Ο Μάσιμο Καντσελιέρι είναι ο άνθρωπος, που ξεσήκωσε και πάλι τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, οδηγώντας τον μέχρι έναν ευρωπαϊκό τελικό, 29 χρόνια μετά την τελευταία του φορά, και το Basketa.gr θυμάται την πορεία του Ιταλού τεχνικού μέσα από πεπραγμένα και λόγια του, που τον έφεραν στην πιο σπουδαία στιγμή της καριέρας του.
«Για να επιβιώσεις από το άγχος, πρέπει κάποιες φορές να είσαι τρελός», είχε αναφέρει πριν από μια διετία, όντας τότε προπονητής στη Λιμόζ. Και, πράγματι, η δική του ιστορία ξεκινά, όταν ένας... εξίσου τρελός φίλος του, του είπε πως αν δε γινόταν προπονητής, θα τον δολοφονούσε.
🗣 “You have to be “𝙛𝙤𝙪” (crazy) like they say in France!”
— Basketball Champions League (@BasketballCL) October 24, 2022
In the first episode of our 𝗖𝗼𝗮𝗰𝗵𝗲𝘀 𝗖𝗼𝗿𝗻𝗲𝗿, Massimo Cancellieri of @limogescsp shares his story and his vision on arguably the hardest job in the world: Basketball Head Coach 🧠🏀#BasketballCL pic.twitter.com/j2ciHJIqe4
Δεν εννοούσε, προφανώς, σοβαρά κάτι τέτοιο ο φίλος του... δηλωμένου ροκ Μάσιμο Καντσελιέρι, ωστόσο με αυτό τον τρόπο κατάφερε να τον «σπρώξει» από τις σπουδές του στο δρόμο της προπονητικής, όταν ασχολείτο, στα 22 του χρόνια το 1994, με την ομάδα γυναικών της Σαν Ραφαέλε στην χώρα του. Εκείνη την εποχή, άλλωστε, ο Μάσιμο σπούδαζε κλασική λογοτεχνία στη Ρώμη και, όταν του προέκυψε η πρόταση από την ίδια ομάδα, για να γίνει βοηθός στο ανδρικό τμήμα, που έπαιζε τότε στην τρίτη κατηγορία, με ένα πολύ φιλόδοξο πρότζεκτ.
Από εκείνη τη στιγμή, που αποφάσισε πως ο δρόμος της προπονητικής του ταίριαζε πιο πολύ, ο Μάσιμο ζούσε διαρκώς με την πρόκληση, φτάνοντας να κοουτσάρει για πρώτη φορά στα μέρη μας, με τον ΠΑΟΚ να πραγματοποιεί την έκπληξη. Το Basketa.gr θυμάται την πορεία του Ιταλού τεχνικού, ο οποίος στα 52 του διάλεξε τα «αχαρτογράφητα νερά», για τα δεδομένα του, για ακόμη μια φορά, γράφοντας ιστορία στη Θεσσαλονίκη.
Η άνοδος μέχρι την εμπιστοσύνη της Αρμάνι, η τριετία στη Γαλλία και η καταξίωση στην Πυλαία
Τα πρώτα δείγματα γραφής είχαν φανεί από νωρίς στη Σαν Ραφαέλε, φέρνοντας τα τμήματα υποδομής της ομάδας σε ένα σημείο, όπου αποτέλεσαν θέμα συζήτησης, με συμμετοχές σε τελικούς, που φανέρωναν και τη δική του ανοδική πορεία, για να αναλάβει λίγο αργότερα την ανδρική ομάδα και να την οδηγήσει στην Α2 Ιταλία τη σεζόν 1999-2000, στην πρώτη δουλειά του σε αυτό το επίπεδο.
