Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έβαλε πρόωρα τίτλους τέλους σε μια υπέροχη καριέρα, με την πορεία του να αντανακλά όσα πρέσβευε και ορισμένες στιγμές να έχουν τη δική τους σημασία στις αναμνήσεις του άλμπουμ ζωής ενός παιδιού, που έφτασε πιο μακριά από τα όνειρά του.
Αυτό ήταν, τελικά. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου αποσύρεται από την ενεργό δράση μόλις στα 31 του χρόνια, σε μια ηλικία, όπου πολλοί παίρνουν τα μεγαλύτερα συμβόλαια της καριέρας τους. Το πρόβλημα τραυματισμού, που αντιμετώπισε, όπως το επεσήμανε ο Κώστας Σλούκας ιδιαίτερα μέσα από τη σχετική του ανάρτηση στο Instagram, δεν του επέτρεψε να κάνει κάτι άλλο από αυτό, που σκεφτόταν έντονα την τελευταία διετία, αποφασίζοντας πως, αφού τα πήρε όλα, είναι η ώρα του να ξαποστάσει.
Αγωνιστικά, προφανώς, με βάση τις ικανότητές του είχε πολλά να δώσει ακόμη. Διάλεξε, ωστόσο, ύστερα από πολύ ώριμη σκέψη, να ακούσει το σώμα του, με το γόνατό του να στέλνει εδώ και καιρό μήνυμα, ότι χρειάζεται προσοχή και φροντίδα. Μέχρι το τέλος, πάλεψε στο βαθμό που μπορούσε και πέρα από αυτόν, δίνοντας πάντοτε τον καλύτερο εαυτό του, με το φινάλε όμως να είναι αναπόφευκτο.
Αφού, πρώτα, κατέκτησε τα πάντα και πραγματοποίησε μια καριέρα πολύ μεγαλύτερη από τα όνειρα, που είχε κάνει βλέποντας τον πατέρα του, Αργύρη, να φορά την φανέλα του Παναθηναϊκού, έβαλε τίτλους τέλους. Και ορισμένες στιγμές του είναι αρκετά σημειολογικές, για το ποιος ήταν ως αθλητής και, κυρίως, το τι αποτύπωμα αφήνει ως άνθρωπος.
Τα δάκρυα λύτρωσης και η αναγνώριση
Την καριέρα του Ιωάννη Παπαπέτρου, λίγο πολύ, όλοι τη γνωρίζουν. Ένας αθλητής που υπηρέτησε την Εθνική για 16 χρόνια σε οποιοδήποτε ηλικιακό επίπεδο, που μετά τις εκπληκτικές εμφανίσεις στο κολλεγιακό πρωτάθλημα διάλεξε να βρεθεί στον Πειραιά αντί για το ΟΑΚΑ, στο οποίο θα πήγαινε πέντε χρόνια αργότερα φορώντας το νούμερο «10» του πατέρα του, θήτευσε δίπλα στον σπουδαίο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και, εν τέλει, ολοκλήρωσε την καριέρα του στα «πράσινα», όπως επιθυμούσε.
Κατάφερε να κατακτήσει, αρχικλα, δύο πρωταθλήματα κι ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο με τον Ολυμπιακό, μία Ευρωλίγκα, τέσσερα πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα Ελλάδας κι ένα Σούπερ Καπ με τον Παναθηναϊκό, καθώς την Αδριατική Λίγκα με την Παρτιζάν. Χώρια τις ατομικές του διακρίσεις, όπως ο τίτλος του MVP του ελληνικού πρωταθλήματος το 2021, ο τίτλος του καλύτερου νέου παίκτη το 2021 και πολλοί ακόμη.
Αν ψάχνει κανείς δύο ξεχωριστές στιγμές για τον Ιωάννη Παπαπέτρου, τις εντοπίζει με διαφορά ενός χρόνου. Η πρώτη, στο Final Four του Βερολίνου, η οποία μάλλον εξηγείται ιδανικά με την απόφασή του πολύ σύντομα, ύστερα, να αποσυρθεί. Η πιο χαρακτηριστική εικόνα του, εκείνη όπου με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποιεί, ότι φτάνει στην κορυφή της Ευρώπης με την ομάδα της καρδιάς του. Εκείνη για την οποία ήταν παρών στα πολύ δύσκολα χρόνια της, μέχρι την περσινή ολική επαναφορά. Εκείνη για την οποία επέστρεψε, γιατί όπως παραδέχθηκε, δε θα άντεχε να μην είναι παρών για το 7ο αστέρι.
Εκείνη η στιγμή της δικαίωσης εκφράζεται διαφορετικά στον κάθε άνθρωπο. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου άφησε χώρο στα δάκρυα της λύτρωσης για ένα παιδί, που ονειρεύτηκε εκείνη τη στιγμή από τότε, που ο πατέρας του όλο καμάρι τον έδειχνε στην κάμερα, χάνοντας τα λόγια του, όπου στάθηκε για να κάνει δηλώσεις, με τις πιο καθαρές λέξεις, όπως έπρεπε, να είναι η αφιέρωση του τίτλου στον αείμνηστο Πάρη Δερμάνη. Ο ίδιος θα τη θυμάται μέχρι το τέλος, αισθανόμενος ακόμη την ευλογία της στιγμής.
Η δεύτερη στιγμή ήταν, ακριβώς, τη μέρα της απόσυρσής του. Κι αυτό, επειδή όλο το ελληνικό μπάσκετ συγκινήθηκε και τον αποχαιρέτησε με τιμή. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο, δυστυχώς, στα μέρη μας κι αυτό το γεγονός δείχνει από μόνο του το ποιόν του ανθρώπου και το τι πρέσβευε όλα τα χρόνια, που αγωνίστηκε στα παρκέ ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Το να κερδίσεις την αναγνώριση με αυτό τον τρόπο δεν είναι και το πιο απλό, ειδικά όταν μέσα στα χρόνια έχεις πάρει αποφάσεις, που έχουν προκαλέσει αίσθηση, όπως ήταν η μετακίνησή του από τον έναν «αιώνιο» στον άλλο το καλοκαίρι του 2018. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν αλλοίωσε εκείνη του η απόφαση τις αξίες, με τις οποίες έχει πορευτεί, κάτι που άπαντες του πιστώνουν στο τέλος της διαδρομής.
Το παιδί, λοιπόν, που έκανε όνειρα, έφτασε και πιο μακριά από αυτά. Και όταν έφτασε στην προσωπική του λύτρωση, άφησε τα δάκρυα να μιλήσουν για τη δικαίωση εκείνων των ονείρων. Κάπως έτσι, το «αντίο» μπορεί να ήρθε λίγο πιο σύντομα από όσο όλοι θα ήθελαν, αλλά είχε τη δική του γλύκα, για όσα έζησε και όσα εξέφρασε...
