβητούν ορισμένοι. Η απάντηση δινόταν κάθε καλοκαίρι, με ή χωρίς επιτυχία, και η πίστη πάντα έμενε σε όσους χρειαζόταν. Η πίστη αυτή έμενε σε όσους θα μπορούσαν άνετα να χρησιμοποιήσουν το άσμα του τίτλου, που ειδικά αυτό το καλοκαίρι έγινε τραγούδι στα χείλη όσων βρέθηκαν σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας. Και η πίστη αυτή, του έρωτα... που άλλο δεν αντέχουν για το εθνόσημο, εν τέλει δικαιώθηκε.
Η δικαίωση αυτή, φυσικά, δεν ήρθε τυχαία, αλλά ήταν αποτέλεσμα σταθερής βελτίωσης μέσα στο παρκέ, με τον Σπανούλη στο «τιμόνι» και τους κορυφαίους στις υπηρεσίες του. Η περσινή οκτάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποδείχθηκε, ότι μόνο τυχαία δεν υπήρξε, επιδεικνύοντας θαυμαστή συνέχεια και συνέπεια το 2025, φτάνοντας στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ.
Από τα πιο γενικά στοιχεία, όπως η ομοψυχία του συνόλου, μέχρι τα πιο αγωνιστικά, όπως η καλύτερη αγωνιστική αξιοποίηση των παικτών, που συμμετείχαν σε αυτή την έκδοση της Εθνικής, με κορυφαίο παράδειγμα τον Γιάννη, που ειρήσθω εν παρόδω αντιμετώπισε επίσης ως κορυφαία του επιτυχία αυτό το μετάλλιο, και μοναδική ανορθογραφία όσα συνέβησαν στον ημιτελικό με την Τουρκία, όλα «χτίστηκαν» με τέτοιο... solid τρόπο, που επεσήμανε ο Κώστας Σλούκας δικαιώνοντάς μας, ώστε να φτάσουμε εν τέλει στην επίτευξη ενός στόχου, που μόνο ως προαπαιτούμενος δεν έμοιαζε στην αρχή της διοργάνωσης.
Η Εθνική κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος και να κάνει ξανά άπαντες να σταθούν στο πλευρό της, με τρόπο που εκ νέου θα μνημονεύεται. Το πιο σημαντικό στοίχημα, βέβαια, είναι το αν θα καταφέρει αυτή η γενιά, που επιτέλους τα κατάφερε, να εμπνεύσει για τις επόμενες. Πρέπει να αποδειχθεί, ότι το μετάλλιο αυτό δεν είναι απλά... η εκπλήρωση του ονείρου μιας ολόκληρης γενιάς, αλλά το εφαλτήριο μιας νέας, ακόμη καλύτερης εποχής, που για να την φτάσουμε χρειάζονται ακόμη πιο πολλά «βήματα» προόδου, καθώς ο ανταγωνισμός θα είναι πιο σκληρός, με περισσότερες χώρες να μπαίνουν πια στον «χάρτη» του ευρωπαϊκού και του παγκοσμίου μπάσκετ, όπως ήταν η αντίπαλός μας στο μικρό τελικό.
Το πιο σημαντικό, βέβαια, παραμένει και εμπεδώθηκε φέτος με κάθε τρόπο. Αυτή η αγάπη για το εθνόσημο πρέπει να μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Δε θα είναι όλοι, άλλωστε, αθλητές σε κάθε επόμενη μέρα, φτάνει να μένουν στο άθλημα μοιραζόμενοι ακριβώς αυτή τη σκέψη. Τη λατρεία στο άθλημα, που άλλο... δε θα αντέχουν και θα διοχετεύουν κάθε φορά στους επόμενους, για να επιχειρούμε να είμαστε κάθε φορά παρόντες και στους καλύτερους.
