Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για τον τελικό απολογισμό της προετοιμασίας της Εθνικής Ανδρών εν όψει Ευρωμπάσκετ κι ένα «merci», που ενδεχομένως θα χρωστάμε στους Γάλλους στο τέλος του ταξιδιού, που τώρα ξεκινά.
Είναι γνωστό, ότι από το 2009 η Εθνική έχει να κερδίσει μετάλλιο. Άλλες φορές βρέθηκε κοντά, άλλες όχι και τόσο, αλλά ουδέποτε σε αυτά τα τελευταία 16 χρόνια κατάφερε έστω να μπει στη ζώνη των μεταλλίων. Κι αυτό, επειδή τα περισσότερα χρόνια σε ένα βαθμό μας γινόταν... εθνική πρεμούρα να κερδίζουμε στο Ακρόπολις και στα υπόλοιπα φιλικά, ψάχνοντας θετικούς οιωνούς για τη μεγάλη διοργάνωση.
Προφανώς δεν κακολογούμε την Εθνική, που στο παρελθόν κέρδιζε στα φιλικά και, τις περισσότερες φορές, έδειχνε ενθαρρυντική εικόνα, έχοντας στην «φαρέτρα» της αρκετά καλά ρόστερ, που μπορούσαν να διεκδικήσουν κάτι καλό στις μεγάλες διοργανώσεις. Προφανέστατα, επίσης, οι νίκες στα φιλικά «χτίζουν» αυτοπεποίθηση για τα επίσημα παιχνίδια, εκτός του ότι ποτέ, ούτε σε οικογενειακό διπλό, δεν παίζει κάποιος για να χάσει και στόχος είναι πάντα το αποτέλεσμα.
Τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο, οι νίκες στα φιλικά δημιουργούσαν μια... ευφορία δυσανάλογη της νοοτροπίας, με την οποία έπρεπε να αγωνιζόμαστε στις μεγάλες διοργανώσεις. Χαρακτηριστικό της φυλής μας, άλλωστε, όπως επεσήμανε και ο Βασίλης Σπανούλης στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα με τη Γαλλία, όπου είπε, μάλιστα, ότι ο Έλληνας πετυχαίνει μόνο, όταν κανείς δεν τον πιστεύει. Το έχει βιώσει, άλλωστε, στο πετσί του αμέτρητες φορές ως αθλητής και ηγέτης αυτής της ομάδας, επομένως το γνωρίζει και από πρώτο χέρι το τι σημαίνουν οι προσδοκίες και η ανταπόκριση σε αυτές από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Και η αλήθεια είναι, ότι οι νίκες και οι καλές εμφανίσεις στο Ακρόπολις με Λετονία και Ιταλία, άρχισαν να... δημιουργούν ξανά αυτή την ευφορία. Ξαναλέμε, δεν είναι κακό που νικήσαμε, ούτε που στο πρώτο ματς πήραμε μια καλή γεύση των δυνατοτήτων μας με τους περισσότερους πρωταγωνιστές μας συο παρκέ ούτε που στο δεύτερο βγάλαμε αντίδραση χωρίς την τριάδα των Γιάννη, Σλούκα και Μήτογλου, με αρκετούς να δείχνουν, ότι μπαίνουν στο πνεύμα όσων ζητά ο ομοσπονδιακός τεχνικός. Άρχισε, όμως, και πάλι η... κουβέντα περί μεγάλων ονείρων και ήρθε η Γαλλία να μας προσγειώσει, όπως ακριβώς το χρειαζόμασταν.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ειδικά, οι «Τρικολόρ» με τη δύναμη και την αθλητικότητά τους ανέδειξαν όλα μας τα προβλήματα, από ζητήματα στην επίθεση, όπως η κυκλοφορία της μπάλας, μέχρι θέματα στην άλλη πλευρά του παρκέ, όπως η προσωπική άμυνα. Ήταν η ιδανική στιγμή, ενώ για πρώτη φορά παίζαμε με την κανονική μας σύνθεση και, είτε από ανάγκη προφύλαξης παικτών είτε για δοκιμή σχημάτων, δεν... πιέσαμε στο απόλυτο, για να φανερωθούν όλες μας οι αδυναμίες και να γίνει μια προσομοίωση, για όσα βρούμε πιθανότατα στη δεύτερη φάση στη Ρίγα, ακόμη και από αντιπάλους που ήδη αντιμετωπίσαμε και νικήσαμε, όπως η οικοδέσποινα Λετονία, που τότε θα είναι διαφορετική μπροστά στον κόσμο της.
Κατά κάποιο τρόπο, και επαυξάνοντας την φράση περί «τέλειου τεστ» του Βασίλη Σπανούλη, ενδεχομένως να τους πούμε στο τέλος αυτής της ιστορίας κι ένα «ευχαριστώ», ένα «merci» για αυτό το «καμπανάκι», που μας σήμαναν στο ΟΑΚΑ, με τέσσερις μόλις μέρες να έχουν απομείνει εκείνη τη στιγμή για την ιδιαίτερα σημαντική πρεμιέρα με τους Ιταλούς, η οποία μπορεί και να διαμορφώσει το «μονοπάτι» μας στο Ευρωμπάσκετ, που για εμάς ξεκινά στην Κύπρο και το πιθανότερο σενάριο είναι, φυσικά, να μας οδηγήσει στη Λετονία, για να δούμε μέχρι πόσο μπορούμε να ονειρευτούμε.
Μέχρι να το διαπιστώσουμε και όπως το επεσήμανε και ο ίδιος ο Σπανούλης, πάμε ακριβώς όπως χρειάζεται στο Ευρωμπάσκετ, μετά το τελευταίο αποτέλεσμα. Ούτε... πετάμε στα σύννεφα μετά τα φιλικά, ούτε και υπάρχει αίσθηση, ότι... δεν πάμε πουθενά. Η προσγειωμένη αυτή προσέγγιση είναι ακριβώς αυτή που χρειάζεται, προτού αρχίσει ένα ταξίδι, που ελπίζουμε να διαρκέσει για πολύ...
Υ.Γ. Έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, και δικαίως υπάρχουν προβληματισμοί και έντονες συζητήσεις. Η επιλογή του Αλέξανδρου Σαμοντούροβ, όμως, στην τελική αποστολή, έχοντας μόλις αγωνιστεί με την Εθνική Νέων στο Ευρωμπάσκετ U20 στην Κρήτη, μετά από μια προεπιλογή που είχε και τους Νεοκλή Αβδάλα και Λευτέρη Λιοτόπουλο, ενώ και ο Βαγγέλης Ζούγρης πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή για τη θέση του, με τον Σπανούλη να τον θεωρεί και ως πιθανό επόμενο αρχηγό της ομάδας, είναι ήδη ένα σημάδι αισιοδοξίας, χώρια της χαράς να βλέπει κανείς τη σπουδαία εξέλιξη του ταλαντούχο αθλητή. Για τον ίδιο είναι μονάχα η αρχή, για τις επόμενες γενιές της «γαλανόλευκης» ελπίζουμε ήδη να μπαίνει μια βάση.
