Ο ΠΑΟΚ και ο Δημήτρης Ιτούδης ήταν μαζί πριν από σχεδόν τρεις ολόκληρες δεκαετίες, βιώνοντας μαζί τον τελευταίο ευρωπαϊκό τελικό του «Δικεφάλου», με αμφότερες τις πλευρές να έχουν συνολικά τη δυνατότητα να αλλάξουν την ιστορία σε νικηφόρα, πραγματοποιώντας, σε παράλληλες πορείες, μια χρονιά που έχει οδηγήσει στην κορυφή.
Το μπάσκετ γοήτευσε από νεαρή ηλικία τον Δημήτρη Ιτούδη. Αυτός ήταν και ο λόγος, που απαρνήθηκε την καλλιέργεια σπαραγγιών του πατέρα του, αποφασίζοντας να βρεθεί στο μέρος, όπου χτυπούσε, ιδιαίτερα εκείνη την περίοδο, η «καρδιά» του αθλήματος, μεταβαίνοντας στην Κροατία, ως μέλος της Γιουγκοσλαβίας και ανεξάρτητη αργότερα, δείχνοντας και μετά από χρόνια, ότι θα ήταν μαθημένος να ζει σε ιδιαίτερες συνθήκες, κρίνοντας και από τη σημερινή του ομάδα, την Χάποελ Τελ Αβίβ, όπως και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας προηγουμένως.
Ο νεαρός τότε Ιτούδης βρέθηκε, μετά τις σπουδές του στο τμήμα Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα το μπάσκετ, στην ΚΚ Ζάγκρεμπ, όπου λίγο αργότερα μετατράπηκε σε βοηθό προπονητή στην ανδρική ομάδα. Η επιστροφή του στα πάτρια εδάφη τον οδηγεί στη Θεσσαλονίκη, όπου μάλιστα καταφέρνει να κάνει και τα πρώτα του «βήματα» ως πρώτος προπονητής σε έναν οργανισμό ιδιαίτερα απαιτητικό, με τον οποίο συνδέεται... ευρωπαϊκά κατά κάποιο τρόπο, αφού το 2025 χαρακτηρίζεται από επιτυχία σε υψηλό επίπεδο για αμφότερους.
Ver esta publicación en Instagram
Η ταραχώδης χρονιά στον ΠΑΟΚ που τον βρήκε επικεφαλής και η επιτυχία 29 χρόνια αργότερα
Ήταν το 1995, λοιπόν, όταν ο γεννηθείς στη Βέροια, Δημήτρης Ιτούδης, μετέβαινε στη συμπρωτεύουσα για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, όπου θα γινόταν βοηθός του Βαγγέλη Αλεξανδρή, του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου και του Ζέλικο Λούκαϊτς. Και μόνο αν σκεφτεί κανείς, ότι ο ίδιος έγινε πρώτος προπονητής στο τέλος της χρονιάς, άρα ο τέταρτος στη σεζόν 1995-1996, καταλαβαίνει ότι η περίοδος είχε τις ταραχές της, βιώνοντας όμως την απόβαση της Βιτόρια.
Ήταν, τότε, βοηθός του Ζέλικο Λούκαϊτς και ο «Δικέφαλος» αντιμετώπισε σε διπλό τελικό την Ταουγκρές. Ο «Δικέφαλος» έφτασε μέχρι τον τελικό, εκεί όπου θα έχει να θυμάται την απόβαση πάνω από 2.000 οπαδών του, που μετέτρεψαν την ισπανική πόλη σε... Θεσσαλονικιώτικο πάρτι, κρατώντας αυτή την υπέροχη ανάμνηση μέχρι την τελευταία έως σήμερα ευρωπαϊκή απόπειρα του «Δικεφάλου», με τον Μπάνε Πρέλεβιτς σε ένα απίθανο «σόου» 34 πόντων και τον Πέτζα Στογιάκοβιτς να ακολουθεί με 20. Μια μεγάλη εμφάνιση, όμως, του Ραμόν Ρίβας έμελλε να φέρει τον τίτλο στην Τουγκρές, που εκείνα τα χρόνια ειδικά αποτελούσε μια ομάδα της κορυφογραμμής του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η εμπειρία αυτή, φυσικά, αποδείχθηκε ιδιαίτερα σημαντική για τον 26χρονο τότε Δημήτρη Ιτούδη, που τελείωσε την χρονιά ως πρώτος προπονητής. Υπό τις οδηγίες του, μάλιστα, ο ΠΑΟΚ πέρασε θριαμβευτικά στα ημιτελικά της τότε Α1 Ανδρών και νυν GBL, «σπάζοντας» την έδρα του Άρη του Σούλη Μαρκόπουλου, για να γνωρίσει ύστερα τον αποκλεισμό με 2-1 στις νίκες από τον Ολυμπιακό, καταλαμβάνοντας εν τέλει την τέταρτη θέση μετά τους χαμένους μικρούς τελικούς με τον Πανιώνιο, όπου λίγο αργότερα θα προσλαμβανόταν εκ νέου ως βοηθός, πριν από τη ΜΕΝΤ και, εν τέλει, τη συνεργασία με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό, για μια σπουδαία καριέρα που θα δημιουργούσε.
Η καριέρα αυτή αριθμεί, πλέον, δύο Ευρωλίγκες κι ένα Eurocup εσχάτως στον πάγκο της Χάποελ Τελ Αβίβ. Την ίδια χρονιά, η ομάδα με την οποία έφτασε στον τελευταίο της ευρωπαϊκό τελικό πριν από τρεις δεκαετίες, βρίσκεται με τη σειρά της μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία, σε ένα... πιθανό κοινό πεπρωμένο, που συνδέεται με τη συμμετοχή τους σε δύο διαφορετικές διοργανώσεις.
Μπορεί στη Βιτόρια το 1996 η απόβαση να μην έφερε την κούπα και το πέρασμα των χρόνων να έχει αλλάξει τόσα πράγματα και στις δύο πλευρές, όμως αυτή την φορά θα ήθελαν τουλάχιστον να αλλάξουν την κατάληξη την ιστορία, με το να είναι και οι δύο θριαμβευτές...
