Η Εθνική Γεωργίας προετοιμάζεται για την έναρξη του EuroBasket 2025, με τον Τόρνικε Σενγκέλια, να δίνει το εν τέλει το παρών, έστω και όχι από την αρχή του τουρνουά.
Η αντίπαλος της Ελλάδας στο Group C θα έχει στη διάθεση της τον 33χρονο φόργουορντ, ο οποίος μιλώντας στο «Basketball Sphere» αναφέρθηκε μεταξύ άλλων, στην τεράστια αγάπη του για την Εθνική ομάδα, για την οποία δίνει... και την ψυχή του.
Ο νέος παίκτης της Μπαρτσελόνα μίλησε για τον ειδικό όρο που έχει σε κάθε ομάδα, ενώ μιλώντας για τους σημαντικούς προπονητές της καριέρας του, είπε τα καλύτερα για τον Δημήτρη Ιτούδη.
Διαβάστε ένα μέρος των δηλώσεων του:
Για τον όρο στις ομάδες του, που του επιτρέπει οποιαδήποτε στιγμή να αγωνιστεί για την Εθνική Γεωργίας: «Από την αρχή της επαγγελματικής μου καριέρας, ήξερα πάντα ένα πράγμα - όποτε με καλέσει η χώρα μου, θα είμαι εκεί. Γι' αυτό και κάθε φορά που υπέγραφα συμβόλαιο, τόνιζα πάντα ότι ήθελα να παίξω για τη Γεωργία. Από την παιδική μου ηλικία, παρακολουθούσα τους αγώνες της Γεωργίας από τις κερκίδες και πάντα τον εαυτό μου στο γήπεδο φορώντας αυτή τη φανέλα».
Για τους Βαλκάνιους προπονητές της καριέρας του και για το αν έχει πλέον την νοοτροπία τους:
«Όλα ξεκίνησαν όταν ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω για την εθνική ομάδα σε ηλικία μόλις 16 ετών, ανάμεσα στους καλύτερους παίκτες, παίκτες του NBA και μεγάλα ευρωπαϊκά ονόματα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα.
Ο Αλεξάνταρ Τζίκιτς είναι απίστευτος. Έχει το ταλέντο να ξυπνάει τον ανταγωνισμό σε όλους και είναι ένας εκπληκτικός προπονητής. Για μένα, είναι έκπληξη το γεγονός ότι δεν προπονεί ομάδα της EuroLeague. Ο Δημήτρης Ιτούδης είναι κάποιος που δίνει απίστευτη προσοχή στις λεπτομέρειες, κάτι που με βοήθησε και στην καριέρα μου.
Τον Νέβεν Σπάχια θα τον συνέκρινα με τον Ιγκόρ (Κοκόσκοφ), επειδή μου έδωσε μια ευκαιρία ως πολύ νεαρός παίκτης, στη Βαλένθια. Με άφησε να παίξω στην ACB, μερικές φορές ξεκινώντας με, ακόμη και ως σέντερ.
Παρόλο που ήταν πολύ απαιτητικός στην προπόνηση, με βοήθησε δείχνοντας πόσο νοιαζόταν για μένα από την αρχή. Για αυτόν, δεν είχε σημασία πόσο χρονών ή έμπειρος ήσουν, αν δούλευες σκληρά και αποδείκνυες τον εαυτό σου, είχες την ευκαιρία σου και δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό.
Με τον Περάσοβιτς έπαιξα ίσως το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας μου. Με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε τεράστια ελευθερία, ανέβασε το επίπεδο αυτοπεποίθησής μου και μαζί του έπαιξα υπέροχα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, τον φίλο μου. Είναι εντυπωσιακός, είμαστε μαζί δύο χρόνια συνολικά, και κερδίσαμε δύο τρόπαια, το ισπανικό πρωτάθλημα με την Μπασκόνια και το ιταλικό πρωτάθλημα με τη Βίρτους. Ο Ντούσκο θα βγάζει πάντα τον καλύτερο εαυτό του από όλους. Θα το θέσω ως εξής: δεν είναι για όλους, αλλά ούτε όλοι είναι για αυτόν.
Θα βρει πάντα έναν τρόπο να σε κάνει να δώσεις το μέγιστο των δυνατοτήτων σου, είτε το θέλεις είτε όχι, και στο τέλος της ημέρας θα βεβαιωθεί ότι έδειξες τον καλύτερο εαυτό σου ό,τι και να γίνει. Μου άρεσε πολύ αυτό, και στο τέλος ολοκληρώσαμε τη συνεργασία μας με ένα τρόπαιο. Είναι απαιτητικός, όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή (σ.σ. γέλια).
Έχω συνεργαστεί με πολλούς ανθρώπους από τα Βαλκάνια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι υιοθέτησα αυτή τη νοοτροπία επειδή είναι στην πραγματικότητα παρόμοια με τη δική μας στη Γεωργία. Κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί ήταν μια πραγματική ευλογία, επειδή όχι μόνο με βοήθησαν να εξελιχθώ ως παίκτης, αλλά και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου με κάποιους τρόπους».