Θα χρειαζόταν να περιμένει πέντε ακόμη χρόνια, ώστε να αναλάβει ξανά ρόλο πρώτου προπονητή. Πρώτα πέρασε από το Τέραμο, τη γενέτειρά του, και συνέχισε στη Μοντεκατίνι, την οποία κατηύθυνε κι έστειλε στα playoffs της δεύτερης κατηγορίας τη σεζόν 2005-2006, σε άλλη μια χρονιά, όπου κατάφερε να παρουσιάσει ένα δείγμα, το οποίο στην πορεία δε θα περνούσε απαρατήρητο.
Μετά από μια νέα τριετία στην Μπιέλα ως βοηθός, πήρε την ευκαιρία πρώτα στη Βερόλι και ύστερα ξανά στην Μπιέλα, με τετραετία συνολικά ως πρώτος προπονητής. Στην πρώτη, μάλιστα, κατάφερε να πάρει τη δεύτερη θέση, αντικαθιστώντας τον Αντρέα Τρινκιέρι, που έκανε το πρώτο του σημαντικό «βήμα» στην Καντού, ωστόσο και η δική του τετραετία θα έδινε... ψήφο εμπιστοσύνης στην πρωτεύουσα της μόδας.
Με τον Λούκα Μπάνκι στον πάγκο, το 2013 η Αρμάνι Μιλάνο του έδωσε θέση στο τεχνικό επιτελείο, την οποία διατήρησε για μια εξαετία, περνώντας και από το πλευρό του Γιασμίν Ρέπεσα και του Σιμόνε Πιανιτζιάνι. Όταν ένας άνθρωπος μένει για τόσο καιρό στο πλευρό διαφόρων προπονητών σε ένα μεγάλο σύλλογο, τότε σίγουρα υπάρχει λόγος και αυτό θα ανακαλύπταμε αργότερα, όταν μετά τη διετία του στην Α2 Ιταλίας με τη Ραβένα, διάλεξε τη... μετανάστευση στη Γαλλία.
Με τη Λιμόζ άρχισε να κάνει το όνομά του να ακούγεται πιο έντονα στο Basketball Champions League, όπου συστήθηκε ακόμη καλύτερα ως πρώτος προπονητής στο κοινό. Το ίδιο έκανε και με τη Στρασμπούρ τη σεζόν, που πέρασε, χάνοντας οριακά σε τριπλή ισοβαθμία με Τόφας και Σολέ την πρόκριση στην οκτάδα του BCL. Και πάλι, όμως, η εμπειρία ήταν τέτοια, που μάλλον ήθελε... να την ξαναζήσει σε ένα εντελώς διαφορετικό, πολύ πιο πιεστικό περιβάλλον στην χώρα μας.
Το πρώτο... προειδοποιητικό σημάδι δόθηκε στο Final-8 του Κυπέλλου Ελλάδας, όπου ο ΠΑΟΚ απέκλεισε με εμφατικό τρόπο την ΑΕΚ, προμηνύοντας μια συνέχεια, που θα οδηγούσε... στην τρέλα έναν ολόκληρο οργανισμό και τους ακολούθους του. Αναζητούσαν έναν, που θα τους ενέπνεε, κι έμελλε τελικά να είναι ένας γείτονάς μας, ο οποίος λίγο αργότερα θα τον έφερνε στην προοπτική μιας μεγάλης ευρωπαϊκές διάκρισης μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες και, μαζί, την ελπίδα για ένα όραμα, που τόσο ήθελαν άπαντες για να πιστέψουν ξανά στο «Δικέφαλο του Βορρά».
Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, έκανε την έκπληξη με τον πρώτο Ιταλό τεχνικό της ιστορίας του, με προπονητές από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Σερβία, τη Σλοβενία και τη Γαλλία να έχουν περάσει προηγουμένως από το «Δικέφαλο του Βορρά». Και έμελλε να είναι εκείνος, που τον οδήγησε κοντά σε έναν ακόμη ευρωπαϊκό τίτλο. Μα, κυρίως, ξεσήκωσε έναν ολόκληρο οργανισμό, γέμισε ξανά την Πυλαία κι εκείνη ονειρεύεται ξανά...
