Ο Ραφαήλ Αλαγάς κάνει στο Basketa.gr ένα μικρό ταμείο των ημερών, που ακολούθησαν στην προετοιμασία της Εθνικής με τρία φιλικά πολύ διαφορετικής χρησιμότητας για τον Βασίλη Σπανούλη, με το τελευταίο με το Μαυροβούνιο ειδικά να δείχνει ξεκάθαρα την ταυτότητα μιας ομάδας, που όταν έρθει η ώρα για τα δύσκολα, όποιοι κι αν είναι στο παρκέ, θα γίνει... κακό σπυρί για κάθε αντίπαλο.
Το φιλικό της Εθνικής με το Μαυροβούνιο πραγματοποιήθηκε ακριβώς δύο εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα μας με την Ιταλία στο Ευρωμπάσκετ. Προηγουμένως, είχαμε δώσει άλλα δύο φιλικά με Σερβία και Ισραήλ, με όλα τα παιχνίδια να έχουν τη δική τους διαφορετική λογική ανάλογα με τα συμπεράσματα, που θέλησε να εξαγάγει ο Βασίλης Σπανούλης.
Απαραίτητη σημείωση, φυσικά, ότι και στα τρία αγωνιστήκαμε χωρίς τον σούπερ σταρ μας (Γιάννης Αντετοκούνμπο), μια βασικότατη επιλογή του πάγκου μας που υπολογίζεται για το σκοράρισμα (Τολιόπουλος) κι έναν ψηλό ειδικών συνθηκών, που θα κληθεί να κάνει αρκετές δουλειές για να λυθεί το ζήτημα που αντιμετωπίζουμε στη ρακέτα (Ζούγρης). Ακόμη πιο απαραίτητο να αναφερθεί, ότι ειδικά στο φιλικό με το Ισραήλ απουσίασαν άλλοι τρεις βασικοί μας (Σλούκας, Παπανικολάου, Μήτογλου), με το στόχο του ομοσπονδιακού τεχνικού να είναι να δοθεί χώρος και χρόνος σε παιδιά που λογικά δε θα βρίσκονται στην τελική επιλογή της δωδεκάδας και, πιθανότατα, το γνωρίζουν και οι ίδιοι, ώστε να πάρουν μια ευκαιρία να του βάλουν σκέψεις.
Οι δηλώσεις του, φυσικά, μετά την ήττα με διαφορά 17 πόντων ήταν σαφής, λέγοντας ότι «όταν παίζεις στην Εθνική, πρέπει να αρπάζεις την ευκαιρία από τα μαλλιά». Το ξέρει πρώτος από όλους, καθώς ο ίδιος και «χρυσή» γενιά του Ευρωμπάσκετ του 2025 είχε μεν μεγάλους πρωταγωνιστές και ηγέτες, αλλά και αθλητές που έως τότε δεν είχαν ακόμη κάνει σπουδαία πράγματα στην καριέρα τους, όπως ο τωρινός κόουτς, ο Διαμαντίδης και άλλοι ακόμη.
Πήγαμε πρώτα στο ενδιάμεσο παιχνίδι με το Ισραήλ, καθώς εκτός του ότι ήταν το ματς, που συγκέντρωσε και φωνές για άλλους, αστείους για τα αθλητικά δεδομένα, λόγους (σ.σ. λες και δεν παίζουμε φιλικά με την Τουρκία με την οποία υπάρχει παλιότερο και νεότερο πολεμικό παρελθόν - και άριστα κάνουμε καθώς ο αθλητισμός ενώνει - ή λες και ο Άβντιγια, ο Σόρκιν και οι Ισραηλινοί φίλαθλοι ευθύνονται για όσα συμβαίνουν στη Λωρίδα της Γάζας, από τη στιγμή που η FIBA διατηρεί κανονικά την χώρα στις διοργανώσεις της), υπήρξε κι ένας αγώνας που αξιοποιήθηκε για πολύ λιγότερο χρησιμοθηρικούς λόγους αγωνιστικά σε σύγκριση με τις αναμετρήσεις με Σερβία και Μαυροβούνιο.
Το ένα φιλικό υπήρξε, θα έλεγε κανείς, ένα... πρόωρο τεστάρισμα με ομάδα, που φιγουράρει ανάμεσα στα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Το άλλο, υπήρξε μια προσπάθεια, υπό τις αγωνιστικές συνθήκες που αναφέραμε νωρίτερα, να διαπιστώσουμε σε τι σημείο βρισκόμαστε πραγματικά τη δεδομένη στιγμή, απέναντι σε μια εκ των ομάδων που θεωρούνται των μέτρων μας στο Ευρωμπάσκετ. Και στα δύο, η Εθνική ανταποκρίθηκε και άφησε ενθαρρυντικά σημάδια.
