Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την Εφές σε πέμπτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, σε έναν αγώνα που έχει τις δικές του παραδόσεις, σε μια κατάσταση όπου οι δύο ομάδες έχουν βρεθεί, με άλλες συνθήκες, μια 20ετία νωρίτερα.
Στο πέμπτο παιχνίδι είναι όλα διαφορετικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη ευκαιρία για κανέναν από τους δύο, πρέπει απλά να μπουν στο παρκέ και να αποδείξουν... τι κουβαλούν μαζί τους από όλη την χρονιά, για να φτάσουν στην ελίτ. Η ατμόσφαιρα είναι εντελώς διαφορετική, δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα τέσσερα. Μπαίνεις και νικάς για να δοξαστείς, χάνεις και πας στο σπίτι σου.
Ο Παναθηναϊκός δεν βιώνει για πρώτη φορά αυτή τη συνθήκη. Πρόκειται, μάλιστα, για την πέμπτη περίπτωση, όπου του συμβαίνει κάτι τέτοιο, έχοντας απλώς την υποχρέωση να πάρει το αποτέλεσμα και, ύστερα, να διεκδικήσει την απόλυτη δόξα στο Final Four. Οφείλει, όμως, πρώτα να περάσει από την «φωτιά» αυτού του πέμπτου παιχνιδιού, που για πρώτη φορά θα δώσει με την Εφές, αν και δεν είναι η πρώτη, όπου συναντώνται σε αγώνα «ζωής και θανάτου».
Τα «θρίλερ» με τη Μακάμπι, οι δύο υπερβάσεις που δεν μπορούσαν να γίνουν και το do or die με την Εφές
Ο Παναθηναϊκός, όπως αναφέραμε, έχει ήδη αγωνιστεί τέσσερις φορές σε πέμπτο παιχνίδι, μετρώντας δύο νίκες, άρα και προκρίσεις, και ισάριθμες ήττες, που σήμαναν τον αποκλεισμό. Σε όλες τις περιπτώσεις, δε, ο γηπεδούχος ήταν εκείνος που επικράτησε, κάτι που προσφέρει τουλάχιστον ένα θετικό οιωνό εν όψει αυτού του Game 5 με αντίπαλο την Εφές.
Ήταν το 2012 και ακριβώς 12 χρόνια αργότερα, όταν οι «πράσινοι» χρειάστηκε να βιώσουν σειρές... σκέτο θρίλερ με αντίπαλο τη Μακάμπι, ώστε να καταφέρουν να φτάσουν μέχρι την τελική φάση. Η μία βολή του Διαμαντίδη και η απίθανη άμυνα στον Μπουρστέιν, αμέσως μετά, καθώς και το περσινό «σόου» του Ναν στο τέλος, έκριναν το 3-2 υπέρ του «τριφυλλιού», το οποίο μάλιστα πέρυσι θα έραβε και το έβδομο αστέρι στο Βερολίνο.
Ο Παναθηναϊκός είχε αρχίσει να δημιουργεί κάποια στιγμή... παράδοση στα πέμπτα παιχνίδια, αφού μετά τη σειρά με τη Μακάμπι το 2012, αγωνίστηκε σε αυτό το «ψυχοφθόρο» ματς, τόσο το 2013 όσο και το 2014. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι αλήθεια, ότι ήδη το 2-2 ήταν μεγάλη υπόθεση για μια ομάδα, που ουδεμία σχέση είχε με την εποχή Ομπράντοβιτς κι έψαχνε ακόμη τα «πατήματά» της ευρωπαϊκά, αφού τα «σκήπτρα» στις εγχώριες διοργανώσεις παρέμεναν δικά της.
Η Μπαρτσελόνα του, μετέπειτα «πράσινου» κόουτς, Τσάβι Πασκουάλ είχε περισσότερο «βάθος» και, με αυτό το δεδομένο όσο και η γρήγορη χρέωση του Δημήτρη Διαμαντίδη με τρία φάουλ στη Βαρκελώνη, ήταν λογικό να έρθει η πρόκριση με ένα πολύ χαμηλό τότε σκορ για την ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη, πολύ «φτωχό» για να ζητήσει την πρόκριση. Έναν χρόνο αργότερα, με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στον πάγκο πήγε τη σειρά με την ΤΣΣΚΑ... όσο δεν πήγαινε, ισοφαρίζοντας σε 2-2 στο ΟΑΚΑ, αλλά υποκύπτοντας στο τέλος στη Μόσχα.
Σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα, δε, ο Παναθηναϊκός είχε παίξει μια... τελευταία ζαριά με την Εφές, σε σειρά που κρινόταν στις δύο νίκες, για την είσοδο τότε στο Final Four της Μόσχας, εν έτει 2005. Η τότε Εφές Πίλσεν του Οκτάι Μαχμούτι είχε ορθώσει ανάστημα στους «πράσινους», οδηγώντας τη σειρά σε τρίτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, μετά το 102-96 στο Game 1 της Αθήνας και το 75-63 στο Game 2 στην Πόλη, με τον Γιάκα Λάκοβιτς σε εξαιρετικό βράδυ να προσφέρει την πρόκριση στην ομάδα του με 22 πόντους, ακολουθούμενος από τους 15 του Ιμπραήμ Κουτλουάι και τους 11 του Φραγκίσκου Αλβέρτη, για να έρθει με 84-76 η πρόκριση σε Final Four ύστερα από μια τριετία και το έπος της Μπολόνια.
Ήρθε η ώρα, επομένως, με άλλο σύστημα οι δύο να... ρίξουν τη ζαριά τους. Και ο νικητής, ετοιμάζει βαλίτσες για Άμπου Ντάμπι...
