Ο Βασίλης Μόρφος κατέφτασε στο Χαϊδάρι τον Ιανουάριο του 2024, και αμέσως έγινε βασικό στέλεχος της Δάφνης Δαφνίου.
Τον Μάιο του 2025 ο ίδιος και οι συμπαίκτες του πανηγύρισαν τη κατάκτηση του πρωταθλήματος στον 2ο όμιλο της National League 2, και την επιστροφή της ομάδας του στη National League 1.
Ο 25χρονος φόργουορντ με μια συγκινητική ανάρτηση αναφέρθηκε σε «στιγμή λύτρωσης», αφιέρωσε την άνοδο του πατέρα του, ενώ μίλησε για την ομάδα-οικογένεια που συνάντησε στη Δάφνη Δαφνίου.
Αναλυτικά έγραψε:
«Άνοδος στη Β’ Εθνική!
Μια στιγμή λύτρωσης για όλα όσα κουβάλησα για χρόνια μέσα μου.
Αυτή η άνοδος είναι πρώτα απ’ όλα για τον πατέρα μου που εδώ και ένα χρόνο μας κοιτάει από ψηλά. Τον άνθρωπο που με έτρεξε άπειρες ώρες σε γήπεδα και γυμναστήρια, που ξενυχτούσε μαζί μου με άπειρες ώρες κουβέντας και στήριξης, που μου έλεγε ξανά και ξανά πως θα τα καταφέρω. Που δεν σταμάτησε ποτέ να με πιστεύει. Ήταν όλοι εκεί, αλλά έλειπε εκείνος. Και θα έδινα τα πάντα για μια στιγμή μαζί του, να του πω «τα καταφέραμε».
Δεύτερη η οικογένειά μου και οι κοντινοί μου άνθρωποι. Που μου στάθηκαν με δύναμη όταν λύγιζα, που υπέμειναν τις σιωπές μου, τις εκρήξεις, την πίεση. Χωρίς εσάς, δεν θα είχε νόημα τίποτα.
Μετά, ο Ηλίας Στρατικόπουλος. Ο coach που με έχει μαζί του από μικρό παιδί και μετά από τόσα χρόνια, ζήσαμε μαζί αυτό που ονειρευόμασταν. Ο άνθρωπος που με έχει στηρίξει όχι μόνο μπασκετικά, αλλά και ως άνθρωπο, ειδικά μετά τον χαμό του πατέρα μου. Είναι κάτι παραπάνω από μπασκετικός πατέρας για μένα.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους ανθρώπους αυτής της ΟΜΑΔΑΣ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ που λέγεται ΔΑΦΝΗ ΔΑΦΝΙΟΥ. Που πέρσι, σε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις της καριέρας μου, μετά από ένα πρόβλημα υγείας και χειρουργείο στα μέσα της περιόδου με αγκάλιασαν, με εμπιστεύτηκαν και με έκαναν να νιώσω ξανά παίκτης, ξανά μέλος μιας οικογένειας.
Και βέβαια, οι συμπαίκτες μου. Ματώσαμε. Παλέψαμε μέσα από αντιξοότητες, αμφισβήτηση, τραυματισμούς, πίεση. Κλείσαμε τα αυτιά μας, πιστέψαμε στο πλάνο και φτάσαμε στην κορυφή κόντρα σε όλους. Αυτή η ομάδα θα μείνει πάντα μέσα μου.
Και τώρα που όλα τελείωσαν, θα πω μόνο το εξής:
Όταν δουλεύεις ασταμάτητα, όταν δεν τα παρατάς, όταν μένεις πιστός σε αυτό που αγαπάς, στο τέλος ανταμείβεσαι. Ό,τι κι αν γίνει. Αυτό είναι το πιο μεγάλο μάθημα που αφήνει πίσω αυτή η επιτυχία.
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η χαρά και η λύπη μπορούν να συνυπάρξουν τόσο έντονα. Κι όμως, τα κατάφεραν.
VAMOS DAFNARA».