Προφανώς, όπως και σε όλα τα φιλικά, διαπιστώθηκαν σαφείς αδυναμίες της Εθνικής. Η επιθετική δυστοκία μας είναι χαρακτηριστική και το πρόβλημα στην φρόντ λάιν, ειδικά για τα ριμπάουντ, χρειάζεται πολλή δουλειά στην προπόνηση, όπως και διάθεση και ενέργεια στη διάρκεια των αγώνων για να «καμουφλαριστεί» σε ένα βαθμό, κάτι που ισχύει σε μερικές στιγμές και για την προσωπική άμυνα. Αν σκεφτεί κανείς, όμως, τις συνθήκες υπό τις οποίες αγωνιστήκαμε, βρίσκει και τα θετικά σημεία.
Με τις προαναφερθείσεις απουσίες μας απέναντι στην πλήρη Σερβία (σ.σ. έλειπε μόνο ο Μίτσιτς), για παράδειγμα, καταφέραμε να μείνουμε μες στο παιχνίδι μέχρι το τέλος και να τους ενοχλήσουμε αρκετά, ώστε να διαμαρτύρονται σε κάθε φάση. Μπορεί να είναι... χαρακτηριστικό της σχολής τους, αλλά όταν το κάνεις και δη σε φιλικό, σημαίνει ότι κάτι έκανες κι εσύ καλά στο παρκέ. Με τις ίδιες απουσίες, παροιμιώδη αστοχία στα τρίποντα ακόμη και για τα δικά μας δεδομένα (4/31 πίσω από τα 6.75 μέτρα), καθώς και ένα ακόμη βασικό μας στέλεχος σε πολύ κακή μέρα εκτελεστικά (Σλούκας), καταφέραμε στο τέλος να επικρατήσουμε χωρίς δυσκολία και με ένα επιμέρους 22-5 στην τελευταία περίοδο, που άφησε και μια καλή εντύπωση στο φινάλε, σημαντική για να δουλέψουμε με ηρεμία εν όψει Ακρόπολις, όπου θα εμφανιστούν και τα τελευταία κομμάτια του «παζλ».
Όλα αυτά, με ένα κοινό χαρακτηριστικό που ξεδιπλώνεται λίγο λίγο, στον απαιτούμενο ρυθμό της προετοιμασίας. Όπως ο Μιχάλης Μενιδιάτης τραγουδούσε «πετραδάκι πετραδάκι, για τα σένα το' χτισα», ο Βασίλης Σπανούλης θα μπορούσε να το διαφοροποιήσει λίγο, για να επισημάνει τον solid χαρακτήρα, που «χτίζει» για την Εθνική. Είτε αρέσει είτε όχι, από τη στιγμή που έχουμε τις γνωστές μας αδυναμίες, θα στηριχθούμε και στις γνωστές μας δυνατότητες, από τη σκληράδα και την ενέργεια στην άμυνα, μέχρι την καλή κυκλοφορία και το διάβασμα του παιχνιδιού στην επίθεση, άσχετα αν μπαίνουν ή όχι τα σουτ. Και ο ομοσπονδιακός τεχνικός είναι σαφές, ότι επιθυμεί αυτά τα στοιχεία να τα έχουμε στο μέγιστο επιθυμητό βαθμό εν όψει Ευρωμπάσκετ.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το πώς εξελίχθηκαν και τα δύο ματς με τους έτερους Βαλκάνιους. Τόσο με τη Σερβία όσο και με το Μαυροβούνιο δυσκολευτήκαμε πολύ επιθετικά, αλλά γνωρίζοντας, ότι κάποια στιγμή θα βρίσκαμε λύσεις, με αυτόν το solid χαρακτήρα και μην αφήνοντας τα ματς να ξεφύγουν, δείχνοντας πάντα απειλητικοί, επιστρέψαμε σε αμφότερες τις περιπτώσεις και καταφέραμε στη μία να ολοκληρώσουμε την επιστροφή.
Φτάνουν αυτά για τη μεγάλη διάκριση; Με την απαραίτητη εκ νέου αίρεση των ελλείψεων, λογικά όχι, καθώς το μπάσκετ απαιτεί πολύ περισσότερα, για να φτάσεις στη διάκριση. Είναι αυτά που δείχνουν, όμως, ότι η Εθνική έχει σκοπό να γίνει... κακό σπυρί για όλους ανεξαιρέτως. Και ανεξάρτητα με το ποιοι θα βρίσκονται κάθε φορά στο παρκέ, κάπως έτσι θα πορευτεί, πουλώντας πολύ ακριβά το τομάρι της σε όποιον την αντιμετωπίσει. Και αυτό, είναι ήδη μια βάση...
